Ο Adam Phillips παρατηρεί πως η ψυχανάλυση εφιστά την προσοχή περισσότερο στον ασθενή που πλήττει και σπανιότερα στον συνήθη φόβο του ενηλίκου ότι θα πλήξει, ενώ ελάχιστα έχουν γραφτεί για την καθημερινή εμπειρία πλήξης του παιδιού. Συχνά βλέπουμε παιδιά που δεν πλήττουν ποτέ και ακόμα πιο συχνά παιδιά που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να πλήττουν.

Το παιδί που πλήττει βρίσκεται σε μια αναμονή μιας ευχάριστης εμπειρίας που θα ξορκίσει το κενό της δεδομένης στιγμής, ένα κενό που κρύβει μέσα του τον φόβο της μοναξιάς. Το κορίτσι με το ξύλινο σπαθί είναι ένα παιδί που βαριέται. Οι φίλοι της έχουν φύγει για τις καλοκαιρινές τους διακοπές και οι γονείς είναι βουτηγμένοι σε μια “άγονη πλήξη”. Η Νεφέλη, η πρωταγωνίστρια, επιθυμεί και αναμένει να ανθίσει έστω μια ευχάριστη στιγμή, έστω με τους γονείς της, μάταια! Όπως όλα τα παιδιά, όμως, που έχουν (και έτσι θα έπρεπε) ένα πολύ σημαντικό όπλο που ακούει στο όνομα φαντασία, έτσι και η Νεφέλη μεταμορφώνει την μαγική της ιδιότητα (να φαντάζεται δηλαδή) σε ξύλινο σπαθί και ξεχύνεται στους δρόμους.

Το εφηβικό μυθιστόρημα του Σπύρου Γιαννακόπουλου Το κορίτσι με το ξύλινο σπαθί, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, θα κρατήσει πολύ καλή συντροφιά στους νεαρούς αναγνώστες, θα ήθελα όμως να προτείνω και στους γονείς να το διαβάσουν. Νομίζω πως διαβάζοντας τις περιπέτειες της Νεφέλης, οι γονείς θα έχουν την ευκαιρία να ταξιδέψουν στον κόσμο των παιδιών τους αλλά και να επιστρέψουν στον προσωπικό παιδικό τους κόσμο.

Μεγαλώνοντας ξεχνάμε από που ερχόμαστε και αφήνουμε τον χρόνο να μας καταδυναστεύει, επιτρέπουμε στην ρουτίνα και στην κούραση να ορίζουν την ζωή μας και δίχως φαντασία αφήνουμε τις αισθήσεις μας “στο ράφι” και κινούμαστε υπνωτισμένοι σε μια καθημερινότητα άδεια τόσο από δημιουργικότητα όσο από φαντασία.

Ο φόβος της μοναξιάς και η αγωνία για το πώς θα γεμίσουμε τα κενά μας μπορεί να μας οδηγήσει σε στείρες συνήθειες όπως το να καθηλωθούμε μπροστά από την τηλεόραση ή να κάνουμε μόνο ένα πράγμα μέσα στη μέρα μας, κυρίως να εργαζόμαστε. Ας πάρουμε λίγο χρόνο να παρατηρήσουμε τα παιδιά μας. Ας δώσουμε λίγο χώρο να παίξουμε με τα παιδιά μας. Ακόμα και αν βρίσκονται στην εφηβεία, το παιχνίδι δεν σταματά, απλά παίρνει διαφορετική μορφή. Ας γίνουμε το παράδειγμα για τα παιδιά μας. Η ζωή είναι τώρα και το ταξίδι της Νεφέλης έχει κυρίως αυτόν το στόχο, να ελευθερώσει τους γονείς της από τον βάλτο μιας ζωής σε παύση.

Καλή σας ανάγνωση.

Η Σουζάνα Παπαφάγου είναι κλινική ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια, ομαδική και οικογενειακή αναλύτρια. Θα τη βρείτε στο http://kaleidoskopiopsychis.blogspot.gr