Ο Γιάννης Γκανάς, εικαστικός και συνιδρυτής των εκδόσεων Μάρτης, μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό του ως εργαζόμενου μπαμπά.

7.30. Ξυπνάμε, προσπαθούμε δηλαδή… Βγαίνω με τα χίλια ζόρια από το κρεβάτι και πηγαίνω προς το δωμάτιο της Αλίκης, της χαϊδεύω το ποδαράκι και της μιλάω όσο πιο ήσυχα μπορώ… Στην πραγματικότητα είναι σαν να παίζω κουλοχέρη, δεν ξέρω ποτέ τι θα τύχει… Τζάκποτ, τζίφος, τρία κερασάκια;

Χτυπάμε τζάκποτ, το προσωπάκι της φωτίζει, με ρωτάει τι θα φάμε για πρωινό, ανοίγω το παράθυρο στο δωμάτιο της και το φως βαφτίζει την ημέρα. Είναι Τετάρτη, “έχουμε” μουσικοκινητική –κολάν-αθλητικά και κοτσίδα ψηλά!

Εμφανίζεται η Δωροθέα, κοιτάμε το ρολόι, πιάνουμε δουλειά σαν να είμαστε σε φόρμουλα-1. Η Αλίκη μπαίνει στο πιτ-στοπ. Ο ένας χτενίζει, ο άλλος βάζει κάλτσες, απαλά μασαζάκια, μεγάλες μπουκιές, ξεκαρδιστικές ατάκες, ανελέητα παζάρια, σε δυο λεπτά έρχεται το σχολικό. Τα κορίτσια πλένουν δόντια, ξεκλειδώνω, βάζω παπούτσια, καλώ το ασανσέρ… Τρέχει φωνάζοντας καλημέερα μαμάαααα, μπαίνει και την αφήνω να πατήσει το 0 τώρα που έχει ψηλώσει αρκετά για να φτάνει μόνη της. Ανοίγει η πόρτα του σχολικού, γλυκές νυσταγμένες φατσούλες, γυαλάκια, χωρίστρες στο πλάι και κοτσιδάκια. Την χαιρετάω από το παράθυρο, μου κουνάει το χεράκι…

Την φαντάζομαι να κοιτάει την Αθήνα από το παράθυρο προς τον σταθμό. Τι να της κάνει εντύπωση; Τι αναμνήσεις να φτιάχνει; Είναι η γηραιά κυρία με τον σκύλο που διασχίζουν τον δρόμο; Το πρωινό φως στα καθρεφτάκια των αυτοκινήτων; Τα φλας που χορεύουν; Τα φανάρια που θυμώνουν και γίνονται κόκκινα; Τα περιστέρια που κουτσομπολεύουν στα σύρματα; Οι ομπρέλες του Ζογγολόπουλου; Ο σκύλος που ανεμίζει την γλώσσα του από το παράθυρο του συνοδηγού;

Πατάω το ρολόι, και αρχίζω να τρέχω. Ξεκινάω αργά, μπαίνω στον λόφο και πιάνω το ανηφορικό μονοπάτι, φτάνω στον Αϊ-Γιώργη και κάνω μια μικρή στάση, η σκιά μου πέφτει στην Νεάπολη, μια μικρή υπόκλιση από ψηλά. Κατεβαίνω γρήγορα το φιδίσιο μονοπάτι με τους αθάνατους, μπροστά μου η Ακρόπολη, στο βάθος η θάλασσα, ο καρδιοπαθής φίλος ανηφορίζει, κάθε μέρα, ίδια ώρα. Μια μεγάλη υπόκλιση. Στην επόμενη στροφή με κοιτάζει ο Υμηττός και χάνομαι στα μονοπάτια.

Ξεκινάω δουλειά, συναντάω κόσμο, μιλάμε για βιβλία, κινούμαι στο κέντρο, Σύνταγμα, Κολωνάκι, Παγκράτι. Σκουφά, Μακρυγιάννη, Ασκληπιού. Στην αρχή της Πανεπιστημίου πάντα νιώθω μπροστά στο άπειρο, από εδώ νοητά όλα ξεκινάνε, το Άγαλμα της Αθηνάς κόντρα στον ουρανό.

Γυρνάω στο γραφείο, εξώφυλλα, κουβέντες, κούτες, καφέδες, προσπαθώ να τα χωρέσω όλα… Ο χρόνος περνάει και πάντα ξαφνικά, φτάνει η ώρα του σχολικού. Η απόλυτη αγένεια του γονιού που πρέπει να προλάβει. Τηλέφωνα που κλείνουν απότομα, συζητήσεις που κόβονται στην μέση, αρχεία στον υπολογιστή που μένουν ανοιχτά, ο δρομέας στο word αναβοσβήνει και με χρονομετράει… Κράνος, κινητό, κλειδιά, φύγαμε…

Ακούω την μηχανή του σχολικού από το τέλος του δρόμου να πλησιάζει, έχει ζέστη, ανοίγει η συρόμενη κίτρινη πόρτα. Η πιο γλυκιά στιγμή της ημέρας, πέφτει στην αγκαλιά μου νυσταγμένη με κόκκινα μαγουλάκια και με σφίγγει.

“Έχεις κανένα γλυκάκι;” μου λέει και γελάμε.

Περνάμε τον χρόνο ήσυχα, τρώμε, κάνουμε δουλειές στο σπίτι, διαβάζουμε και ακούμε την μυθολογία του Σαββόπουλου, περιμένουμε να πέσει λίγο ο ήλιος. Γυρίζει και η Δωροθέα, δεύτερος γύρος, βγαίνουμε βόλτα, χαιρετάμε τις γάτες της σχιστής πέτρας, παγωτό στο Φίλιον, κουνούπια στην δεξαμενή, επιστρέφουμε, ξαναμπαίνουμε στο πιτ στοπ όλοι μαζί, γάλα, δόντια, ρούχα καθαρά, ανελέητα παζάρια, δυο βιβλία-δυο ιστορίες. Τρία μικρά βιβλία-μια ιστορία. Ένα μεγάλο βιβλίο, μια καινούργια ιστορία  -deal.

Τα κορίτσια κοιμούνται, είμαι στον υπολογιστή και τελειώνω ό, τι δεν πρόλαβα μέσα στην ημέρα, φτάνουν μεσάνυχτα, πάω να τη δω. Όλα τα γέλια, τα κλάματα, τα νάζια, οι απορίες, τα παζάρια και τα γλυκόλογα έχουν δύσει στο πρόσωπο της… Όλα είναι πάλι πιθανά.

Ο Γιάννης Γκανάς είναι εικαστικός και συνιδρυτής των εκδόσεων Μάρτης.