Η δημοσιογράφος και beauty editor Έφη Ανέστη μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της ως εργαζόμενης μαμάς.

05.15: Μα το ξυπνητήρι το’χω βάλει 5:30, γιατί βιάζομαι να σηκωθώ; Στιγμιαία σκέψη/ερώτηση/απορία καθώς η απάντηση πέφτει μπροστά: “τρέχα δεν φτάνει το 24ωρο”. Στο μεταξύ, την επιστολή στον Ύψιστο, που τα χει κανονίσει όλα, χωρίς να ρωτήσει τις μάνες αυτού του πλανήτη, την έχω στείλει. Δεν πρόλαβα να μαζέψω υπογραφές, αλλά ξέρω ότι είμαστε πολλές. Ελπίζω να το ξέρει κι αυτός που κλείνει το deal και δεν λέει να κάνει ένα εξτένσιον στο 24ωρο σε 30ωρο τουλάχιστον!

5:30: O καφές έτοιμος, το Μαγιοκόριτσο (ακά 4χρονο, τετράποδο μπασέ με πιτμπουλ) αποζητά χάδι και πρωινό μπισκότο και το τικ τακ τικ τακ του ρολογιού κομποζάρει με τον χτύπο της ανήσυχης καρδιάς που θέλει κάπως μαγικά να συντονίσει το μαγείρεμα με τις χιλιάδες λέξεις που στριμώχνονται για να γίνουν κείμενα και την απάντηση εκατοντάδων emails με την παράλογη επιθυμία ότι όλα θα πάνε “ρολόϊ”!

5:45: Κρεμμύδι, σπανάκι, ρύζι, μακαρόνια, κιμάς, αυγά, φακές και άλλα τέτοια στέκονται μπροστά στην επιλογή για το φαγητό της ημέρας. Καμία δημιουργικότητα δεν απειλεί τη στιγμή της απόφασης, καθώς το μόνο σωστό κριτήριο είναι τα θέλω των 2 εφήβων που κοιμούνται λίγο πιο εκεί. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η χύτρα ξεκινάει να σφυρίζει αυθάδικα και αποφασισμένα.

6:00: Όταν το φαγητό είναι έτοιμο κι η κουζίνα λαμπίκο, ανοίγει η οθόνη του υπολογιστή και μαζί ανοίγει μια ιστορία νέας διαχείρισης θεμάτων, που δεν υπολογίζει καθόλου το χρόνο που τρέχει σε αγώνα μαραθώνιου με στόχο μόνο την πρωτιά.

7:00: Κι εδώ ξεκινάει το συγκλονιστικά ατσαλάκωτό μου. Με καμία βεβαιότητα για το πώς θα γραφτεί το παραμύθι της μέρας, τα αγόρια της καρδιάς μου δοκιμάζουν τις αντοχές, τις δυνάμεις, τις ενοχές και την αγάπη μου. Και μεταξύ φιλιού, αγκαλιάς και ματιάς προσπαθώ να ισορροπήσω τα θέλω τους με τα πρέπει τους. Άλλοτε τα καταφέρνω κι άλλοτε όχι. Όλα όμως γίνονται για κάποιο λόγο τους λέω στην υπέροχη μούρη τους εκεί που με βλέπω να λιώνω από αδυναμία με θαυμάζω που βρίσκω τον τρόπο να μαζέψω μικρά λάθη και μεγάλα μπορώ και να μοιραστώ μαζί τους στιγμές και συναισθήματα. Έτσι λοιπόν, με τον πρώτο καφέ μου, το δικό τους πρωινό, τη βιασύνη όλων και το στρες της εποχής να μπουκάρει στις ζωές μας οι παρατηρήσεις γίνονται μαθήματα ζωής, τα λεπτά αποτελούν πολύτιμο χρόνο και η σχέση εξελίσσεται.

8:00: Αφήνω τους έφηβους στη γωνία του σχολείου και κατευθύνομαι με το Μαγιοκόριτσό μου στο πάρκο για την καθιερωμένη πρωινή βόλτα.

8:15: Στο σημείο αυτό παίζει μισή ωρίτσα παρεάκι με τον άνθρωπο της ζωής μου κι εκεί μ΄ένα ακόμη καφέ στο χέρι αφήνω αγωνίες να πέσουν στο τραπέζι. Στο σημείο αυτό οι αναπνοές γίνονται καλύτερα και νομίζω ότι κάνω την καλύτερη γιόγκα της ζωής μου εδώ, βρίσκοντας έξτρα ενέργεια και τρέχοντας έτσι καλύτερα το χρόνο στη μέρα.

8:30: Μια τσάντα γυμναστηρίου, μπόλικες σκέψεις, αυθόρμητα χαμόγελα, ανήσυχες ματιές, καλλυντικά που στριμώχνονται στο πορτμπαγκάζ, πολύχρωμα σχέδια σε ασπρόμαυρες εφηβικές ιστορίες, λίγος χρόνος, πολλά τα θέματα, χρειάζονται αντανακλασικά. Και τα ψάχνω πάντα και στους δρόμους της πόλης, με τη μουσική να παίζει, παρατηρώντας τον κόσμο που οδηγεί και κινείται ολούθε.

11:00-19:00: Κανένα τυπικό ωράριο δεν υπάρχει στη δική μου δουλειά. Ένα πλαίσιο μόνο για να μπορώ να αλλάζω ρόλους. Και ξεκάθαρα ο επαγγελματικός ρόλος είναι πιο εύκολος από το μαμαδίστικο.

Έξτρα σημείωση: Όλα τα πρότζεκτ είναι διαχειρίσιμα σε σχέση μ’ αυτές τις λεκτικές βόμβες που αφήνουν κάποιοι καθηγητές μπροστά από τους εφήβους, προβληματίζοντάς τους. Κι ενώ στη δουλειά μπορείς να βρεις κάτι ωραίο/έξυπνο/ευφάνταστο κι αποτελεσματικό να πεις σε μια αμήχανη στιγμή, όπως σε μια συνάδελφο που δείχνει ζορισμένη, στο 12χρονο που απορεί γιατί κάποιος μεγάλος που μπαίνει στην τάξη για να διδάξει, βγάζει θυμό, μιζέρια και απαξίωση, δεν μπορείς με τίποτα να βρεις ωραίες λέξεις ή ιδιαίτερες έννοιες για να γλυκάνεις κάπως τις αιχμηρές γωνίες…

19:30 – 21:00: Όταν δεν υπάρχει βραδινό κάλεσμα για τη δουλειά κι όταν δεν υπάρχει δουλειά στο σπίτι, όταν δεν υπάρχει αθλητική δραστηριότητα, υπάρχει συζήτηση με τ’ αγόρια για όλα όσα έγιναν στο σχολείο. Στο μπλέντερ της ιστορίας μπαίνουν τα πάντα για να γίνουν ένα έδεσμα που χρειάζεται να χει μια γνώριμη γεύση για όλους.

21:00 – 23:00: Κάπου εδώ τελειώνουν τα αθλητικά δρώμενα και οι απλές ή πολύπλοκες ιστορίες καθημερινής τρέλας. Το σπίτι είναι σε κάποια ωραία ακαταστασία, παρατηρώ τσαλακωμένα βιβλία παντού, φυλλάδια σε άκυρα σημεία, μολύβια στο πάτωμα, τα κινητά αναβοσβήνουν κι όλα αυτά μπλεγμένα με αρώματα φρεσκάδας από αφρόλουτρα και στοματικά διαλύματα.

Για καληνύχτα ακούγεται το: Ο καλύτερος τρόπος για να κάνεις τα όνειρά σου να βγουν αληθινά, είναι να ξυπνήσεις.

πι.ες: Σε κάθε παράξενη συμπεριφορά και αγριεμένο άνθρωπο εκεί έξω τους λέω πάντα να λένε ένα “άντε αγαπήσου”.

Η Έφη Ανέστη είναι δημοσιογράφος και Head of Beauty Content της 24media, ενώ μπορεί και να την ξέρεις για τo Beauty Diaries που τώρα πια έχει γίνει μια νέα επιχείρηση stationery κι έχει e-shop με προϊόντα για το γραφείο και το σχολείο, για σένα που είσαι παιδί, ή που φέρεσαι σαν παιδί.