Η Πένυ Παγώνη, 38 ετών, Associate Creative Director στην Bold Ogilvy & Mather και μαμά της Μυρσίνης, 10 ετών, και της Ορσαλίας, 7,5 ετών, μιλάει στο Τaλκ για την καθημερινότητά της.

6:40 Χτυπάει για πρώτη φορά το ξυπνητήρι.

6:50 Εσύ που ανακάλυψες το snooze: δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα.

7:00 Εντάξει, σηκώνομαι παραπατώντας και πάω στα κορίτσια. Δύο δωμάτια, δύο διαδρομές. Πηγαίνω στη μεγάλη, τη χαρχαλεύω και της δίνω ένα φιλί στο λαιμό. Συνήθως δεν αντιδρά. Πηγαίνω στη μικρή, η ίδια διαδικασία, με τη διαφορά ότι εδώ, φιλάω και λίγο πατουσάκι που είναι ακόμα μικρό και τρυφερό. Τη σηκώνω με δυσκολία, και όσο είναι ακόμα κοιμισμένη της δίνω το γάλα της γιατί αν το πιει πιο αργά, θα κάνει εμετό στο σχολικό.

7.15 Η μεγάλη ντύνεται μόνη της και συνήθως αλλάζει δυο με τρεις φορές μπλούζα ή κολάν. Είναι περίεργο γιατί στο σχολείο φοράει στολή και τα ρούχα της είναι πανομοιότυπα.  Της το επισημαίνω αλλά δεν μου απαντάει, ή κλείνει την πόρτα ή μου λέει να την αφήσω ήσυχη… δεν τη χορταίνω αυτή τη φάση της προ-εφηβείας! Η μικρή ντύνεται με τα μάτια γλαρωμένα από τη νύστα. Με τα ίδια μάτια και χαμένο στο υπερπέραν βλέμμα πηγαίνει στην τουαλέτα, χτενίζεται, βάζει τα παπούτσια της και πάει στην κουζίνα.

7.20 Όλη η οικογένεια στην κουζίνα. Πρωινός καυγάς. Τι θα πάρεις για κολατσιό στο σχολείο; Θέλεις μια μπόμπα; Όχι. Θέλεις τοστ; Όχι; Θέλεις γιαουρτάκι; Όχι. Ρυζογκοφρέτα ίσως; Όχι. Φρούτα; Όχι. Στο 99% των περιπτώσεων θέλoυν το ένα πράγμα που δεν έχουμε πάρει από το supermarket. Τελικά, βάζω για κολατσιό ό,τι νομίζω εγώ, ή κάτι με το οποίο θα έχουν συμβιβαστεί. Στο μεταξύ τρώνε δημητριακά ή λίγο σπιτικό κέικ για πρωινό.

7.40 Ο μπαμπάς τους κι εγώ τις αγκαλιάζουμε, τις φιλάμε  -η μικρή σκουπίζει αμέσως μετά το μάγουλό της- τους λέμε πόσο τις αγαπάμε και μπαίνουν στο σχολικό κουβαλώντας κάτι τσάντες βαρύτερες από τις ίδιες.

7.50 Χουζουρεύω λίγο στο κρεβάτι και μόλις φύγει ο άντρας μου για τη δουλειά, κάνω ντους, ντύνομαι και φεύγω κι εγώ. Οδηγώ αρκετή ώρα. Είναι μέρες καλές και μέρες που έχει τόση κίνηση που μπορεί να είμαι μία ώρα κλεισμένη στο αυτοκίνητο. Ακούω ειδήσεις στο ραδιόφωνο και στο μυαλό μου διαμορφώνεται το πρόγραμμα της ημέρας.

9.30 Είμαι στο γραφείο μισή ώρα νωρίτερα. Είναι ήσυχα. Βάζω καφέ και ανοίγω τον υπολογιστή μου. Σε λίγο αυτή η ησυχία δεν θα υπάρχει. Η διαφημιστική είναι ένα πολύβουο μελίσσι και τα λίγα αυτά λεπτά είναι πολύτιμα. Ανοίγω e-mail, διαβάζω και απαντάω… Το μυαλό είναι πιο καθαρό και το πρωί οι ιδέες έρχονται πιο εύκολα! Σενάρια, ραδιοφωνικά, γυρίσματα, παρουσιάσεις… το μυαλό της εργαζόμενης μαμάς είναι εκπαιδευμένο να πηγαίνει από projectσε project με ταχύτητες 4G και βάλε. Κατά τις 4 κοιτάζω το ρολόι. Έχω ακόμα μισή ώρα… όχι για να φύγω. Για να αρχίσει να χτυπάει το κινητό.

4.30 Γιαπ! Το κινητό χτυπάει. Μεσημεριανός καυγάς. Τα κορίτσια έχουν μόλις γυρίσει από το σχολείο. Πολύ θα ήθελα να με πάρουν μια φορά απλώς για να μου πουν πώς ήταν η μέρα τους. Αντ’ αυτού, στην άλλη άκρη της γραμμής εκτυλίσσονται δράματα. Δυσκολεύομαι να βγάλω νόημα. Η μία μου κόρη –με φωνή βγαλμένη κατευθείαν από κάποιο θρίλερ-  προσπαθεί να μου περιγράψει το πώς ξεκίνησε ο καυγάς, ενώ από το βάθος η άλλη ωρύεται ότι δεν έγιναν τα πράγματα όπως μου τα περιγράφει. Οι φωνές από το ακουστικό ακούγονται σε όλο το γραφείο. Απολογούμαι με τα μάτια στους συναδέλφους μου. Κατανόηση και βλέμματα συμπαράστασης.

6.30 Εάν δεν έχω κάποια συνάντηση ή παρουσίαση, ετοιμάζομαι να φύγω. Αν οδηγήσω χωρίς στάση και δεν έχει κίνηση και όλο το σύμπαν συνωμοτήσει υπέρ μου, θα είμαι στο σπίτι στις 7.15

7.15 Μπαίνω στο σπίτι. Εντάξει, δεν ακούω κλάματα. Αλλάζω ρούχα και πάω στα δωμάτιά τους. Η μικρή έχει διαβάσει. Κάποια γιαγιά έχει βάλει το χέρι της. Η μεγάλη θέλει ακόμα βοήθεια. Μαθηματικά. Το χειρότερό μου. Προσπαθώ να της εξηγήσω ό,τι μπορώ. Να της επισημάνω λάθη στην ορθογραφία και να διαβάσουμε μαζί γαλλικά, αγγλικά ή ιστορία ανάλογα με το πρόγραμμα. Γράφει με το αριστερό. Το δεξί της χέρι κρέμεται κάτω από το γραφείο. Το πιάνω ευγενικά και το τοποθετώ επάνω στο τετράδιο. Γκντουπ. Το χέρι ξαναπέφτει κάτω. Το αριστερό πασχίζει να γράψει και να κρατήσει συνάμα το τετράδιο σταθερό. Αρχίζω και φουντώνω. Αρχίζει να αντιδρά. Απογευματινός καυγάς.

8.30 Ετοιμάζω το βραδινό τους. Γάλα, κρέπες με νουτέλα ή  δημητριακά, αραβική πίτα με ζαμπόν και τυρί, φρυγανιές με μέλι ή μαρμελάδα της γιαγιάς Όρσας. Κάτι εύκολο και γρήγορο τέλος πάντων. Καμιά φορά τις αφήνω να φάνε μπροστά στην τηλεόραση για να χαλαρώσουν λίγο. Ακολουθούν ντουσάκια, δοντάκια, νυχτικιές με συνοπτικές διαδικασίες.

9:15 Είμαστε στο κρεβάτι. Τους διαβάζω λίγες σελίδες από κάποιο βιβλίο. Είναι η ρουτίνα μας. Από την αρχή της χρονιάς έχουμε ήδη διαβάσει: Τον μεγάλο περίπατο του Πέτρου, τον Τομ Σόγιερ, τη Μελωδία της ευτυχίας και Τα παλάτια της Κνωσού. Τώρα διαβάζουμε τις Μικρές Κυρίες (τρομάρα μας).

9.45 Τις έχω σκεπάσει, τις έχω φιλήσει, και ανοίγω το ψυγείο να φάω κάτι. Ο λαιμός μου έχει ξεραθεί γιατί δεν έχω προλάβει να πιω νερό. Παράλληλα μαγειρεύω κιόλας. Όχι συχνά.  Ευτυχώς και εδώ βοηθάνε οι γιαγιάδες. Κατά τις 10.30  θα γυρίσει ο Γιώργος από τη δουλειά. Ίσως και αργότερα. Θα συρθούμε με κόπο στον καναπέ και θα προσπαθήσουμε να δούμε μία ταινία.

11:00 Αρχίζουν οι τίτλοι της ταινίας. Ωραία φαίνεται. Μετά δεν θυμάμαι. Θα ξαναπροσπαθήσουμε αύριο.

24 ώρες μαμά δεν φτάνουν!

Αγαπώ τη δουλειά μου. Είναι 17 χρόνια από τη ζωή μου. Παίρνω χαρά και ικανοποίηση και μου αρέσει να βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον που με εκτιμούν για τις ιδέες μου και όχι γιατί κάνω ωραίες κρέπες, γιατί στύβω ΚΑΙ σουρώνω δροσερές πορτοκαλάδες, μαζεύω lego από τα πιο απίθανα σημεία του σπιτιού κ.o.κ. Αγαπώ όμως και τα κορίτσια μου! Αγαπώ να είμαι μαμά τους. Να τις βλέπω, να τις ακούω, να τις καμαρώνω, να λέω τα κατορθώματά τους στον μπαμπά τους… να ψάχνω μαζί τους στα σκουπίδια για ένα σπασμένο παιχνίδι που εγώ η ίδια πέταξα την προηγούμενη εβδομάδα και δεν τολμώ να τους το ομολογήσω. Είμαι σίγουρη ότι αν είχε η μέρα περισσότερες ώρες θα τα κατάφερνα καλύτερα. Ας είναι καλά τα Post-it που μου προσφέρουν μία ψευδαίσθηση προγράμματος: Να θυμηθώ το δωράκι για το πάρτι, να δώσω τα λεφτά για τη στολή του καράτε, να καλέσω μία φίλη τους το Σάββατο για playdate. Χρειάζεται κολάν η μικρή. Είναι όλα τρύπια. Συνάντηση με τους δασκάλους. Παίρνουμε βαθμούς. Τι θα φάμε αύριο; Το Σάββατο να πάρουμε ψάρι για ψαρόσουπα και κάπου μέσα σε όλα αυτά, να χωρέσω να βάψω τη ρίζα μου. Έφτασε πάλι στα αυτιά…