Παρακάτω γράφω ταινίες που είχα δει πριν από τουλάχιστον μια πενταετία με τα παιδιά μου (τότε αρχές και μέσα δημοτικού), έχοντας βγάλει από τη λίστα τα κινούμενα σχέδια καθώς και τις σύγχρονες ταινίες. Με τυχαία σειρά γράφω:
- Μαίρη Πόπινς (μιούζικαλ φαντασίας, παραγωγής Γουόλτ Ντίσνεϊ του 1964 και σκηνοθεσίας Ρόμπερτ Στίβενσον)
- Πειρατές *του Πολάνσκι, όχι της Καραϊβικής (1986)
- Ιντιάνα Τζόουνς μονο το 1, τα άλλα είναι λίγο άγρια για μικρά παιδιά, κυρίως νομίζω το 2.
- Goonies *1985, Spielberg
- King Kong *του 1976 και όχι το καινούριο
- Oliver Twist * (το μιούζικαλ του 1968)
- Toys (1992 *ταινία του Barry Levinson) πρωταγωνιστεί ο Ρόμπιν Γουίλιαμς
- It happened at the world’s fair *1963. Ταινία με Elvis Presley κι ένα μικρό κοριτσάκι που χάνεται σε ένα λούνα παρκ. Τα παιδιά τη λατρέψανε κι ο Θοδωρής για μία βδομάδα έβρεχε και κολλούσε στα κρυφά τα μαλλιά του θέλοντας να μοιάσει στον Έλβις!
- L’ enfant sauvage *Francois Truffaut (1970). Για μεγαλύτερα παιδιά.
- Ghost Busters (του *1984)
- Μικρού μήκους του Τατί, τις βρίσκεις όλες μαζί σε ένα dvd. Καταπληκτικές μικρού μήκους κ ένας υπερταλαντούχος πανύψηλος Τατί που παίζει σε αυτές “χρησιμοποιώντας” το τεράστιο σώμα του με συγκλονιστικό τρόπο.
- Ο ψαλιδοχέρης *All Time Classic- Tim Burton
- Karate Kid μόνο το 1ο. Έτσι επειδή μεγαλώσαμε με αυτό!
- Ο υπναράς / Woody Allen
- Pee Wees Big Adventure / *πάλι Τιμ Μπάρτον και η πρώτη του μεγάλη μήκους αν δεν κάνω λάθος.
- Cinderfella με * Jerry Lewis (1960)
- Modern Times
- The Kid και οι δυο του Τσάρλι Τσάπλιν ειδικά με “το Χαμίνι” (the kid) θα ξετρελαθούν
- Το κόκκινο μπαλόνι *Γαλλική ταινία μεσαίου μήκους του 1956 , βραβείο στις Κάννες, τη βρίσκεις ολόκληρη στο youtube.
- Singing in the rain *all time classic (1952) και φυσικά αν τους αρέσουν τα μιούζικαλ μπορείτε να βρείτε κι άλλα!
- Some like it hot -*Billy Wilder (1959 )
- How to marry a millionaire (1953) κι άλλες παρόμοιες. Κυκλοφορούν άπειρες αυτού του είδους, αν αρέσουν και σε εσάς τότε μπορείτε να βρείτε αρκετές.
- The Nutty professor με Jerry Lewis (1963) κι αν δείτε ότι υπάρχει ανταπόκριση μπορείτε να δείτε κι άλλες του J. Lewis
- Annie το μιούζικαλ, του 1982. Είναι μία ταινία που είχα δει πάνω από 10 φορές ως παιδί. Αγάπησα τις κλακέτες και έβαλα τη μητέρα μου να μου βρει τσαγκάρη για να μου βάλει σιδεράκια στα παπούτσια! Βασικότερο… η σκηνοθεσία ανήκει στον μεγάλο Τζον Χιούστον.
- Η Μελωδία της Ευτυχίας (μιούζικαλ του 1965)
- Τα 400 χτυπήματα,(1959) του Φρανσουά Τριφό. Για μεγαλύτερες ηλικίες.
- Τζουράσικ Παρκ (το 1ο)
- Playtime /J. Tati (1967)
- Cocoon / Ron Howard και επιστημονική φαντασία για παιδιά (1985)
- Ποιος παγίδεψε τον Ροτζερ Ράμπιτ. Πετυχημένος συνδυασμός κινουμένων σχεδίων και ηθοποιών που την υπογράφει το ντουέτο Σπίλμπεργκ και Ζεμέκις (1988)
- Σινεμά ο Παράδεισος (1988) του Τζ. Τορνατόρε
- Μόνος στο σπίτι (1 & 2)
- Le Grand restaurant (1966) και μία από τις καλύτερες κωμικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά. Με Luis De Fines
- Ασύλληπτη απόδραση *πάλι με Ντε Φινε (1966). Ο ορισμός της κωμωδίας.
- “Yo Yo”, (1965) άγνωστο στο κοινό αριστούργημα. Παίζει και σκηνοθετεί ο Pier Etaix. Τη βρίσκεις ολόκληρη: http://www.youtube.com/watch?v=bjI_1KaF7Uw
- Tom Thumb (musical 1958)
- Ε.Τ. / Spielberg. (1982). Τι να πει κανείς γι αυτή την ταινία!
- My Fair Lady / 1964 και του Κιούκορ με μια Audrey που προσπαθεί μάταια να μας πείσει ότι δεν είναι κομψή.
- Silent Movie, Mel Brooks (1976)
- Mon Oncle / Tati (1958)
- Stand by me / με River Phoenix (1986) κι ένα καταπληκτικό soundtrack .
- Splash (1984). Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Ρον Χάουαρντ/ με Τομ Χανκς στα νιάτα του και μία ιδανική Ντάριλ Χάνα-γοργόνα.Μια σύγχρονη ιστορία αγάπης που θα λατρέψουν τα κορίτσια.
- Look who’s talking / (1989) και Τζον Τραβόλτα
- Ο σοφέρ της Κυρίας Ντέιζι (1989)
- Tootsie (1982) κι ένας διαφορετικός Sydney Pollack
- Ροζ Πάνθηρας με Peter Sellers (1963)
- The party / Peter Sellers (1968)
- Marx Brothers ,σχεδόν όλες. Δύσκολες να τις “προλάβουν”, ωραίες για τα γκαγκς.
- Young Frankenstein / Mel Brooks (1974)
- Ο πόλεμος των κουμπιών *του 1962 (η καινούρια δεν είναι καλή).
- Κι ο ύμνος στην παιδική ηλικία… ” Η Ζαζί στο Μετρό” του Λ. Μαλ. (1960)
Σκέφτομαι, κάποιες από αυτές, να τις ξαναδώ τις επόμενες μέρες με παιδιά. Πώς αντιλαμβάνομαι την καραντίνα; Αναγνωρίζω ότι είναι ένα άγνωστο (άρα τρομακτικό) φαινόμενο που απειλεί όλους μας. Από τη στιγμή που το αναγνωρίζω (δεν είναι δεδομένο για όλους) συμπεριφέρομαι υπεύθυνα και αποφεύγω επαφή με άλλο κόσμο πέρα από την οικογένειά μου. Αυτό είναι κάτι που το είχα ξεκινήσει μέρες πριν από την καραντίνα μιας και ενημερωνόμουν από ξένα sites.
Παρακολουθώ -με μέτρο- τις εξελίξεις από μέσα που εγώ θεωρώ έγκυρα (ξένο και ελληνικό τύπο) κι ελάχιστη τηλεόραση, εκτός από το “τηλεοπτικό ραντεβού” των 6 μ.μ. με τον κ. Τσιόδρα.
Σε συλλογικό επίπεδο, φοβάμαι κι ανησυχώ και για άλλα πράγματα, πέρα από τα προφανή (θνησιμότητα, ανεργία κλπ). Ένα από τα βασικότερα είναι η (αναμενόμενη) αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Πιστεύω πως είναι θέμα χρόνου να εμπλακώ, αν μου επιτραπεί, σε κάποια φιλανθρωπική οργάνωση και να συμμετάσχω, ανάλογα με τις δεξιότητές μου, πιο ενεργά.
Σε ατομικό επίπεδο, έχω ξαναπεράσει κρίση. Και μάλιστα ολομόναχη. Την πέρασα 4 χρόνια πριν, όταν χώρισα και έπρεπε να ξεκινήσω τη ζωή μου από το μηδέν, χωρίς υπερβολή. Από το μηδέν στη δουλειά (μια και μέχρι τότε “χαζοδούλευα”, αφού είχα αφοσιωθεί στο μεγάλωμα των παιδιών) και από το -0 σε ψυχολογικό και συναισθηματικό επίπεδο των πολύ μικρών τότε παιδιών μου.
Έμαθα, μέσα από σκληρές δοκιμασίες, ότι όλα μπορούν να ξεπεραστούν αρκεί να υπάρχει αποδοχή της αρνητικής κατάστασης (και όχι, όπως συμβαίνει πολύ συχνά, αντίσταση) αλλά και προσωπική πάλη. Πάλη, με την ευρύτερη έννοια, σημαίνει ότι προσπαθείς να επιβιώσεις για το δικό σου καλό και το καλό των παιδιών κάτω από πολύ πιεστικές συνθήκες. Η φροντίδα και το μεγάλωμα των παιδιών όταν γίνονται κυρίως δική σου ευθύνη (μην μου πείτε ότι με 8 μέρες τον μήνα, η ευθύνη μοιράζεται με τον πρώην σύντροφο!) είναι ένα τεράστιο ψυχικό γεγονός. Τίποτα μετά την ανάληψη μίας τόσο μεγάλης ευθύνης, δεν σε τρομάζει. Μόνο η αρρώστια και ο θάνατος. Όλα τα άλλα περνάνε.
Μία πανδημία βέβαια επειδή ακριβώς ενισχύει τον ρεαλιστικό φόβο θανάτου, μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία. Για εμένα αυτή η ευκαιρία είναι να διώξω τα κακώς κείμενα της ζωής μου με ένα τρόπο αρκετά απελευθερωτικό (όσο κι επώδυνο) και να εστιαστώ για άλλη μια φορά στις δικές μου δυνάμεις και στο ουσιαστικό μεγάλωμα των παιδιών μου.
Αυτό που έκανα, σχεδόν αμέσως μετά την καραντίνα, είναι να φτιάχνω ένα καθημερινό πρόγραμμα και για τα δύο παιδιά, στο οποίο τα καλώ να διαγράφουν ό,τι πετυχαίνουν. Δεν είναι εύκολο αυτό που περνάνε αλλά με αυτό τον τρόπο, προσπαθώ να χτίσω ένα υγιές πλαίσιο, στο οποίο θα ανακαλύψουν νέες πτυχές της προσωπικότητάς τους αλλά και θα προσαρμοστούν σταδιακά σε μία νέα, έστω αναγκαστική ρουτίνα. Έτσι εκτός από τη χαλάρωση που τους προσφέρει το ίντερνετ, καλούνται να αναλάβουν μία δουλειά σπιτιού, να κάνουν τουλάχιστον ένα από τα μαθήματά τους, να γυμναστούν, να διαβάσουν κάτι εξωσχολικό και φυσικά να περάσουν ποιοτικό χρόνο μαζί μου.
Μέσα σε όλη αυτή την τεράστια δυσκολία και αγωνία που βιώνουμε, νιώθω ευγνωμοσύνη για όσα έχω. Ακόμη.
Η Στέλλα Σερέφογλου είναι σκηνοθέτις και φωτογράφος.