Η Μαρία Παπαγεωργίου, σκηνοθέτης, κουκλοποιός και perfomer, συνιδρύτρια του θεάτρου κούκλας «Παραμυθοχώρα» και συγγραφέας του βραβευμένου παιδικού βιβλίου Ταξίδι με τον Σεβάχ, μιλάει στο Τaλκ για το εικοσιτετράωρό της ως εργαζόμενης μαμάς!

Είμαι μαμά δύο παιδιών. Του Πάνου, 4 ετών, και της Σαβίνας, 14 ετών. Ένα νήπιο κι ένα παιδί στην εφηβεία. Ακούγεται δύσκολο. Στην πραγματικότητα, η μεγάλη διαφορά ηλικίας δεν έχει φέρει κανένα εμπόδιο στη σχέση των παιδιών. Η όποια δυσκολία έγκειται μόνο στις δικές μας αντοχές!
24 ώρες μαμά. Γιατί να μην έχει περισσότερες ώρες η μέρα; Πολλές φορές νιώθω τον χρόνο να με κυνηγά. Έρχονται στιγμές που δεν προλαβαίνω. Που κάτι πρέπει να αφήσω για αύριο. Αλλά τι; Να πλύνω τα πιάτα ή να παίξω με τον μικρό και να διαβάσουμε παραμύθια; Να σιδερώσω ή να κουβεντιάσω με τη μεγάλη και να δούμε καμιά σειρά παρέα πριν κοιμηθεί; Να συγυρίσω το σπίτι ή να αρχίσω επιτέλους να διαβάζω ένα από τα βιβλία που περιμένουν στοίβα στο κομοδίνο;
Κάθε μέρα τα ίδια μικρά διλήμματα. Προσπαθώ να ισορροπήσω σύμφωνα με τη δική μου προσωπική ζυγαριά. Οι απαιτήσεις της καθημερινότητας επιβάλλουν γρήγορους ρυθμούς. Πιάνω τον εαυτό μου να κάνει πράγματα βιαστικά, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει πίεση χρόνου. Απλώς από συνήθεια. Όταν ετοιμάζουμε καινούργια παράσταση για την «Παραμυθοχώρα» αναγκάζομαι να λείπω πολλές ώρες από το σπίτι και να βλέπω ελάχιστα τα παιδιά. Τότε όλο το βάρος πέφτει στον μπαμπά τους. Όταν όμως η παράσταση ξεκινήσει –όπως τώρα– ξαναβρίσκουμε τους ρυθμούς μας.

Το ξυπνητήρι χτυπά στις εφτά, αν δεν έχει προλάβει να μας ξυπνήσει ο μικρός νωρίτερα. Η μεγάλη είναι αυτόνομη πια. Ετοιμάζεται μόνη της, φτιάχνει πρωινό και φεύγει. Ετοιμάζω τον μικρό. Ο χρόνος το πρωί τρέχει ακόμα πιο γρήγορα. Γάλα, γεύμα για το σχολείο, ντύσιμο και φύγαμε! Τον αφήνω στο σχολείο και μπαίνω στο αυτοκίνητο. Είναι η ώρα που όλοι πάμε για δουλειά.
Ο δρόμος έχει πάντα κίνηση. Πώς να συμφιλιωθείς με αυτό; Μια διαδρομή μισής ώρας το πρωί γίνεται τουλάχιστον μία ώρα. Βάζω μουσική και προσπαθώ να ξεχαστώ.
Στη διαδρομή, συναντάω το έτερον ήμισυ της «Παραμυθοχώρας», τη Σπυριδούλα, και συνεχίζουμε παρέα. Έπειτα από μια δύσκολη χρονιά με τον κορονοϊό έχουμε την τύχη να παίζουμε και πάλι καθημερινά παράσταση για παιδιά! Απίστευτη χαρά. Η επιστροφή ευτυχώς έχει πάντα λιγότερη κίνηση.

Όποιος φτάσει πρώτος στο σπίτι αναλαμβάνει το μαγείρεμα. Κι είναι πολύ ανακουφιστικό να βρω έτοιμο φαγητό!  Συνήθως, όμως, επιστρέφω εγώ πρώτη. Μπαίνοντας στο σπίτι συχνά αντικρίζω σκορπισμένα παιχνίδια, βιβλία και ρούχα. Από πού να ξεκινήσεις; Μαγείρεμα ή συγύρισμα; Προσπαθώ να μη συγχυστώ! Δεν τα καταφέρνω πάντα.
Αν τύχει και γυρίσω σπίτι νωρίς, πριν σχολάσουν τα παιδιά, βάζω το πικάπ να παίζει. Παλιά βινύλια. Yves Μontand, Cohen, Αρλέτα, Χατζιδάκι. Ηρεμία. Ανοίγω τα παράθυρα να μπει καθαρός αέρας.
Ό,τι φαγητό κι αν μαγειρέψω θέλω να το κάνω λίγο διαφορετικό από τις προηγούμενες φορές. Βαριέμαι κάθε βδομάδα τα ίδια. Έστω να προσθέσω κάποιο διαφορετικό μπαχαρικό ή ένα μυρωδικό απ’ το μπαλκόνι. Φρέσκια ρίγανη, δυόσμο, βασιλικό, δεντρολίβανο. Βάζω το φαγητό να γίνει κι αρχίζω μάζεμα, πλυντήριο, άπλωμα, σκούπισμα. Ό,τι προλάβω! Καμιά φορά η μουσική σταματά και δεν ξέρω τι μου φταίει. Πάλι βιάζομαι. Αλλάζω τον δίσκο πλευρά. Η μουσική είναι βάλσαμο.
Συνήθως γυρίζει πρώτη από το σχολείο η μεγάλη. Λέμε τα νέα μας, τρώει βιαστικά κι αρχίζει το διάβασμα. Μετά παίρνω τον μικρό. Δυστυχώς, δεν τρώμε όλοι μαζί. Συχνά περιμένω τον άντρα μου, να φάμε τουλάχιστον εμείς παρέα.
Αργά το μεσημέρι, προσπαθώ για λίγο να συγκεντρωθώ, να απαντήσω σε μέιλ, να γράψω… Κι ο μικρός φωνάζει κάθε λίγο.  «Μαμά κοίτα!» επιμένει. « Έχω δουλειά αγάπη μου, μισό λεπτό…» Αλλά γι’ αυτόν καθετί είναι μια νέα ανακάλυψη, ένα καινούργιο επίτευγμα που θέλει να το μοιραστεί. Ένα παζλ που έφτιαξε, ένας πύργος από τουβλάκια, ένα αυτοκινητάκι μέσα σ’ ένα ποτήρι με νερό, μια ζωγραφιά στον τοίχο! Κι είναι δύσκολο να αφήσω τη δουλειά στη μέση και να τρέξω, μα όταν τον βλέπω να χαμογελά τα ξεχνάω όλα.

Κι ύστερα αρχίζει το τρέξιμο με τις δραστηριότητες, τα φροντιστήρια, τα αγγλικά. Αγώνας ταχύτητας και πάλι. Μοιραζόμαστε το πηγαινέλα. Πότε η μαμά, πότε ο μπαμπάς. Όποιος προλαβαίνει, όποιος έχει μεγαλύτερες αντοχές.
Τα βράδια με τον μικρό διαβάζουμε παραμύθια. Είναι η πιο αγαπημένη του στιγμή. Δεν χορταίνει να του διαβάζω. «Φτάνει», του λέω! «Νύσταξα!» Αλλά αυτός, αντί να νυστάξει, χοροπηδάει στο κρεβάτι και θέλει κι άλλο παραμύθι! Μετά γυρίζουμε τον προβολέα στον τοίχο και κάνουμε θέατρο σκιών με τα χέρια μας. Κάθε χέρι κι ένα παπάκι. Τραγουδάνε μαζί, χορεύουνε με τις μουσικές από τα βιβλία του Ρένου και τους λέει όλα τα νέα της ημέρας. Όπως καταλαβαίνετε, έπειτα από όλα αυτά θέλω να πέσω ξερή! Ευτυχώς, τον πάω στο κρεβάτι του και κοιμάται αμέσως. Τώρα είναι η ώρα που μπορώ να δω με λίγη ησυχία τη μεγάλη. Να κουβεντιάσουμε και να χαζέψουμε λίγο παρέα.
Το καλύτερό μου, όταν τα παιδιά πέσουν για ύπνο, είναι να βρω ησυχία για διάβασμα, γράψιμο ή να δούμε μια καλή ταινία. Όταν γίνεσαι μαμά βάζεις σε πρώτο πλάνο τα παιδιά. Δεν ξέρω αν το επιλέγεις ή αν απλώς έτσι συμβαίνει. Είναι ίσως η ανάγκη να τους προσφέρεις όσα περισσότερα μπορείς. Σε δεύτερο πλάνο, όμως, υπάρχουν κι όλα όσα αγαπούσες πριν γίνεις μαμά. Και θέλω τόσο πολύ να χωρέσω μέσα στη μέρα ή στην εβδομάδα ένα σεμινάριο, μια παράσταση στο θέατρο, ένα σινεμά, μια βόλτα στο κέντρο, έναν καφέ με φίλες. Καμιά φορά νιώθω τύψεις που θέλω να αποδράσω, αλλά πραγματικά γεμίζουν τόσο πολύ οι μπαταρίες μου έπειτα από κάθε απόδραση που έχω διπλάσιες αντοχές και δύναμη να τους προσφέρω. Ένα είναι σίγουρο. Δεν υπάρχουν κανόνες. Όλα είναι αυτοσχέδιες συνταγές.

Μπορείτε να δείτε τις παραστάσεις της «Παραμυθοχώρας» στο https://www.paramithohora.gr/
Το βιβλίο  Ταξίδι με τον Σεβάχπου έγραψε η Μαρία Παπαγεωργίου και απευθύνεται σε παιδιά από 6 ετών, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κόκκινη Κλωστή Δεμένη.