Η αφηγήτρια παραμυθιών Βασιλεία Βαξεβάνη μιλάει στο Τaλκ για τη ζωή της με τον 5 μηνών Γιάννο!
Κάποτε κάποιος αποφάσισε να πάει στην άκρη του κόσμου, να βρει τον Θεό και να τον ρωτήσει γιατί δεν έχει καθόλου τύχη. Στο δρόμο του συνάντησε μια όμορφη κοπέλα που ζούσε σε ένα όμορφο σπίτι με έναν όμορφο κήπο. Όμως έπληττε αφόρητα. «Ρώτησε το Θεό και για εμένα. Γιατί με έκανε όμορφη και να ζω σε ένα τόσο όμορφο σπίτι αν είναι να πεθάνω από πλήξη;» Το παλικάρι πήγε στην άκρη του κόσμου, ρώτησε τον Θεό γιατί δεν έχει τύχη – είναι μια άλλη ιστορία αυτή – ρώτησε και για την κοπέλα. Στην επιστροφή τη συνάντησε ξανά και της είπε τι έπρεπε να κάνει. Να παντρευτεί και να κάνει παιδιά και τότε δε θα έχει καθόλου χρόνο να βαριέται. Και αυτό οι άνθρωποι το λένε ζωή.
Πριν από 5 μήνες, ούτε που υποψιαζόμουν πόση αλήθεια κρύβει αυτό το παραμύθι. Ήξερα ότι τα παραμύθια λένε πάντα την αλήθεια, αλλά με αυτό είχα τσινήσει λίγο. Δηλαδή τι; Εγώ που έτρεχα από εργαστήρια σε αφηγήσεις, από βιβλιοθήκες σε σχολεία ήμουν αργόσχολη και δε ζούσα; Όταν, όμως, ήρθε στη ζωή μου ο Γιάννος, κατάλαβα γιατί στάλθηκε αυτό το μήνυμα στην όμορφη κοπέλα με το όμορφο σπίτι και τον όμορφο κήπο. Όχι απλά έπαψα να πλήττω, έστω και λίγο, δεν έχω καν χρόνο να σκεφτώ ότι πλήττω. Και με έναν μαγικό τρόπο, νιώθω πιο ζωντανή από ποτέ!
Η μέρα μου – τι μέρα, ξημερώματα, ο βάρβαρος! – ξεκινάει γύρω στις 6.00 όποτε και θα μου κάνει ξεκάθαρο ότι δεν πα να τον χαϊδεύω απαλά και να τον κουνάω, δεν πα να τον πάρω στο κρεβάτι μας, εκείνος έχει ξυπνήσει. Και έχει όρεξη για κουβεντούλες (γιος παραμυθούς βλέπετε). Αφού μου αφηγηθεί όσα όνειρα είδε το βράδυ με τη δική του γλώσσα, θα κάτσει στην αγκαλιά μου να θηλάσει και αυτό είναι το καλύτερο ξύπνημα που έχω κάνει και ας μην έχει βγει ο ήλιος ακόμα· μέχρι την πρώτη αλλαγή πάνας της ημέρας οπότε και προσγειώνομαι στην ωμή πραγματικότητα επιθεωρώντας με σοβαρότητα χρώμα, υφή και σύσταση.
Μετά είναι η σειρά μου να φάω το πρωινό μου και πια το σέβεται και με αφήνει αρκεί να του τραγουδάω όσο κάθεται στο ριλάξ του. Πάει ο πρώτος καιρός που ο σύντροφός μου ο Νίκος με τάιζε γιατί ο Γιάννος δε σταματούσε να θηλάζει… Κάποιες μέρες, βέβαια, είμαι πολύ κουρασμένη οπότε τον παραδίδω στο μπαμπά του, γυρίζω την πλάτη και ξεκλέβω καμιά ωρίτσα ύπνο. Καμιά φορά περισσότερο αλλά και καμιά φορά λιγότερο. Περνάνε, βλέπετε, καλά οι δυο τους και σηκώνομαι να τους χαζέψω.
Δεν έχω επιστρέψει δυναμικά στη δουλειά μου ακόμα και έτσι τις περισσότερες μέρες τις περνάω μαζί με το πλασούδι μου. Εκτός από δύο Κυριακές τον μήνα, οπότε και θα φορτώσουμε τον Γιάννο, το αγαπημένο του παιχνίδι και όλα τα συμπράγκαλα και θα κατηφορίσουμε στο Μέγαρο Μουσικής και στη Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη» για τη Μουσική Χρονομηχανή. Εκεί θα πω παραμύθια όσο η Δήμητρα Αδαμοπούλου τα κάνει μια σελίδα comic και ο Γιάννος θα με χαζεύει. Μετά που τα παιδιά φτιάχνουν τα δικά τους comics βαριέται και πάει βόλτα με τον μπαμπά του και εγώ συνειδητοποιώ ότι ποτέ ξανά δε θα είμαι 100% συγκεντρωμένη στη δουλειά μου γιατί τον έχω έννοια, που έλεγε και η γιαγιά μου.
Όταν είμαστε στο σπίτι, θα κυλιστούμε στα πατώματα, θα ανακαλύψουμε τα παιχνίδια του, θα ακούσουμε τραγούδια, θα χορέψουμε (τον έχω ταράξει στο Another Day of Sun από το La La Land) και θα βγούμε μια βόλτα μέχρι το πάρκο ή το άλσος Χολαργού. Όλα αυτά διακόπτονται για να φάει και για αλλαγή πάνας. Κι από τις επισκέψεις του μπαμπά του που, από το γραφείο του μέσα στο σπίτι, πετάγεται για να παίξει μαζί του, ώστε να πάω και εγώ για την υπερπολυτέλεια ενός ντους.
Ευτυχώς, υπάρχουν και τα υπνάκια οπότε και θα πρέπει να κάνω καμιά δουλειά όπως να βάλω ή/και να μαζέψω πλυντήριο ή/και να σιδερώσω. Θα εξομολογηθώ εδώ κάτι. Πριν γεννήσω, δεν είχα βάλει ποτέ πλυντήριο στη ζωή μου. Κάπου, κάποιος μικρός θεός αποφάσισε να με εκδικηθεί και τους τελευταίους μήνες έχω αναπληρώσει αυτό το κενό και με το παραπάνω. Ευτυχώς, 20 χρόνια τώρα που είμαστε μαζί, ο σύντροφός μου αναλαμβάνει το φαγητό και τον ευγνωμονώ.
Τρώμε όλοι μαζί και αυτό είναι μια από τις ευλογίες στη ζωή μας. Ακόμα και τώρα που ο Γιάννος είναι μικρός για στερεές, τον βάζουμε στο καρεκλάκι, κοντά στο τραπέζι και μας χαζεύει που τρώμε, μας ακούει που μιλάμε για τη μέρα μας, για όσα έχουμε να κάνουμε, για το πρόγραμμα της επόμενης μέρας και για το τι γίνεται στον κόσμο. Αυτό το τελευταίο είναι απαραίτητο, γιατί ανάμεσα σε πάνες, κρέμες και σουτιέν θηλασμού ξεχνάω τον υπόλοιπο κόσμο.
Το απόγευμα έρχεται και δεν το έχω πάρει χαμπάρι. Εγώ. Το χέρι, ο ώμος και η μέση μου ξέρουν ακριβώς τι ώρα είναι και ανυπομονούν να έρθει η ώρα του βραδινού ύπνου, όπως και ο Γιάννος ανυπομονεί για το μπανάκι του. Ρίχνουμε ρυθμούς και είναι η ώρα του βιβλίου και του παραμυθιού. Ανάλογα τις ορέξεις. Μπορεί να τον βάλω να κάτσει απέναντί μου και να του αφηγηθώ ένα παραμύθι κοιτώντας τον στα μάτια. Το αγαπημένο του είναι ο Issun-bōshi, μια γιαπωνέζικη ιστορία για ένα τόσο δα μικρό αλλά θαρραλέο αγόρι. Μπορεί να του δείξω ένα από τα Kamishibai (ιαπωνική τεχνική αφήγησης που σημαίνει Θέατρο από Χαρτί) στο μικρό ξύλινο θεατράκι μου. Μπορεί να διαβάσουμε ένα βιβλίο. Και εδώ έχει αγαπημένο, το Where The Wild Things Are του Maurice Sendak.
Και ύστερα είναι η ώρα για το μπάνιο. Όσο πλατσουρίζει αναπολούμε τη μέρα μας, από την πεταλούδα που έκατσε στο καρότσι στη βόλτα μας μέχρι την – 100η – φορά που κατούρησε, ρούχα, σελτέ, πάτωμα και παντόφλες μαμάς. Παράδοση είναι πια και να διαβάζουμε και τον Αστερία για τον οποίο, επειδή έχει μόνο εικόνες, αναγκάζομαι να πλάθω μια καινούρια ιστορία κάθε φορά. Από western μέχρι Gray’s Anatomy έχω φτάσει. Αν έχετε ιδέες για διαφορετικά genre, πείτε μου!
Και ύστερα έρχεται η ώρα του ύπνου, το Άγιο Δισκοπότηρο κάθε νέας μαμάς που ξέρω. Μεταξύ μας ανταλλάζουμε ώρες ύπνου, νυχτερινών αφυπνίσεων και ξυπνήματος με την ίδια μανία που ανταλλάσσαμε χαρτιά αλληλογραφίας στο σχολείο. Έχω πάψει πια να αγχώνομαι και να μετράω. Και για να περάσει η ώρα μεταξύ θηλασμού και ρεψίματος, ακούω audiobooks οπότε περνάμε και οι δύο καλά.
Τις ώρες που κοιμάται ο Γιάννος, και όλα τα ρούχα ανεμίζουν κάτω από τον ήλιο ή είναι διπλωμένα στη σιδερώστρα, μπορεί και να προλάβω να στείλω κανένα mail για τις δουλειές που έρχονται. Και το πιο σημαντικό, να συντονιστώ με τις άλλες δύο Παραμυθοκόρες για να προετοιμαστούμε για τις παραστάσεις σε σχολεία, σε δήμους και βιβλιοθήκες, φεστιβάλ και μουσεία, να κάνουμε πρόβες και να κουτσομπολέψουμε και λίγο.
Και αν δεν είμαι με τις Παραμυθοκόρες, θα πρέπει να ετοιμαστώ για την επιστροφή μου στην άλλη μεγάλη μου αγάπη, τα comics. Στην Athens Comics Library, την πρώτη δανειστική βιβλιοθήκη με comics στην Ελλάδα με εκπαιδευτικά προγράμματα για σχολεία και εργαστήρια για παιδιά και στο Comicdom Con Athens.
Αναρωτιέμαι, άραγε και εκείνη η όμορφη κοπέλα στο όμορφο σπίτι με τον όμορφο κήπο νιώθει τόσο εξαντλημένη, τόσο άυπνη, με το ζόρι λουσμένη και αγχωμένη όσο εγώ; Ή είναι τόσο λιωμένη από τη γλύκα, τόσο συγκινημένη από ένα γελάκι, τόσο γεμάτη όσο εγώ;
Πάντως ένα είναι σίγουρο. Ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Η Βασιλεία Βαξεβάνη σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Αρχαία Ελληνική Ποίηση. Στη συνέχεια, σπούδασε στη Σχολή Αφηγηματικής Τέχνης του Κέντρου Μελέτης και Διάδοσης Μύθων και Παραμυθιών. Ασχολείται με την αφήγηση επαγγελματικά, από το 2006, συμμετέχοντας στην ομάδα Παραμυθοκόρες. Αφηγείται σε φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό, σε σχολεία, βιβλιοθήκες, Μουσεία, ενώ έχει συνεργαστεί με πολιτιστικούς και εκπαιδευτικούς οργανισμούς, σε όλο τον κόσμο.
