Κάθε μήνα δυο φίλες συζητούν και διαφωνούν για κάποιο “φλέγον” θέμα! Αρχής γενομένης από το θηλασμό!

–Τι κάνεις εκεί;
–Τι σου φαίνεται ότι κάνω;
–Θηλάζεις.
–Μπράβο, κέρδισες μια μπάρα δημητριακών, γιατί είσαι πανέξυπνη.
–Με ειρωνεύεσαι;
–Και βέβαια σε ειρωνεύομαι. Έχω το μωρό αγκαλιά, έχω σηκώσει την μπλούζα και με ρωτάς τι κάνω;
–Μη βαράς. Από αμηχανία ρώτησα.
–Εγώ θηλάζω, εσύ έχεις αμηχανία;
–Νιώθω άβολα που θα το κάνεις μπροστά μου. Και μπροστά στον κόσμο που ήρθε εδώ να χαρεί τον φθινοπωρινό ήλιο και σε λίγο θα κοιτάει μόνο εσένα.
–Ας κοιτάνε. Όποιος θέλει, ας έρθει να το συζητήσουμε. Εδώ το συζητώ μαζί σου.
–Τώρα μου την πέφτεις άσχημα.
–Μα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είσαι τόσο αντίθετη με το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Όταν μια μαμά καπνίζει σε ένα πάρκο με παιδιά, είναι εντάξει. Όταν θηλάζει, είναι απαράδεκτη.
–Δεν έχω κάτι με τον θηλασμό. Απλά δεν μου αρέσει. Ούτε να το βλέπω ούτε να το κάνω.
–Και τι είναι να σου αρέσει; Στιφάδο ή γόβες σε χρώμα που δεν είναι του γούστου σου; Ο θηλασμός είναι όπως το γέλιο ή η δίψα. Ακούς ένα αστείο, γελάς. Δίψας, πίνεις νερό. Γίνεσαι μάνα, θηλάζεις.
–Όταν αρχίζεις αυτές τις απλουστεύσεις γίνεσαι αντιπαθής. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Το να θηλάζεις έχει υψηλό βαθμό δυσκολίας. Απαιτεί υπομονή, επιμονή και συνέπεια. Θέλει προσήλωση, αφοσίωση και χαλαρότητα. Διεκδικεί σώμα και πνεύμα.
–Ορίστε, τα είπες μόνη σου. Είσαι σίγουρη πως δεν θέλεις να παίξεις σε καμπάνια ενημέρωσης του θηλασμού; Που όσα χρόνια ζω, ποτέ δεν έχω δει ένα έντυπο, μια διαφήμιση στην τηλεόραση, μια εκδήλωση, κάτι τέλος πάντων από κάποιον επίσημο φορέα που να ενημερώνει τον κόσμο, όχι μόνο τις γυναίκες, αλλά τον κόσμο για τον θηλασμό. Τίποτα. Γιατί; Γιατί τόσο ταμπού θέμα είναι; Δεν το πιάνω.
–Δεν το πιάνεις γιατί είσαι σαν τις φανατισμένες ισλαμίστριες που ζώνονται με εκρηκτικά και πάνε και σκάνε πάνω σε αθώους πολίτες. Δεν ακούς, δεν βλέπεις.  Το ότι δεν μου αρέσει να θηλάζω ή δεν μπορώ, ή τέλος πάντων απλώς δεν το κάνω, δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω την αξία του ή δεν μπορώ να καταλάβω πόση αγάπη κρύβει. Απλώς, όπως σου ξαναείπα, δεν μου πάει. Μου σηκώνει λίγο την τρίχα. Πώς να το κάνουμε; Είναι σαν να με πιέζεις να μάθω ράγκμπι. Δεν γίνεται, ρε φιλενάδα. Δεν το ’χω. Δεν είμαι διατεθειμένη να μάθω ράγκμπι ακόμα κι αν είναι το πιο συναρπαστικό σπορ στον κόσμο. Προτιμώ το μπουκάλι.
–Υπάρχει τέτοιο σπορ;
–Έλα, κόφ’ το. Εννοώ ότι και με το μπουκάλι την ίδια αγάπη που δείχνεις κι εσύ, δείχνω κι εγώ. Απλώς εσένα βγαίνει από το στήθος σου ενώ εμένα από τα χέρια μου. Δεν σε κάνει εσένα καλύτερη μάνα το ότι θηλάζεις.
–Όπα, όπα. Υπαινίχθηκα εγώ ποτέ κάτι τέτοιο;
–Ε, όλο και κάτι υπαινίχθηκες. Ορίστε. Πάρε εσύ το βραβείο κι εγώ την αποδοκιμασία.
–Γιατί τρελαίνεσαι; Απλώς δεν του έδωσες μια ευκαιρία, γι’ αυτό δεν θήλασες. Προσπάθησες και μετά τα παράτησες.
–Τα παράτησα γιατί δεν ήθελα να συνεχίσω. Δεν θα άντεχα τον πόνο, και το ξενύχτι, και την πίεση. Ούτε το να βλέπω το στήθος μου τεράστιο, να ασφυκτιά μέσα στην μπλούζα μου και να ματώνει. Ήθελα να αφοσιωθώ με κάθε άλλον τρόπο στο μωρό μου, να του δώσω όλο μου το είναι, χωρίς να πρέπει να πονάω, να φοράω τα ειδικά αντιαισθητικά σουτιέν και να μην μπορώ να κάνω ρούπι για να μπορώ να θηλάζω. Όλη αυτή η δεσμευτική σχέση που δημιουργείται ανάμεσα στο στήθος και στο μωρό με τρομάζει, με απωθεί.
–Δεν μπορώ να σου αλλάξω γνώμη, είναι αργά πια.
–Εγώ το ξέρω αυτό, εσύ επιμένεις να με προσηλυτίζεις. Όμως, ποτέ, δεν έχει περάσει από το μυαλό σου πως συνειδητά δεν θέλησα να θηλάσω. Από τη στιγμή που έμεινα έγκυος η σκέψη και μόνο με ξένιζε, δεν μου ταίριαζε. Και επειδή ο θηλασμός είναι εγκεφαλική διεργασία, όταν πια γέννησα ήξερα ότι δεν θα θήλαζα. Μα ούτε το μετανιώνω, ούτε νιώθω υποδεέστερη μάνα. Ο θηλασμός είναι επιλογή. Και εγώ δεν την έκανα.
–Λυπάμαι, αλλά, ναι, εγώ είμαι η φανατική εδώ. Η αδιάλλακτη. Αλλά να: δεν θα άλλαζα ποτέ το γεγονός ότι θηλάζω τον μικρό μου μέχρι τώρα στα 2 του. Και θα συνεχίσω. Και, όχι, ο θηλασμός δεν είναι επιλογή. Είναι φύση. Και αυτό είναι ένα δώρο.
–Τώρα που είπες δώρο, πες τι θέλεις να σου πάρω για τα γενέθλιά σου; Θέλεις την πλακέτα με το βραβείο «Της καλύτερης μάνας και της πιο σπαστικής φίλης»;
–Ωραίο αστείο, γελάσαμε.
– Χα χα. Σ’ το χρώσταγα!