Ο φετινός Οκτώβρης είναι για εμάς, εδώ στο Τaλκ, ο μήνας του 5.

5 χρόνια κυκλοφορίας. 5 άνθρωποι να επιμένουν μαζί μου και να υπομένουν δυσκολίες, καθυστερήσεις, αρνητικές απαντήσεις. Αλλά και να πανηγυρίζουν κάθε συνεργασία σαν να είναι η πρώτη. Και να καμαρώνουν μαζί μου κάθε τεύχος σαν να μην έχουν ποτέ ξαναπιάσει άλλο στα χέρια τους. Και δεν είναι λίγα τα τεύχη μας. 55 (πάλι το 5, το ένα δίπλα στο άλλο). Αισθανόμαστε λίγο σαν μεσήλικες δηλαδή, με εφηβικό ενθουσιασμό. Όχι μόνο εμείς εδώ στο Τaλκ. Αλλά και όλοι όσοι  έχουν διαλέξει το μονοπάτι του χαρτιού. Που τα τελευταία χρόνια είναι μάλλον πολύ δύσκολο.

Νομίζω ότι και αυτοί, όπως και εγώ, θα έχουν παλέψει με τα γνωστά «τι πας να κάνεις», «μα, εφημερίδα στην εποχή του internet;», «φτιάξε ένα blog να ησυχάσεις, όλοι αυτό κάνουν (αμ, δε που ησυχάζεις)». Και, ξέρετε, είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα για τα έντυπα, που, πολλές φορές, ο πειρασμός να εγκαταλείψεις αυτό το όμορφο χάρτινο καράβι είναι η μόνη λύση.

Όμως φτάνει αυτή η μαγική στιγμή που κάθεσαι μόνη σου, στο γραφείο σου, μπροστά σε ένα μεγάλο χαρτί και φτιάχνεις την εφημερίδα από την αρχή ‒ κάθε φορά. Εκεί τοποθετείς με αγάπη τα κείμενα που σου έγραψαν και τις διαφημίσεις που σου εμπιστεύτηκαν οι πιστοί συνεργάτες σου.

Και μετά φτάνει και η πιο μαγική στιγμή από όλες, εκείνη του τυπογραφείου. Εκεί το βλέπεις να παίρνει μορφή, να μεταφράζεται σε ύλη, εκεί το πιάνεις στα χέρια σου, το μυρίζεις, το ξεφυλλίζεις, το μοιράζεις, το μοιράζεσαι, το καμαρώνεις. Και εκεί αντιλαμβάνεσαι πόσοι άνθρωποι δουλεύουν για αυτό και άρα καταλαβαίνεις γιατί σου είναι πολύ δύσκολο να πεις στον εαυτό σου και στους άλλους ότι «το Τaλκ είναι δικό μου-δικό μου-δικό μου», γιατί δεν είναι. Είναι όλων όσων έχουν δουλέψει για τα 55 τεύχη του, όλων όσων το έχουν εμπιστευτεί εμπορικά, όλων όσων περιμένουν τα το βρουν και να το διαβάσουν κάθε μήνα.

Όλους τους ευχαριστώ και εύχομαι τα 55 τεύχη να εκατοστίσουν πραγματικά…

Ευχαριστούμε το ζαχαροπλαστείο Zuccherino (www.zuccherino.gr) για τη φανταστική τούρτα που μας έστειλε για τα γενέθλιά μας και τη φανταστική Ελπίδα που μας φωτογράφησε λίγο προτού τη φάμε.