Η Μαριάννα Κουμαριανού, παιδαγωγός και συγγραφέας, μητέρα του Γιωργή που μόλις ξεκίνησε να φοιτά στην Γ’ Λυκείου, μιλάει στο Τaλκ για το εικοσιτετράωρό της ως μαμάς εφήβου.
Το εικοσιτετράωρο με έναν έφηβο (πια) είναι μια διαρκής έκπληξη και περιπέτεια! Από εκεί που είχες ένα παιδί που έκανες πράγματα μαζί του, τώρα έχεις ένα παιδί που θέλει να κάνει πράγματα! Και το καθετί που κάνει το θέλει για τον εαυτό του και τους φίλους του ή όποιους επιλέξει. Σίγουρα πάντως όχι με τη μαμά. Η μαμά έχει ρόλο παρατήρησης. Γίνεται θεατής (και το απάνεμο λιμάνι) ενός ανθρώπου που ξεκινάει να ανοίγει τα φτερά του.
Αν παλιότερα έλεγα ότι ένα παιδί χρειάζεται τους γονείς του, αυτή τη στιγμή βλέπω ότι ένα παιδί στην εφηβεία τούς έχει πολύ μεγαλύτερη ανάγκη από ότι όταν ήταν τριών ή πέντε ή δώδεκα ετών.
Αν παλιότερα έπρεπε να είμαι διαθέσιμη και να εξασφαλίζω τη διατροφή του, τον ύπνο, την καθαριότητά του, πώς θα πάει στο σχολείο, πώς – πότε – πού θα βρεθεί με τους φίλους του, πού και αν θα έχει εξωσχολικές δραστηριότητες, αυτή τη στιγμή χρειάζεται να κάνω πολύ λιγότερα γιατί πολλά θέλει και τα κάνει μόνος του. Φαινομενικά, είναι σαν σταδιακά να φεύγω από το προσκήνιο. Φαινομενικά.
Στην πραγματικότητα, αυτή την περίοδο νιώθω να με έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο και το εικοσιτετράωρο διαρκεί πραγματικά είκοσι τέσσερις ώρες!
Αυτές οι ώρες έχουν τηλεφωνήματα, μεταμεσονύκτιες συζητήσεις, μουσική στη διαπασών, διεκδίκηση χώρου (αγκαλιές και τρυφερές στιγμές όταν κανείς δεν βλέπει)… Θα έλεγα ότι όλες τις ώρες είμαι εκεί, με κεραίες τεντωμένες για να μπορέσω να καταλάβω αυτά που λέγονται με λόγια και αυτά λέγονται από τις κινήσεις, τις εκφράσεις και το σώμα του.
Αυτό τον καιρό οι συζητήσεις μας απλώνουν σε χρόνο και εύρος. Μιλάμε για το μέλλον, το μέλλον του, ακούω τα όνειρα, τις προσδοκίες, τις φιλοδοξίες, μου βάζει τις μουσικές που ακούει, μου δείχνει τα βιντεάκια που παρακολουθεί, τους φίλους του, τα κατορθώματά του, τις ανησυχίες του, αυτά που αντιμετωπίζει…
Οι προκλήσεις στην ηλικία αυτή είναι πάρα πολλές και αισθάνομαι τυχερή που καθετί καινούργιο που θέλει να δοκιμάσει, το φέρνει στην κουβέντα μας. Είτε συμφωνώ είτε διαφωνώ, η αποφασιστικότητά του με κάνει να πηγαίνω με «χορευτικές φιγούρες» (και μερικές φορές να αγωνιώ).
Θα μπορούσα να πω ότι κάθε μέρα στέκομαι. Στέκομαι και περιμένω το «σύνθημα». Η δική μου δράση είναι να επιβεβαιώνω ότι είμαι εκεί και τον περιμένω, να επιβεβαιώνω ότι είμαι εκεί για όσα δοκιμάζει και παραμένω σταθερή και υποστηρικτική για όσα θέλει και δρομολογεί. Ξεκινάει (μάλλον έχει ήδη ξεκινήσει) μια περίοδος που αποκτά τη ζωή του κι έχω κι εγώ τη δική μου. Μαζί και ξεχωριστά. Ως μαμά κουκουβάγια καμαρώνω και χαίρομαι πολύ για τα βήματα (άλματα μερικές φορές) που κάνει! Μαζί του μεγαλώνω! Χαίρομαι, φοβάμαι, ανησυχώ, οραματίζομαι… Μέρα με τη μέρα μεγαλώνω προκειμένου να τον αφήσω να μεγαλώσει και να ανακαλύψει τον εαυτό του και τον «κόσμο» που θα χτίσει γύρω του.
