Οι προσωπικότητες των παιδιών μπορούν να διαφέρουν ανάλογα με την σειρά που έχουν γεννηθεί στην οικογένεια. Σύμφωνα με τους μελετητές, οι διαφορές αυτές έχουν αποδοθεί στις συγκεκριμένες εμπειρίες που έχει κάθε παιδί ως μέλος μιας κοινωνικής ομάδας. Οι γονείς αντιμετωπίζουν κάθε παιδί διαφορετικά, το ίδιο δε συμβαίνει και με τα αδέλφια, τους φίλους, ολόκληρη την κοινωνία. Ωστόσο σημαντικό ρολό παίζει όχι τόσο το πώς αντιμετωπίζεται το παιδί αλλά με ποιον τρόπο το ίδιο ερμηνεύει αυτή την επικοινωνία, την μεταχείριση και την σχέση του με τους άλλους, σχέση η όποια επηρεάζει την διαμόρφωση του χαρακτήρα του και τις αντιδράσεις του.

Το πρωτότοκο παιδί τυγχάνει να είναι το επίκεντρο ολόκληρου του οικογενειακού ενδιαφέροντος ώσπου να εμφανιστεί το δεύτερο παιδί. Τότε, το πρώτο παιδί νοιώθει ότι χάνει την αποκλειστικότητα των ενήλικων και περισσότερο της μητέρας εφόσον το δεύτερο παιδί είναι, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό, αποκλειστικά εξαρτώμενο από εκείνην. Με άλλα λόγια, αισθάνεται ότι εκθρονίστηκε και ότι θα πρέπει να μοιράζεται το ενδιαφέρον και την αγάπη των γονιών που ως τώρα μονοπωλούσε. Σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν, τα πρωτότοκα παιδιά είναι συχνά χαρακτήρες συντηρητικοί, αισθάνονται ανασφάλεια και μπορεί να αναπτύσσουν αρνητικά συναισθήματα για τους άλλους όταν δεν έχουν την κατάλληλη γονική καθοδήγηση και παιδεία στην ζωή τους. Χρειάζονται πολλή συναισθηματική στήριξη και φροντίδα από τους δυο γονείς, ότι δηλαδή τα αγαπούν το ίδιο μετά τη γέννηση του επόμενου παιδιού. Όπως επίσης χρειάζονται και επιβεβαίωση, ότι δηλαδή δεν έκαναν κάτι που δεν έπρεπε ή που δεν ήταν σωστό και για αυτό έκαναν οι γονείς το αδελφάκι. Τα πρώτα παιδιά βιώνουν την απώλεια της πρωτιάς και αυτό μπορεί να μπλοκάρει την θέληση τους για συναναστροφή και επικοινωνία και μπορεί να τα οδηγήσει να διεκδικούν υπερβολικά, είτε αντικείμενα είτε ανθρώπους, από τα αδέλφια τους.

Τα δεύτερα παιδιά είναι εκείνα που είναι πιο «έτοιμα» για συνεργασία με το περιβάλλον. Αυτό συμβαίνει διότι είναι εκείνα που μοιράζονται ευθύς εξαρχής την προσοχή και το ενδιαφέρον των γονιών τους. Παρόλα αυτά, το δεύτερο παιδί συνηθίζει να μπαίνει στην διαδικασία να ξεπεράσει το πρώτο είτε στην επικοινωνία είτε στη συναναστροφή είτε στην προσοχή του περιβάλλοντος.Η προσοχή των γονιών πρέπει να εστιαστεί στο συναίσθημα που μπορεί να έχει το δεύτερο παιδί για τα αντικείμενα (η κούνια, τα ρούχα, τα παιχνίδια, το ποδήλατο κ.α.) που προέρχονται από πρώτο παιδί, καθώς το δεύτερο παιδί στερείται αρκετές φορές το συναίσθημα της χαράς του νέου, του καινούργιου για κάτι που μπορεί να έχει διαλέξει εκείνο και να έχει την ευκαιρία της επιλογής. Πάντως, συνήθως χαρακτηρίζεται από φιλοδοξία και επαναστατικότητα, προσαρμόζεται καλύτερα από τα αδέλφια του.

Συχνά, όταν αναφερόμαστε στο μικρότερο παιδί μιας οικογένειας υπάρχει η αντίληψη ότι είναι το χαϊδεμένο. Είναι αλήθεια ότι το μικρότερο παιδί περιβάλλεται από πολλά ερεθίσματα, αλλά και οι γονείς είναι πιο σίγουροι και πιο υποψιασμένοι, βάσει των εμπειριών τους, στις αντιδράσεις τους. Έτσι, το μικρότερο παιδί αναπτύσσεται πιο γρήγορα και περισσότερο από τα αδέλφια του, το διακρίνει μεγαλύτερη ωριμότητα και είναι περισσότερο οριοθετημένο. Παρόλα αυτά τα μικρότερα παιδιά, όπως και τα πρωτότοκα, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να αναπτύξουν προβλήματα συμπεριφοράς ακριβώς διότι είναι τα πιο «χαϊδεμένα».

Τέλος, τα μοναχοπαίδια είναι μια πολύ διαφορετική περίπτωση, καθότι οι ανταγωνιστές και οι άνθρωποι που μιμούνται είναι οι γονείς τους. Θέλουν να είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος και συνήθως δεν θέλουν να έχουν αδέλφια. Παράλληλα μπορεί να βιώνουν την μοναξιά και την έλλειψη κάποιας παιδικής συντροφιάς, μπορεί να υπάρχουν φορές που να μην έχουν κάποιον να παίξουν και όλο αυτό να τους προκαλεί ανία ή εκνευρισμό. Όλο αυτό το κομμάτι παρουσιάζει έντονη συναισθηματική φόρτιση άλλα και σύγκρουση εσωτερική. Πολλές φορές μπερδεύονται για το τι πραγματικά θέλουν. Για τα μοναχοπαίδια υπάρχουν στιγμές που βιώνουν και τα δυο ταυτόχρονα, δηλαδή και την ανάγκη για αποκλειστικότητα και την ανάγκη για συντροφιά και εκεί πρέπει να σταθούν οι γονείς με στηρικτική και διερευνητική παρουσία σε ό, τι συμβαίνει στον συναισθηματικό κόσμο των παιδιών τους.