Η Kωνσταντίνα Χατζάκη, Creative Director στην OgilvyOne Athens, μαμά του Γιάννη 4 ετών και της Κάλλιας 19 μηνών, περιγράφει το δικό της 24ωρο, δινόντάς του τίτλο: «Η μέρα που έρχεται». 

00:30 Μία νέα μέρα τυπικά ξεκινάει. Μία άλλη μόλις τέλειωσε…

Προτού πάω για ύπνο, στέκομαι για λίγο πάνω από την κούνια της Κάλλιας. «Προφίλ ίδιο με γιαγιά Κάλλια- ευτυχώς δηλαδή. Κοιμάται σαν άγγελος, παίζει σαν…»

00:33 «Ο Γιάννης πώς βρέθηκε έτσι ανάποδα πάλι;» Toν επαναφέρω στη θέση του και τρώω λίγο μάγουλο. Δεν θα με καταλάβει. Aπό τότε που ξεκίνησε τον παιδικό σταθμό, το βράδυ, ευτυχώς πέφτει ξερός. Συνήθως, όταν του ζητάω φιλί, η απάντηση που παίρνω είναι «Άσε μαμά. Δεν έχω χρόνο για φιλιά».

02:00 ή 03:00 ή 04:00 Με το «νεροοοοοό» σαν πρόφαση, υπάρχουν βράδια που η Κάλλια καταθέτει επίσημο αίτημα να μεταφερθεί στο δικό μας κρεβάτι. Όταν σταμάτησε να θηλάζει, απέκτησε τη συνήθεια να ακουμπά το χέρι της στο στέρνο μου και είναι λες και αυτομάτως ενεργοποιείται η κατάσταση ύπνου. Στη σφαίρα του συγκινησιακά φορτισμένου μητρικού σύμπαντος, αυτό είναι μαγικό. Στη σφαίρα της καθημερινότητας, ο λόγος που ξυπνάω πιασμένη.

07:00 στη χειρότερη 08:00 στην καλύτερη

ξυπνητήρι.

«Χτυπάει» σε δύο εκδοχές.

Πότε σε αγορίστικη φωνή σε low volume «Μαμάααααα, είδα στο ρολόι το μηδέν, το επτά, το δύο και το μηδέν. Πόση ώρα έχω μέχρι το σχολικό;»

Πότε σε κοριτσίστικη φωνή σε high volume «Μαμά! Νάτη! Μπαμπάς! Νάτος!».

10 λεπτά αργότερα έχουμε όλοι σηκωθεί. Ο «μπαμπάς νάτος» ετοιμάζεται για το φαρμακείο, η «μαμά νάτη» ετοιμάζει πρωινό.

08:45 Η γιαγιά Κάλλια εμφανίζεται, για να αναλάβει δράση. Εγώ, πάλι, ετοιμάζω το φαγητό του Γιάννη για το σταθμό και αρχίζω το κυνηγητό, για να ντυθεί. Συχνά, η Κάλλια, που έχει τελειώσει το πρωινό της, θα ακούσει ότι πρέπει να ντυθεί ο Γιάννης και θα εμφανιστεί με μία μπούζα στο χέρι της από το συρτάρι του, για να του τη δώσει. Ανάμεσα στο κυνηγητό θα ακούσω από τον Γιάννη και τη σημαντική πληροφορία της ημέρας: «Μαμά, μισό λεπτό. Θέλω να σου πω κάτι. Η γαλάζια φάλαινα είναι το μεγαλύτερο ζώο σε όλο τον κόσμο. Πιο μεγάλο κι από δεινόσαυρο!».

09:20 Όσο περιμένουμε μαζί το σχολικό, ο Γιάννης θα γεμίσει το χρόνο με παρατηρήσεις κι απορίες «μαμά, από πού έρχονται τα σύννεφα;», αλλά και ιστορίες από τον παιδικό σταθμό όπου με τους πολεμιστές του, οργανώνουν μάχες ενάντια στα κορίτσια. «Αλλά η Μυρέλια και η Εφιγένεια (δεν είναι typo) έχουν δύναμη πάγου και μας κερδίζουνε συνέχεια». Mέσα σε μία καθημερινότητα που μετράω τα λεπτά του χρόνου που ουσιαστικά μετράει μαζί με τα παιδιά μου, η ώρα αναμονής του σχολικού είναι μία συμπτυγμένη, αλλά ουσιαστική στιγμή, για να καταλάβω λίγο παραπάνω τον Γιάννη.

09:40 Ανεβαίνω επάνω και ετοιμάζομαι για τη δουλειά με διαλείμματα αγκαλιάς από την Κάλλια που περνάει μέρες που δεν θέλει να με αφήσει να φύγω. Το ότι νομίζει ότι ετοιμάζομαι για να πάμε βόλτα και μου φέρνει και τα παπούτσια μου δεν διευκολύνει και πολύ.

10:30-20:30 Στις ώρες που είμαι μακριά από το σπίτι, τα μικρά μπαινοβγαίνουν στο μυαλό μου.
Προτού γίνω η μαμά του Γιάννη και της Κάλλιας, νόμιζα ότι το μεγάλωμα των παιδιών θα ήταν τόσο περίπλοκο, ώστε η ανησυχία θα υπερίσχυε πάντα της χαράς.
Ευτυχώς, ο μπαμπάς τους, αλλά και τα ίδια τα παιδιά μου, με έχουν παρασύρει σε έναν τρόπο σκέψης και δράσης που με έχει αποδεσμεύσει από πολλά άγχη. Ίσως, παράλληλα, οι πρόωροι τοκετοί και των δύο και ό,τι αυτοί έφεραν μαζί τους, να ανάγκασαν και τον Τάσο και μένα να «σπάσουμε» μέσα στην αγωνία μας και να συνενωθούμε ξανά όντας διαφορετικοί, πιο ώριμοι και σίγουρα πιο αγαπημένοι.

Υπάρχουν μέρες που τα φροντίζει ο μπαμπάς τους και μέρες που τα προσέχουν οι γονείς μου. Σκέφτομαι πως εγώ αντίστοιχα μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου και οι δυο γονείς ήταν το ίδιοι ενεργοί μέτοχοι στο μεγάλωμά μας. Σε ένα σπίτι, όπου o αδελφός μου κι εγώ εισπράξαμε εμπιστοσύνη και κατανόηση στην ανάγκη μας για ιδιωτικότητα. Με έναν μπαμπά που επέλεγε να μας συνοδεύει σε «μεταλλικές» συναυλίες, αντί να μας πει όχι (με αποτέλεσμα να πάω στην πρώτη μου συναυλία σε ηλικία 13 ετών για να ακούσω τους Metallicalive) και μία μαμά που, όταν στο νηπιαγωγείο ζήτησα να τρυπήσω τα αφτιά μου, με πήγε το ίδιο απόγευμα σε ένα φαρμακείο. Υπήρχαν φυσικά συγκρούσεις, αλλά υπήρχε περισσότερη αγάπη. Αγάπη για τη διαφορετικότητα του καθενός μας. Αποτέλεσμα όλης αυτής της προσπάθειας που κατέβαλλαν καθημερινά οι γονείς μου, ήταν να αποκτήσω και μία όμορφη σχέση με τον αδελφό μου.. Αναπόφευκτα, θέλω κι εγώ να πετύχω το ίδιο. Η διαφορά που έχω με τη γενιά των γονιών μου είναι ότι έγινα μαμά για πρώτη φορά στα 33 μου. Νιώθω, λοιπόν, ότι ανήκω σε μία γενιά που χόρτασε. Ελευθερία, ξενύχτια, clubbing, ταξίδια, εμπειρίες, σχέσεις. Αυτό που τώρα θέλω να χορτάσω (με επίγνωση ότι δεν θα πετύχω ποτέ σε πλήρως ικανοποιητικό βαθμό) είναι τα παιδιά μου.

20:30 Με το που ανοίγω την πόρτα είναι λες και γίνεται ένα refresh στις αντοχές τους. Η Κάλλια θα ζητήσει αγκαλιά, ο Γιάννης να παίξουμε και η όποια κούραση να περιμένει παρακαλώ.
22:30 Ύπνος και ησυχία.

22:30-00:30 Κάπου διάβασα πρόσφατα ότι ένα από τα πιο γλυκόπικρα συναισθήματα πρέπει να είναι το ότι καταλαβαίνεις πόσο θα σου λείψει μία στιγμή, όσο ακόμα τη βιώνεις. Αλήθεια, κάθε φορά που μου δείχνουν τα παιδιά μου ότι θέλουν την παρέα μου κι ότι τους έλειψα, ελπίζω πως θα νιώθουν έτσι και σε μερικά χρόνια από τώρα. Και προσπαθώ να μη σταματήσω να μπαίνω στη θέση τους. Για να είμαι έτσι σε θέση και να τους καταλαβαίνω. Για να με βρίσκουν δίπλα τους, όχι απέναντί τους. Και η κάθε μέρα που ξεκινάει, μας φέρνει όλο και πιο κοντά στη μέρα που έρχεται. Τη μέρα που θα έχουμε μεγαλώσει όλοι, ελπίζω έχοντας χάσει το μέτρημα των στιγμών που θα μας γεννούν αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα κάθε φορά που θα τις αναπολούμε.

Η Κωνσταντίνα Χατζάκη γράφει επίσης στο 31ebdomades.gr, ένα site που επικεντρώνεται στην προωρότητα.