Ενδιαφέρουσα, για παράδειγμα είναι, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερς, μια πρωτότυπη ψυχολογική μελέτη του Δεκεμβρίου του 2016, η οποία έδειξε ότι την επόμενη εργάσιμη μέρα μετά την αλλαγή της θερινής ώρας οι δικαστές στις ΗΠΑ επιβάλλουν ποινές που έχουν κατά μέσο όρο 5% μεγαλύτερη διάρκεια, σε σχέση με τις ποινές που επέβαλαν την προηγούμενη εβδομάδα ή εκείνες που θα επιβάλουν στο μέλλον, όταν πια ο οργανισμός τους θα έχει συνηθίσει την αλλαγή.

Έτερη αμερικανική έρευνα του 2014 σε αμερικανικά νοσοκομεία έδειξε μια αύξηση κατά 25% στα εμφράγματα τη Δευτέρα, αμέσως μετά την αλλαγή της θερινής ώρας, σε ανθρώπους ευάλωτους στον καρδιαγγειακό κίνδυνο. Από την άλλη, ακόμη και μια ελαφριά στέρηση ή διαταραχή του ύπνου, ιδίως σε άτομα που πάσχουν από αϋπνία, που προκαλεί η αλλαγή της ώρας, μπορεί να αυξήσει έως 17% τον κίνδυνο ένας οδηγός να εμπλακεί σε τροχαίο.

Το βιολογικό ρολόι του ανθρώπου -όπως και των ζώων- χρησιμοποιεί το φως της μέρας για να συγχρονίζεται με το περιβάλλον, καθώς αλλάζουν οι εποχές. Όμως η «θεσμική» αλλαγή της ώρας διαταράσσει αυτό τον συγχρονισμό, καθώς συμβαίνει απότομα. Εκτιμάται ότι ο οργανισμός χρειάζεται περίπου μια μέρα προκειμένου να προσαρμοστεί σε μια αλλαγή του ρολογιού κατά μία ώρα. Στις περιπτώσεις των μακρινών αεροπορικών ταξιδιών, όπου το τζετ λαγκ είναι ακόμη χειρότερο, το σώμα χρειάζεται ακόμη περισσότερο χρόνο για να προσαρμοστεί στη νέα ζώνη ώρας.

Ένα βασικό σκεπτικό για τη θερινή ώρα (από την εποχή που την πρότεινε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος το 1784) είναι ότι, χάρη στην καθυστερημένη δύση του ήλιου, οι άνθρωποι θα περνάνε λιγότερες ώρες στα σπίτια τους με φως, άρα θα γίνεται εξοικονόμηση ηλεκτρικής ενέργειας και καυσίμων. Αλλά και γι’ αυτό έχουν εκφρασθεί αμφιβολίες κατά πόσο όντως συμβαίνει.

Άλλωστε η αίσθηση ότι θα έχεις χάσει μια ώρα από τη ζωή σου, την οποία θα ξαναβρείς 6 μήνες μετά, δεν είναι και η καλύτερη…