Λίγες συμβουλές για τους γονείς που δίνουν βάση στη μεταξύ τους σχέση και δεν παραβλέπουν “τα θέματα τους”, βοηθώντας έτσι το παιδί τους να μεγαλώσει σωστά!
- Αποδέχομαι τον σύντροφο μου και όλα τα κομμάτια του σημαίνει αποδέχομαι και εμένα και μπορώ να του συμπαραστέκομαι.
- Ο θυμός είναι το πιο συνηθισμένο συναίσθημα που προκαλείται απο μια φιλονικία και που τις περισσότερες φορές μεταμορφώνεται σε χρόνιο πρόβλημα.
- Αυτό που δεν λέμε μεταξύ μας είναι συνήθως πιο σημαντικό απο αυτό που λέμε.
- Οι καυγάδες μπορεί να γίνουν τόσο συνηθισμένο φαινόμενο σε ένα ζευγάρι και οι αντιδράσεις των δυο συντρόφων τόσο αυτόματες, ώστε ο καθένας να παίζει απλά το ρόλο του, χωρίς να αναρωτιέται για την βαθύτερη αιτία της κάθε σύγκρουσης.
- Σε μια χρόνια διαμάχη, ο κάθε σύντροφος έχει μια συγκεκριμένη άποψη, την οποία πιστεύει, υπερασπίζεται και στην οποία καταλήγει να εμμένει πεισματικά.
- Οι σύντροφοι που καταφέρνουν, ή έστω προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν απο τη φιλονικία, μεταμορφώνονται απο αντίπαλοι σε παρατηρητές. Η απόσταση τους επιτρέπει να δουν τις διαμάχες απο άλλη σκοπιά, να δουν τις συγκρούσεις πιο καθαρά, να δεχτούν και οι δυο τις ευθύνες τους.
- Το χιούμορ μπορεί να βοηθήσει προσφέροντας μια ανάπαυλα γέλιου. Αν καταφέρετε να αντιληφθείτε έστω και φευγαλέα τον παραλογισμό της σύγκρουσης, ακόμα και αν δεν το παραδεχτείτε μπροστά στον σύντροφό σας, η ένταση της φιλονικίας μπορεί να καταλαγιάσει.
- Αν δεν μπορείτε να εξορκίσετε τους δαίμονές σας, μπορείτε τουλάχιστον να τους τιθασεύσετε.
- Αναζητήστε βοήθεια. Να επιλέξετε με προσοχή. Δεν υπάρχουν μάγοι και χαρτορίχτρες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, ούτε και θαυματουργοί θεραπευτές με μαγικό ραβδάκι. Χρειάζεται προσωπική προσπάθεια, υπομονή και επιμονή. Κουβαλάμε πολλά και τα περισσότερα αφορούν προσωπικές ματαιώσεις που δεν θέλουμε να ακουμπήσουμε. Εκτός αν η ζωή σας άγεται και φέρεται απο τρίτους παντοδύναμους θεούς … Εκεί μόνο μαγικά και ξόρκια μπορούν να σας σώσουν! (Φυσικά αστειεύομαι…)
- Συνήθως, οι άνθρωποι συνειδητοποιούν μονο ως ένα βαθμό τα δικά τους συναισθήματα και ως ένα πολύ μικρότερο τα συναισθήματα του συντρόφου τους. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, σε μια οικογένεια (και υπάρχουν πολλές) που επικρατεί αυτή η δυστοκία επικοινωνίας, ανταλλαγής συναισθημάτων και λέξεων πώς άραγε να μεγαλώνει ψυχοσυναισθηματικά ένα παιδί;
Καλά λοιπόν…Να τα μεγαλώνουμε, να τα ταΐζουμε, να τα ντύνουμε, να τα μορφώνουμε κ.τ.λ κ.τ.λ, αλλά να μην ξεχνάμε πως είναι όντα κοινωνικά και απο κάπου παίρνουν παράδειγμα… Από κάπου παίρνουν ερεθίσματα. Η ευτυχία υπάρχει στο συνυπάρχειν. Μην το ξεχνάτε… Καλή προσπάθεια. Θα επανέλθω στο θέμα με περισσότερες σκέψεις, ως τότε προσπαθήστε να μπείτε στα παπούτσια του άλλου και ας είναι άβολο τις περισσότερες φορές!
Η Σουζάνα Παπαφάγου είναι κλινική ψυχολόγος, ομαδική-οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια.
