Το να δηλώνει ένας γονιός τη σήμερον ημέρα πως αφήνει τα παιδιά του να βλέπουν Survivor είναι σα να ομολογεί πως τα ταΐζει αποκλειστικά junk food και γαριδάκια. Μην πω και χειρότερο. Βλέπεις, μεγάλη μερίδα των σύγχρονων γονιών έχει την τάση να «δαιμονοποιεί» οτιδήποτε mainstream, οτιδήποτε τυγχάνει μαζικής αποδοχής, οτιδήποτε γίνεται «μόδα». Και εν μέρει, καλά κάνει. Εν μέρει όμως!

Ναι λοιπόν: τα παιδιά μου μπορεί να τρώνε σπάνια γαριδάκια αλλά Survivor έβλεπαν και πέρσι και φέτος και το πιθανότερο είναι πως αν δεν το βαρεθούν, θα το δουν και του χρόνου. Και, εκτός από τους αρχικούς μου προβληματισμούς που οφείλονταν περισσότερο στα βλέμματα αποδοκιμασίας και στα «Άπαπα! Survivor; Ποτέ!» που άκουγα από κάποιους γονείς, τελικά δηλώνω επίσης ότι δεν έχω καμία τύψη. Δηλαδή, τύψεις κι ενοχές ως γονιός μπορεί να έχω για ένα κάρο πράγματα, όπως όλοι μας, αλλά το Survivor δεν είναι ένα από αυτά.

Φυσικά, δεν προσπαθώ να σε πείσω ότι τα παιδιά σου ΠΡΕΠΕΙ να το δουν-δε δουλεύω στο γραφείο τύπου του Σκάι ούτε στην εταιρία παραγωγής του παιχνιδιού, το οποίο σίγουρα πόρρω απέχει από εκπαιδευτικό πρόγραμμα! Ωστόσο πριν τους κλείσεις αυστηρά την τηλεόραση με το που ακούγεται η πρώτη νότα από το σήμα αρχής,πριν τους κρύψεις, κατηγορηματικά, τα καλώδια του σκαρτ (όπως ένας γνωστός μου που το έκανε για να μη δουν κρυφά) άκου και την άλλη άποψη. Να λοιπόν γιατί άφηνα τα παιδιά μου να το παρακολουθούν:

• Δε μπορείς να πηγαίνεις πάντα κόντρα στο ρεύμα. Καλώς ή κακώς, η πλειονότητα βλέπει Survivor. Τα πιτσιρίκια στα προαύλια των σχολείων και των summer camps μιλούν για το Ντάνο, τη Μελίνα, το Μουρούτσο και τ΄άλλα παιδιά, τις φάτσες των οποίων διαθέτουν και σε τάπες που τις στοιχηματίζουν με πάθος στα διαλείμματα- όταν δεν παίζουν «αγωνίσματα». Προσωπικά, κατάφερα χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα να πετύχω να ΜΗΝ έχουμε Playstation ούτε τάμπλετ και να παίζουνε παιχνίδια στο κομπιούτερ με ρέγουλα και υπό προϋποθέσεις- κάτι που τελικά ΕΙΝΑΙ κόντρα στην εποχή αφού όλα τ΄άλλα φιλαράκια τους ένα τάμπλετ το ΄χουνε όσο να ΄ναι. Δε γίνεται να τα αποκλείω κι από κάτι που όλα τα άλλα παιδιά στον περίγυρό τους γνωρίζουν-εφόσον και τα ίδια θέλουν να το γνωρίζουν. Μια φίλη απαγόρευε στο γιο της να δει έστω και ένα πλάνο από το Survivor μέχρι που, παίζοντας, τον άκουσε να λέει: «εγώ θα είμαι ο Ντάνος-εσύ ο Βασάλος». Φυσικά, αφού είχε ακούσει γι΄αυτούς στο σχολείο! Αγόρια και κορίτσια αναπαριστούν τις δοκιμασίες του παιχνιδιού στα πάρκα και τις αυλές, μέχρι και οι δάσκαλοι Γυμναστικής και οι ανιματέρ στα πάρτι οργανώνουν παιχνίδια Survivor. Είτε μας αρέσει είτε όχι, έγινε μόδα και πιθανότατα ως μόδα θα παρέλθει. Μέχρι τότε όμως όταν όλα  μιλάνε για τον τραυματισμό του Θοδωρή και την αποχώρηση της Σπυροπούλου- θα μιλήσω για αυτήν και πιο κάτω-δε θέλω τα δικά μου να στέκονται παράμερα και να μην καταλαβαίνουν τι συζητιέται. Ειδικά όταν μιλάμε για ηλικίες στα τέλη του Δημοτικού, όπου το να διαφέρεις μπορεί να είναι σκληρό.
• Δεν πρόκειται για ένα reality «εγκλεισμού» τύπου Big Brother όπου τα παιδιά θα παρακολουθήσουν μια ντουζίνα ανθρώπους να αράζουν στους καναπέδες άπραγοι, να τρώνε, να τσακώνονται και να ερωτοτροπούν με σκοπό τα φράγκα.  Οι παίκτες αγωνίζονται σωματικά και ψυχικά, φτάνουν στα όριά τους, κοπιάζουν, μαζεύουν ξύλα, σπάνε καρύδες, τρέχουν, πετάνε στόχους-κινούνται. Και αν νικήσουν, επιβραβεύονται. Δεν το βρίσκω απαραίτητα τόσο κακό αυτό σαν θέαμα. Δε θα χαρακτήριζα βέβαια το Survivor «διδακτικό», το ξαναλέω, ωστόσο το όλο concept του δεν είναι κατακριτέο κατ΄εμέ – τουλάχιστον όχι όσο άλλων θεαμάτων. Καλύτερα είναι δηλαδή να παρακολουθήσει το παιδί ένα σήριαλ με φθηνό χιούμορ, κλισέ ατάκες μεταξύ πεθερών-γαμπρών και λοιπών, σεξουαλικά υπονοούμενα και υστερικές αντιδράσεις πρωταγωνιστών;
• Κακά τα ψέματα, το Survivor σήκωσε πολλά παιδιά από τον καναπέ κι από τον υπολογιστή και τα έστρωσε στη δραστηριότητα, οξύνοντας παράλληλα την εφευρετικότητα και τη φαντασία τους. Τα βλέπεις να στήνουν αγωνίσματα, να πηδάνε εμπόδια, να περνάνε κάτω από κλαδιά και μπάρες, να πετάνε μπάλες για να πετύχουν στόχους, να μετατρέπουν τσουλήθρες σε πίστες και ενίοτε απορείς με τη δημιουργικότητά τους! Για τον 6χρονο γιο μου και τις 10 και 8 χρονών κόρες μου τα πάντα μπορούν να γίνουν αφορμή για «παιχνίδι Survivor». Καρέκλες και καναπέδες, κρεβάτια και καλάθια, δέντρα και κούνιες, τα πάντα, είναι εν δυνάμει «στίβος μάχης». Και μπορεί αυτό να συνεπάγεται ένα σπίτι μπάχαλο, το προτιμώ όμως από το να είναι με ένα τάμπλετ αγκαλιά κι ένα χειριστήριο στο χέρι.
• Ως χαρακτήρες, οι παίκτες δεν είναι «κακά» πρότυπα για τα παιδιά. Στην πλειονότητά τους φαίνονται άτομα με ήθος και αρχές, που πιστεύουν (ή τουλάχιστον δείχνουν να πιστεύουν) στους οικογενειακούς δεσμούς και στη φιλία, που αν και 30ρηδες (και βάλε, κάποιοι) κλαίνε από συγκίνηση όταν μιλούν με τη γιαγιά και τη μαμά τους, που αφιερώνουν νίκες στα αδέλφια και τον παππού τους, που προσεύχονται, που αλληλοβοηθιούνται, που τέλος πάντων δείχνουν να έχουν αξίες. Φυσικά υπάρχουν και τα «καλόπαιδα»: ο είρων, ο επιθετικός, ο ύπουλος. Η ιστορία όμως έχει δείξει ότι τέτοιοι τύποι σπάνια μένουν για πολύ στο παιχνίδι ακόμα κι αν είναι δυνατοί παίκτες, όπως αντιθέτως έχει συμβεί να παραμένουν αδύναμοι αγωνιστικά παίκτες που όμως είναι «καλά παιδιά.». Ο κόσμος και οι συμπαίκτες τελικά αναγνωρίζουν τον καλό και αποπέμπουν τον «μουλωχτό»- πράγμα που σημαίνει ότι το όλο θέμα δεν επικεντρώνεται μόνο στη σωματική ρώμη. Κι αυτό είναι ένα σωστό μήνυμα για τα παιδιά.
• Ως εικόνα, οι παίκτες μπορεί να μοιάζουν με γκράφιτι από τα πολλά τατού (λες κι αν πας στην παραλία θα δεις λιγότερα) δεν προάγουν όμως κάτι το αρνητικό. Εννοώ, δε θα δεις ανορεξικές γυναίκες, θα δεις υγιείς και γυμνασμένες. Δε θα δεις μόνο τους κοιλιακούς-φέτες του Σπαλιάρα, θα δεις και τον «πιο γήινο» Τσίλη. Θα δεις τη Σπυροπούλου που λέγαμε, με τις καμπύλες της και τα μαγουλάκια της. Θα δεις τη Μελίνα ή την Ευρυδίκη με τα μπρατσάκια και τα τσουπωτά μπουτάκια (ξέρουμε, μπαμπάδες, ότι δεν το παρακολουθούσατε μόνο για τα αγωνίσματα!), θα δεις το Μπο με την κοιλίτσα του, θα δεις γενικά ΥΓΙΗ σώματα, γυμνασμένους ανθρώπους που ασχέτως σωματότυπου δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και προσπαθούν. Ειδικά για τα κορίτσια, που πολύ τα φοβάμαι -ως πρώην παθούσα- για νευρικές ανορεξίες και διατροφικές διαταραχές, οι παίκτριες, οπτικά, αποτελούν ένα φυσιολογικό πρότυπο. Τουλάχιστον πολύ περισσότερο από τις καχεκτικές φιγούρες με τη μέση δαχτυλίδι και τα κοκκαλιάρικα ποδαράκια που προβάλλουν άλλα προγράμματα-ακόμη και παιδικά.
• Κάποιοι γονείς υποστηρίζουν πως τα παιδιά δε θα έπρεπε να παρακολουθούν τις συζητήσεις των παικτών γιατί πέφτει «ξεκατίνιασμα, πισώπλατα μαχαιρώματα και κράξιμο». Προσωπικά δε θεωρώ πως τα παιδιά μου θα πάθουν κάτι αν αντιληφθούν πως ΚΑΙ αυτά υπάρχουν μέσα στη ζωή και πως πρέπει να είναι υποψιασμένα. Θέλω, στις ηλικίες που είναι πια, να γνωρίζουν πως υπάρχουν ΚΑΙ αυτοί που θα υποκριθούν τους φίλους, αυτοί που από πίσω σου θα σε κακολογήσουν, αυτοί που θα σκεφτούν να σου τη φέρουν. Δεν είναι κακό, νομίζω, να είναι υποψιασμένο ένα παιδί ειδικά από τη στιγμή που αυτά δυστυχώς συμβαίνουν και μέσα στις παρέες- ειδικά από Γυμνάσιο και πάνω. Έτσι κι αλλιώς αν τα έχεις διδάξει σωστά και τα μεγαλώνεις με ήθος, από μόνα τους θα αποδοκιμάσουν τέτοιες συμπεριφορές και θα σχηματίσουν άποψη για όσους τις υιοθετούν- το θέμα είναι να ξέρουν να τις αναγνωρίσουν και να ξέρουν ότι μπορεί να συμβεί.
• Τελικά, δε με χαλάει που βρήκαμε μια «χαλαρή» ρουτίνα για τα βράδια μας, ειδικά από τη στιγμή που ξεπεράσαμε προ πολλού την ηλικία του νανουρίσματος και του παραμυθιού. Δε θα φύγουμε και επί τούτου από το πάρκο ή τη βόλτα για να προλάβουμε το Survivor, δε θα χαλάσει κι ο κόσμος αν το χάσουμε, το πιθανότερο είναι πως θα αποκοιμηθούμε στα μισά, αν το προλάβουμε όμως θα βιαστούμε όλοι να πλύνουμε δόντια και να βάλουμε πυτζάμες, να αράξουμε σε καναπέδες και μαξιλάρες και να δούμε τα αγωνίσματα, σχολιάζοντας και στοιχηματίζοντας. Έχει πλάκα!

Οπότε ναι, βάσει των 7 επιχειρημάτων μου, τι να πω, στήστε με στον τοίχο αλλά δε μπορώ να πω ότι μετανιώνω που άφηνα τα παιδιά μου να βλέπουν Survivor… Χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα έβαζα και με το ζόρι να το δουν με οδοντογλυφίδες στα βλέφαρα σαν το Κουρδιστό Πορτοκάλι! Απλώς, προσπαθώ πριν «απαγορεύσω» κάτι στα παιδιά να το σκέφτομαι καλά- και στην περίπτωση του Survivor, συγχωρέστε με, αλλά δε βρήκα αρκετούς λόγους. Κάθε αντίρρηση δεκτή…