Μια φορά και έναν καιρό, ζούσε σε ένα όμορφο σπίτι, με μια μεγάλη αυλή, ένα ευτυχισμένο ζευγάρι. Κάθε πρωί ξυπνούσαν αγκαλιασμένοι και καλημέριζαν ο ένας τον άλλον. Υπήρχαν, φυσικά και οι μέρες που τα σύννεφα του τσακωμού έκρυβαν τον ήλιο τους, ήταν όμως πολύ ευτυχισμένοι μαζί και ήταν τόσα αυτά που είχαν περάσει, που τα καβγαδάκια τους “νοστίμευαν” την κάθε στιγμή.

Γνωρίστηκαν ένα απόγευμα σε ένα εστιατόριο/καφέ, είχαν βρεθεί εκεί με μια κοινή παρέα, ένιωσαν οικεία από την πρώτη στιγμή και μετά από μια ώρα είχαν ανταλλάξει αριθμούς τηλεφώνου και μέσα σε λίγες μέρες συναντήθηκαν ξανά. Η επικοινωνία τους ήταν πολύ καλή, τα ενδιαφέροντα τους ήταν απίστευτα κοινά! Ήταν μέσα στη χαρά, μόνο στη σκέψη να συναντηθούν, και αυτό γινόταν όλο και πιο συχνά, ώσπου έγιναν ζευγάρι!

Τα χρόνια περνούσαν και αποφάσισαν να ζήσουν μαζί. Διοργάνωσαν ένα μεγάλο δείπνο, στο εστιατόριο που συναντήθηκαν για πρώτη φορά, και προσκάλεσαν τους αγαπημένους τους φίλους και συγγενείς. Νοίκιασαν ένα πολύ μικρό σπιτάκι, στην αρχή, και αργότερα αποφάσισαν να αγοράσουν ένα μαζί. Βρήκαν αυτό το υπέροχο σπίτι, με τον μεγάλο κήπο, και μέρα με τη μέρα ονειρεύονταν να τρέχουν και να παίζουν τα παιδιά τους εκεί με το σκυλάκι τους. Αυτό τους το όνειρο έμελλε να γίνει και η περιπέτειά τους, μιας και δεν μπορούσαν να αποκτήσουν παιδί και αναζήτησαν τον δρόμο της υιοθεσίας. Το περιβάλλον τους, φιλικό αλλά και οικογενειακό, ήταν πολύ υποστηρικτικό! Ο χρόνος κυλούσε δίχως άμεσο αποτέλεσμα, αλλά δεν θα το έβαζαν κάτω! Τελικά τα κατάφεραν. Το σπίτι τους είναι γεμάτο αγάπη και χαρούμενες παιδικές φωνούλες.

Τι σκέφτεστε για αυτήν την ιστορία; Πώς αισθάνεστε που τα κατάφερε το ζευγάρι να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα; Να σας ρωτήσω κάτι; Σας πέρασε από το μυαλό πως πρόκειται για ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι; Γιατί όχι; Ποιο είναι το στοιχείο που επικρατεί σε αυτήν την ιστορία, που λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας για να σκεφτείτε κάτι τέτοιο;

Σκεφτήκατε ποτέ πως οι δυναμικές και οι κύκλοι ζωής που χαρακτηρίζουν τη σχέση των ομοφυλόφιλων ζευγαριών είναι οι ίδιες με αυτές των ετερόφυλων; Γνωρίζονται, φλερτάρουν, ερωτεύονται, τσακώνονται, ονειρεύονται, συζούν, κάποιες φορές χωρίζουν και άλλες ζουν πολλά χρόνια αγαπημένοι, με παιδιά ή χωρίς, με κατοικίδια, με χαρές και λύπες.

Η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια και για να εδραιωθεί αυτό έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια αγώνων, ανθρωπιστικών και επιστημονικών! Όπως και με τις ανθρώπινες φυλές που διέφεραν από τη “νόρμα”. Όπως με τους ανθρώπους που φέρουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, έτσι και με τους συνανθρώπους μας που επιλέγουν να αγαπούν κάποιον του ίδιου φύλου, ξυπνούν συναισθήματα βουτηγμένα στο ανοίκειο!

Ανοίκειο σε σχέση με ποιον και με τι; Πολλές φορές ακούω να μιλούν στο κοινωνικό περιβάλλον για κάποια ομοφυλόφιλα ζευγάρια και να σχολιάζουν, αυτός είναι η γυναίκα του σπιτιού ή ο άντρας! Άλλες φορές πάλι ακούω, το παιδί σε ποιόν θα μοιάσει; Θα είναι δυστυχισμένο, τα άλλα παιδιά θα το κοροϊδεύουν στο σχολείο! Πράγματι, σκέφτομαι, αυτά τα “άλλα παιδιά” είναι που κορόιδευαν, κάποτε, τους συμμαθητές τους που ήταν βλαστάρια χωρισμένων γονιών, είναι αυτά που κοροϊδεύουν τους συμμαθητές τους που έχουν μια ιδιαιτερότητα, τους συμμαθητές τους που είναι από άλλη χώρα, τους συμμαθητές τους που γενικά διαφέρουν! Και, συνεχίζω να σκέφτομαι, θα ευθύνεστε εσείς για αυτό, που δεν θα έχετε μάθει στο παιδί σας να σέβεται και να αντέχει την διαφορετικότητα γιατί δεν την αντέχετε εσείς οι ίδιοι, γιατί εσείς οι ίδιοι την τρέμετε!

Μπορώ να καταλάβω την ανάγκη των ανθρώπων να τα φέρουν όλα στα μέτρα τους για να τα κατανοήσουν, σε μια εποχή, όμως, που γίνονται τεράστιες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα της ανθρωπότητας, είναι θλιβερό να μην μπορούμε να δούμε καθαρά! Είναι θλιβερό να πορευόμαστε με παρωπίδες! Αναρωτιέμαι, τελικά τι σημαίνει να είσαι καλός γονιός; Να μην είσαι ομοφυλόφιλος; Να μην είσαι Αλβανός, Πακιστανός, Ιρανός, γενικά ενός από αυτούς που δεν είναι σικ; Να μην είσαι φτωχός; Να μην είσαι ρομαντικός; Να μην είσαι θετός γονιός; ΟΚ, να μην είσαι όλα αυτά! Αλλά να είσαι τι;

Ένα παιδί που μεγαλώνει με γονείς που δεν συναισθάνονται, δεν αποδέχονται και δεν κατανοούν την διαφορετικότητα, είναι ένα δυστυχισμένο παιδί. Είναι ένα παιδί εγκλωβισμένο σε ένα στενό μυαλό, και τα στενά μυαλά γεννούν “στενές” και “σκοτεινές” σκέψεις, ικανές να καταστρέψουν έννοιες όπως αυτήν της ελευθερίας. Και πρέπει όλοι να γνωρίζουμε πως το να απαγορεύουμε ή να σαμποτάρουμε την ελευθερία των συνανθρώπων μας έχει άμεση επίπτωση στην δική μας ελευθερία.

Επίσης, για να είμαστε σε θέση να κρίνουμε τον συνάνθρωπο μας που αποφασίζει να γίνει γονιός “πάρα την φύση του”, σας παρακαλώ θέλω να σκεφτούμε με σοβαρότητα και ωριμότητα πόσοι από “τους φυσιολογικούς” που “το είχαν στη φύση τους” να γίνουν γονείς έπρεπε τελικά να γίνουν; Πόσοι “φυσιολογικοί” γονείς έχουν φέρει στον κόσμο “διαφορετικά” παιδιά, και αυτή η εμμονή τους στο φυσιολογικό τα έχει κάνει άκρως δυστυχισμένα;

Γονείς, μπροστά στο διαφορετικό, ανοίξτε τα μυαλά σας και όχι τα στόματά σας! Τα παιδιά έχουν ανάγκη από αγάπη, θαλπωρή, κατανόηση, ενσυναίσθηση, παιχνίδι και ένα περιβάλλον γεμάτο δημιουργικότητα! Αν ο κόσμος ως τα τώρα έχει πάει στραβά είναι γιατί τα περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν μέσα στην απομόνωση, την βία, στον φόβο, την έχθρα, τον πανικό, την κακεντρέχεια, την καχυποψία, την εμπάθεια, την ομοφοβία και την ξενοφοβία. Κοιτάξτε μέσα σας και αναζητήστε τους λόγους που σας δυσκολεύει να δεχτείτε πως όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα με εσάς. Μάθετε στο παιδί σας πως υπάρχουν και διαφορετικές οικογένειες των οποίων τα μέλη οφείλει να τα σέβεται αν όχι να τα αποδέχεται! Σας παρακαλώ σκεφτείτε όσα γράφω με ψυχραιμία και μην βιαστείτε να με “κρίνετε”!