Η συγγραφέας Λίνα Σωτηροπούλου, μητέρα δύο κοριτσιών, μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της ως εργαζόμενης μαμάς.
24 ώρες μαμά ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ !
5:30
Ναι, καλά… σιγά μην ξυπνάω από τις 5:30, το είπα μόνο και μόνο για σας εντυπωσιάσω. Αυτή η ώρα είναι «χτες» ακόμη. Συνήθως καταφέρνω να σηκωθώ από το κρεβάτι λίγο πριν τις 7:30 –προσωπικά είναι άθλος αν σηκωθώ 7:20–, και φυσικά δεν έχω καμία επαφή με το περιβάλλον. Οπότε μπάνιο και ντύσιμο γίνονται όλα μηχανικά και ευτυχώς και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας με έχουν συνηθίσει ή έτσι θέλω να πιστεύω και δεν μου μιλάει κανένας. Η μεγάλη μου κόρη –που πραγματικά δεν ξέρω από πού πήρε– ξυπνάει μόνη της και ετοιμάζεται για το σχολείο. Η μικρή –νομίζω μου έμοιασε– θέλει πάντα πέντε λεπτάκια ακόμη και λίγο χουζούρι. Επίσης δεν θυμάται ποτέ τι μέρα είναι…, εκτός από την ομορφιά μου, έχει πάρει και τα κουσούρια μου, χα χα.
Πρωινό για τα παιδιά τώρα και κολατσιό για το σχολείο. Ναι, καλά και πάλι. Αφού είπαμε, το πρωί δεν μιλιέμαι θα φτιάχνω και πρωινά; Αυτά τα έχει αναλάβει όλα ο πατέρας τους και μάλιστα χωρίς καθόλου νεύρα και με πολλή υπομονή – ακούτε μπαμπάδες;
8:00
Ίσως και μερικά δευτερόλεπτα πριν, είμαι έτοιμη! Πηγαίνω τη μικρή σχολείο και μετά φεύγω κατευθείαν για τη δουλειά μου. Ευτυχώς μένω κοντά και σε δέκα λεπτά έχω φτάσει. Ακόμη δεν έχω ξυπνήσει για τα καλά. Δουλεύω στο λογιστήριο μιας εταιρείας. Όπως καταλαβαίνετε, υπάρχουν δύσκολες και λιγότερο δύσκολες μέρες. Ευτυχώς το περιβάλλον είναι φιλικό και περνάει καλά η μέρα, αν και όχι κάθε μέρα, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Ξαφνικά η ώρα πάει 14:00…, τότε λίγο αγχώνομαι, ειδικά αν έχω ακόμα πολλή δουλειά, γιατί στις 15:00 σχολάει η μικρή από το σχολείο. Μερικές φορές φεύγω σαν άνθρωπος, άλλες πάλι φεύγω σαν την τρελή να προλάβω, αλλά πάντα προλαβαίνω ευτυχώς.
15:00 και λίγο
Παιδιά και εγώ λοιπόν στο σπίτι… Και η μεγάλη ερώτηση: Τι θα φάμε σήμερα; Αν το σπίτι δεν έχει κανονική μαμά που μαγειρεύει από το βράδυ για την άλλη μέρα, τότε ξεκινάει ο αγώνας του μαγειρέματος σε χρόνο ρεκόρ. Πάντως νηστικοί δεν μένουμε, απλά τρώμε αργά. Μετά αρχίζει η άλλη μάχη: Αραλίκι vs διάβασμα, αποτέλεσμα 1-0. Μετά ξεκινάω τις χαμηλές πτήσεις στο Φάληρο-Μοσχάτο για δραστηριότητες – των παιδιών φυσικά. Παραλαβή και παράδοση παιδιών, διάβασμα παιδιών, τσακωμοί με τα παιδιά, βόλτες με τα παιδιά, ψώνια με τα παιδιά, η ώρα κοντεύει 21:00 – πότε έφτασε κιόλας και γιατί έχω ψοφήσει τόσο;
21:00
Από εκείνη την ώρα και μετά τα πράγματα είναι πιο χαλαρά, έχουμε μαζευτεί πλέον όλοι στο σπίτι. Τηλεόραση; χα χα, εκείνος ο νόμος που ο μεγαλύτερος έχει το τηλεκοντρόλ μάλλον ισχύει μόνο για το μεγαλύτερο παιδί. Άντε δεν θα πάνε για ύπνο;
22:00
Νάνι τώρα, άντε καλά μου αγγελούδια νανούκους – γιατί θέλω να φάω κρυφά πατατάκια βλέποντας τηλεόραση. Ακόμη ψόφια νιώθω, αλλά τα πατατάκια κάνουν δουλειά. Αρχίζουν οι σκέψεις: Τι θα φάμε αύριο; Έκαναν μπάνιο; Έχω ξεχάσει κανένα παιδί στο φροντιστήριο; Η μεγάλη μου κόρη είναι 13 ετών και η μικρή 10 ετών. Δεν τα λες και μωρά, σε λίγο θα μεγαλώσουν, θα φύγουν από το σπίτι και τότε θα έχω δικό μου δωμάτιο-γραφείο. Τι μέρα είπαμε έχουμε; Μωρέ, και αύριο μέρα είναι, ας χαλαρώσουμε.
Μέσα σε όλα αυτά πρέπει να βρω χρόνο να γράψω, να διαβάσω, να ετοιμάσω τις επόμενες παρουσιάσεις. Ουφ! Τι κούραση κι αυτή! Νομίζω θα έπρεπε να υπάρχει άλλη μια μέρα μεταξύ Παρασκευής και Σαββάτου. Αλλά πάντα κάτι γίνεται και τελικά όλα γίνονται στην ώρα τους.
Και επειδή το 24 ώρες μαμά δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται με επιτυχία και δεν έχουν πεθάνει οι γονείς από την κούραση, φροντίζω να ξεχνιέμαι με συχνές εξόδους με φίλους για κανένα τσιπουράκι. Επίσης παρακολουθώ και ένα σεμινάριο μία φορά την εβδομάδα που μου εξασφαλίζει την απόλυτη και τελείως δική μου χωροχρονική παύση. Και φυσικά κάνω πολλές κοπάνες, σςςςςς …ναι, και από τη δουλειά κάνω κοπάνες και τώρα που το θυμήθηκα έχω καιρό να κάνω. Τι μέρα είπαμε είναι αύριο;
Η Λίνα Σωτηροπούλου είναι συγγραφέας και τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Μπορείτε να τα δείτε εδώ. Αν έχετε μικρό παιδί, σας συστήνουμε ανεπιφύλακτα τη σειρά βιβλίων της Πίκο και Λόλα!