Όχι, δεν έχω σπουδάσει Ιατρική. Δεδομένης της οκταετίας που χρειάζονται οι άμοιροι υποψήφιοι γιατροί για να ολοκληρώσουν σπουδές, αγροτικά, ειδικότητες και να φορέσουν επισήμως την άσπρη περιβολή, πιστεύω πως θα έπρεπε να στέκομαι και εγώ επάξια δίπλα τους, τιμής ένεκεν. Εγώ και κάθε μαμά. Με αριθμό τέκνων μεγαλύτερο (άντε εντάξει, ή ίσον) του ενός. Και αυτό γιατί πολλά από τα βράδια μου μοιάζουν με επεισόδια του Grey’s Anatomy, με πρωταγωνίστρια εμένα και μόνο εμένα να περιφέρομαι με το kit πρώτων βοηθειών από δωμάτιο σε δωμάτιο. Θερμόμετρο, αντιπυρετικό σιρόπι, αμπούλες Clinofar. Αυτά τα πολύ βασικά. Και υπομονή. Διότι στα διαφορετικά πλατό του σπιτιού μου παίζεται κάθε φορά και άλλο κινηματογραφικό genre. Δικαστικό, δράμα, κωμωδία, όλα σε ένα σπίτι.
Φτερνίσματα από το δωμάτιο του μεγάλου: εισβολή εχθρικών δυνάμεων (αυτή είμαι εγώ), με το γνωστό kit ανά χείρας και οι δικανικοί διάλογοι ξεκινούν.
«Έλα, μωρό μου, να πλύνουμε τη μυτούλα».
«Μα δεν έχω τίποτα, μια χαρά αναπνέω, άκου» και ακούω φορτηγά και τρένα να σφυρίζουν μέσα από τα μικροσκοπικά ρουθούνια.
«Τι θα πει δεν έχεις τίποτα, να βάλε μόνος σου το νεράκι στη μύτη, έλα αγόρι μου, να κοιμηθεί επιτέλους και η μανούλα».
«Μαμά, να το συζητήσουμε πρώτα. Να το κάνουμε το πρωί. Ή να πιω νερό, που θα μου πάει και στη μύτη» (να και η εναλλακτική ιατρική).
«Όχι δεν θα συζητήσουμε τίποτα, να, κάν’ το μόνος σου».
«Εγώ λέω κάν’ το εσύ πρώτα μαμά στον εαυτό σου, και μετά θα το κάνω κι εγώ».
«(Για αυτό δεν αρρωσταίνω ποτέ.) Ορίστε, τίποτα δεν είναι».
Αποστολή εξετελέσθη, το προπύργιο των αντιρρήσεων κάμφθηκε. Καληνύχτα.
Ρουθουνίσματα από το δωμάτιο του μικρού: αιφνιδιαστική εισβολή εχθρικών δυνάμεων, φώτα σβηστά, προσπαθώ να πιάσω τον εχθρό στον ύπνο, ξυπνά με την αμπούλα στη μύτη, κλαίει με ψεύτικους λυγμούς, «θα το πω στο μπαμπά ότι δεν με αφήνεις να κοιμηθώ» (καταδότης). Μέσα στην αναμπουμπούλα και το δράμα οι αμπούλες έχουν αδειάσει επιτυχώς στη μυτούλα του, τη φυσάει παραπονεμένος και ξανακοιμάται.
Γέλια από το δωμάτιο της μαμάς και του μπαμπά: Μετά από τις πολεμικές ιαχές και την επιχειρηματολογία δίχως τέλος, η μικρή έχει φυσικά ξυπνήσει, ανακάθεται στο κρεβάτι της (/μας, το ίδιο είναι, μαζί μας κοιμάται) και έχει γεμίσει τα ρουθούνια του μπαμπά της με τις αμπούλες Clinofar (τις αμπούλες, όχι το περιεχόμενο). Ο μπαμπάς ανοίγει τα μάτια του ένα λεπτό πριν από την ασφυξία και εγώ χαμογελάω στη μικρή μου σύμμαχο που μου εξασφάλισε παρέα στο ξενύχτι.
Το επόμενο πρωί οι ρόλοι αλλάζουν. Τα τρία μικρά ανθρωπάκια, απαλλαγμένα από φτερνίσματα και ρουθουνίσματα, ετοιμάζονται να γιατρέψουν τον ανυποψίαστο κούταβο. Και η ζωή συνεχίζεται.