Διπλωμένη στα δύο για να μου κάνουν την επισκληρίδιο προσπαθώ να παραμείνω ήρεμη και αισιόδοξη, όχι για την έκβαση του τοκετού, αλλά για τη ζωή και την υγεία της κόρης μου, που έρχεται τελικά σε λίγες ώρες στη ζωή, στις 31 εβδομάδες + 3 ημέρες κύησης. Λίγα λεπτά μετά και αφού έχω ακούσει το κλάμα της και την έχω φιλήσει ψηλά στη μύτη, ανάμεσα στα φρύδια, που ακόμη και τώρα όταν συσπώνται από το κλάμα μου θυμίζουν εκείνο το πρώτο κλάμα και το φιλί του αποχωρισμού, η γλυκύτατη μαία σκύβει πάνω από το κεφάλι μου και μου ψιθυρίζει με σιγουριά: «Αυτή θα γίνει κάποτε η ομορφότερη μέρα της ζωής σου».

Για τον επόμενο χρόνο θα θυμάμαι σχεδόν κάθε μέρα με απίστευτες ενοχές την πιο fail ατάκα που έχω ακούσει. Όταν πλέον θα έχω μάθει ότι προωρότητα σημαίνει σπαρακτική αγωνία και απελπισία. Αγωνία για την επιβίωση, για την ποιότητα της ζωής του παιδιού μου, για τη δική μου αντοχή. Και όταν πλέον θα έχω παραδεχθεί στις πιο απόκρυφες σκέψεις μου ότι ίσως τελικά και να μην άξιζε. Για άλλους είναι ένα πρόβλημα υγείας, ένας προδομένος έρωτας, η απώλεια ενός δικού τους ανθρώπου αυτό που ενδεχομένως τους αλλάξει μάτια ή μάλλον ματιά στη ζωή. Για μένα ήταν η προωρότητα. Η χειρότερη εμπειρία της ζωής μου. Και η ημέρα της γέννησής της για πολύ καιρό μία από τις χειρότερες μέρες. Η μέρα που αν είχα καταφέρει να την κρατήσω μέσα μου ίσως να είχε δώσει διαφορετική τροπή στα πράγματα.

Τις σκέψεις μου διακόπτει ένα γρήγορο ποδοβολητό, συνοδεία πρωινού βήχα, κι ένα κοριτσάκι τρυπώνει κάτω από το πάπλωμά μου. Αν έβλεπα αυτή τη σκηνή πριν από 3,5 χρόνια δεν θα πίστευα ότι αυτό το κοριτσάκι είναι δικό μου. Μερικές φορές ακόμη και σήμερα δεν το πιστεύω. Μοιάζει σαν να πήραν ένα παιδάκι και μου το χάρισαν, αφού αυτό είχε λίγο μεγαλώσει, και μένω να αναρωτιέμαι ποιος έζησε τις μέρες στην εντατική, τις νύχτες στο σπίτι, τις ώρες στους γιατρούς και τους ατελείωτους μήνες αναμονής μέχρι το επόμενο ραντεβού, αν όχι εγώ.

Ευτυχώς αυτά τα επόμενα ραντεβού, follow up όπως λέγονται στη γλώσσα των πρόωρων, παραμένουν να μου θυμίζουν ότι εγώ ήμουν. Και ότι εκείνη είναι το ίδιο παιδί. Αυτό που κέρδισε μαθαίνοντας από νωρίς πως οι μάχες κερδίζονται με αγώνες. Το ίδιο που εξακολουθεί να αγωνίζεται μέχρι σήμερα και να κατακτά ασήμαντα και σημαντικά. Και εγώ δίπλα της να τη βλέπω και να μαθαίνω. Πως οι μάχες κερδίζονται με αγώνες. Πως ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του χρόνους και τις δικές του αντοχές. Πως δύναμη είναι το συναίσθημα και το μοίρασμα. Πως οι προτεραιότητες αλλάζουν. Πως η υπομονή δεν έχει deadline. Πως η ευγνωμοσύνη μπορεί να οδηγεί και στην ευτυχία. Και τότε θυμάμαι ξανά τα λόγια εκείνης της μαίας για την πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Ήταν η μέρα που γέννησα, αλλά δεν έγινα μητέρα. Που απέκτησα παιδί αλλά δεν το είχα στην αγκαλιά μου. Που έπρεπε να χαρώ, αλλά στενοχωριόμουν με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο που έχω στενοχωρηθεί ποτέ. Και που έμελλε να μου αλλάξει με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο τη ζωή. Η δική μου πιο όμορφη μέρα ήταν η πιο ζόρικη. Δεν είναι ίδια τα πράγματα για όλους. Και δεν χρειάζεται όλες να ζήσουμε την ίδια ευτυχισμένη μέρα τοκετού, για να μπορέσουμε να χαρούμε ό,τι πολυτιμότερο μας δόθηκε.

Η Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας είναι εδώ για να μας θυμίζει τους πιο πολύτιμους αγώνες. Αλλά και για να ενημερώσει, ευαισθητοποιήσει, μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημα. Ένα στα δέκα παιδιά γεννιούνται πρόωρα παγκοσμίως. Η Ελλάδα έχει το ίδιο σκορ. Κάποια προβλήματα, όπως οι μόνιμες βλάβες των παιδιών και τα τραυματικά συναισθήματα των γονιών εξακολουθούν να αποσιωπώνται. Η προωρότητα όμως δεν είναι ταμπού. Είναι μάχη.

Η Κέλλυ Σώκου είναι δημοσιογράφος και διατηρεί και το site 31 εβδομάδες στο οποίο πρωτοδημοσίευσε το παραπάνω κείμενο. Στις 31 εβδομάδες γράφει (κυρίως) κείμενα σχετικά με την κόρη της, τη Γιόννα, που γεννήθηκε πρόωρα, μόλις 31 εβδομάδων