Με τρία παιδιά ηλικίας 12, 10 και 8, το μόνο που μπορώ να εξομολογηθώ είναι ότι ο ύπνος είναι χαμένη υπόθεση, που δεν δικαιώνει καμία μάνα όσο σκληρή και αν είναι. Τα είχα δοκιμάσει όλα στο πρώτο παιδί μου, ακόμα και τις αντοχές μου να το ακούω να κλαίει με τις ώρες για να μάθει ότι το καληνύχτα είναι καληνύχτα μία φορά, με ένα και όχι 500 φιλιά. Μετά, στο δεύτερο παιδί, επινόησα τη δικαιολογία:Πάω να πλύνω τα πιάτα και έρχομαι. Ευτυχώς, κοιμόταν γρήγορα. Στο τρίτο ήμουν εξπέρ. Έλεγα στη μεγάλη, που τότε ήταν έξι, να πει στα αδέρφια της όσες ιστορίες ήξερε, τονίζοντας της πόσο έξυπνη είναι που ήξερε τόσες πολλές. Το δύσκολο για μένα ήταν μέχρι να κοιμηθούν. Γιατί ήξεραν ότι στο κρεβάτι της μαμάς δεν πάμε ποτέ (εκτός αν είμαστε άρρωστοι), οπότε δεν είχαμε νυχτοπερπατήματα. Όσες φορές και αν έρχονταν στο κρεβάτι, εγώ τους γυρνούσα στο δικό τους, και μιλάμε για πολλές φορές, και επί τρία και μόνη μου, γιατί ο μπαμπάς εργαζόταν νύχτα. Είχα ένα πλεονέκτημα βέβαια. Δεν δούλευα το πρωϊ. Γιατί σας προειδοποιώ, αν πρέπει να ξυπνήσετε πρωϊ, δεν νομίζω να αντέξετε.
Πάντως, ακόμη και τώρα που μεγάλωσαν, νομίζω πως ο ύπνος, ο καλός, αυτός που είχαμε πριν τα παιδιά, είναι παρελθόν, διότι τώρα είναι στο προσκήνιο το πρωϊνό ξύπνημα για σχολείο. Αυτά..και κουράγιο αύπνες μαμάδες.

Έχετε κι εσείς μια ιστορία ύπνου να μοιραστείτε μαζί μας; Στείλτε την στο ppapadia@talcmag.gr και θα τη δείτε δημοσιευμένη!