Σήμερα, στη στήλη μας 24 ώρες μαμά μπήκε και μια μαμά που δεν είναι μόνο μαμά δυο γιων, αλλά και γιαγιά έξι εγγονιών! Η συγγραφέας Πολύμνια Κοσσόρα θα μας μιλήσει για το δικό της 24ωρο με την ιδιότητα της γιαγιάς!
Λοιπόν, ξεκινώ με μια δήλωση-σοκ. Ναι, είμαι γιαγιά έξι εγγονιών! Το σοκ αναφέρεται σε μένα και όχι στους αναγνώστες! Δέος και φόβος. Θαυμασμός και έρωτας. Έξι εγγόνια από δυο γιους. Αυτό το «έξι» που τα βάζει σε μια έννοια, σε ένα τσουβάλι, τα αδικεί. Κανονικά θα έπρεπε να λέω, ναι, είμαι η γιαγιά του Νίκου, του Μάρκου, του Λέοντα, της Μάγιας, της Άρυας, του Στέφανου. Το κάθε ένα μια ξεχωριστή, υπέροχη έκπληξη που διαρκεί και διαρκεί. Τα παιδιά αθροίζονται, η αγάπη πολλαπλασιάζεται, το θαύμα της ζωής υπερυψούται.
Σπεύδω να διευκρινίσω ότι δεν είμαι τυπικό παράδειγμα της ηρωικής Ελληνίδας γιαγιάς. Δεν τα μεγαλώνω εγώ, δεν ζω μαζί τους. Δεν βάζω μπουγάδα, δεν σιδερώνω, δεν μαγειρεύω καθημερινά γι’ αυτά. Τα δυο πρώτα μένουν σε μια απόσταση 30 χιλιομέτρων από εμένα, τα άλλα τέσσερα 3.000 χιλιομέτρων. Και όμως… και όμως… Ίσως ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, συνειδητοποιώ και βιώνω κάθε μέρα την αγάπη, τον θαυμασμό, το δέος γι’ αυτά.
Δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Ήταν και είναι κάτι πολύ βαθύτερο και συγκλονιστικό. Κατοικοεδρεύει βαθιά στα σωθικά και εκδηλώνεται πότε σαν πόνος, πότε σαν γέλιο, πότε σαν άγρια επιθυμία.
Με τα δυο αγόρια των “30 χλμ.” η πιο χαρακτηριστική πλευρά της σχέσης μας, έτσι τουλάχιστον όπως την ζουν τα ίδια, είναι … οι ιστορίες. «Πες μας, γιαγιά, μια ιστορία!» Ναι, αλλά τι ιστορία! Εγκαταλείψαμε γρήγορα τα παραμύθια, που ούτως ή άλλως τα γεννούσε η φαντασία της γιαγιάς και όχι τα γνωστά βιβλία. Προτιμήσαμε τον ρεαλισμό, το χιούμορ, την ισχυρή εντύπωση της αληθινής ιστορίας. Μικρά και μεγάλα επεισόδια, αστείες ή και ζόρικες περιπέτειες από την παιδική ζωή του μπαμπά τους, του παππού, της γιαγιάς, ακόμη και των προπάππων τους. Χωρίς να το επιδιώκουμε, έτσι περνούν πάνω τους τα αποτυπώματα από άλλες εποχές, από άλλες συνθήκες. Και η αλυσίδα της ζωής, δεκαετίες και δεκαετίες. «Πες μας γιαγιά μια ιστορία!» και το φαγητό μου μπορεί να κρυώνει στο πιάτο, μα με χορταίνουν τα αχόρταγα μάτια τους.
Με τα τέσσερα μικρά των “3.000 χλμ.” τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Όταν βρίσκομαι κοντά τους κάθε τόσο, κάνω όλα τα ωραία και κοπιαστικά μιας γιαγιάς. Μαγειρεύω, πλένω, ταΐζω, ντύνω, γδύνω, φιλάω κοιλίτσες. Αλλά και πάλι λέω ιστορίες. Και μάλιστα αυτές βγαίνουν από κάτι μαγικά κουμπιά που εννοείται ότι κρύβονται ανάμεσα στα μαλλιά μου. Tο κάθε κουμπί, αν το πατήσουν τα πονηρά δαχτυλάκια, βγάζει και μια διαφορετική ιστορία. Όταν πια τα πάρει ο ύπνος, τα μαλλιά της γιαγιάς μοιάζουν με άγριο θάμνο. Και βέβαια, δεν γράφω, ούτε καν προλαβαίνω να διαβάσω, έτσι που καταλήγω ημιλιπόθυμη από την κούραση τα βράδια. Η νοσταλγία ωστόσο για τα μικρούλια αρχίζει πριν ακόμη απογειωθεί το αεροπλάνο για την Αθήνα.
Έτσι λοιπόν. Οι 24 ώρες αυτής της γιαγιάς είναι και άνισες και κάπως αλλοπρόσαλλες. Είναι το δώρο μιας ακόμη πρόσθετης ζωής, πλάϊ στη ζωή της γυναίκας, της συζύγου, της μητέρας, της συγγραφέως. Ένα δώρο ισόβιο, μια αγάπη που «ουδέποτε εκπίπτει».
Το βιβλίο της Πολύμνιας Κοσσόρα Καίει ο ήλιος τα μεσάνυχτα; κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανός.
Η Πολύμνια Κοσσόρα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Ιωνία. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε και Διοίκηση Ασφαλιστικών Επιχειρήσεων (Fellow Member of Life Management Association, USA). Για πολλά χρόνια υπήρξε υψηλόβαθμο διοικητικό στέλεχος πολυεθνικής εταιρείας. Ως εργαζόμενη, ταξίδεψε, μαθήτευσε, δίδαξε, γνώρισε ενδιαφέροντες ανθρώπους και ιδέες. Δεν σταματά ποτέ να αναζητά την γνώση, να διαβάζει και να γράφει. Μιλά τρεις γλώσσες (Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά). Το «Καίει ο ήλιος τα μεσάνυχτα;» είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της. Λίγα χρόνια πριν είχε προηγηθεί η «Ανοξείδωτη Μνήμη» (εκδ. Άνεμος), το πρώτο της βιβλίο, αποσπώντας θερμές κριτικές, τόσο από το κοινό, όσο και από τους κριτικούς.