Κάθε μήνα δύο μαμάδες, η μία στην ανατολή και η άλλη στη δύση, μιλάνε για όλα και καμιά φορά… παραμιλάνε.  Αυτό το μήνα, διαφωνούν για το φλέγον ζήτημα της ύπαρξης ή μη του Άγιου Βασίλη.

–      Ωραίο το δέντρο που στόλισες. Μόνο εμένα δεν έχει πάνω.
–      Θέλω φέτος να περάσει τα καλύτερα Χριστούγεννα η μικρή μου.
–     Αμέ, γιατί όχι. Και εμείς στολίσαμε δέντρο. Αλλά κάθε μέρα θέλω να περνάει καλύτερα ο γιος μου. Όχι μόνο τα Χριστούγεννα.
–      Φαντάζομαι ότι δεν γράψατε γράμμα στον Αϊ-Βασίλη.
–     Καλά φαντάζεσαι. Δεν μου αρέσει να λέω ψέματα στο παιδί μου. Γιατί να γράψουμε γράμμα σε κάποιον που, παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχει για να του πούμε ότι ήμασταν καλά παιδιά και να μας φέρει δώρα; Τι εκβιασμός είναι αυτός;
–     Μα δεν του λες ψέματα, απλώς τον κάνεις να έχει κάτι να περιμένει. Κάτι όμορφο, φανταστικό, τρυφερό, που ζεσταίνει την καρδούλα του.
–     Ποιο είναι το τρυφερό; Να περνάει ένας μουσάτος ντυμένος στα χρώματα ενός αναψυκτικού με έναν σάκο όλο δώρα από την καμινάδα; Αν θέλω να ζεστάνω την καρδούλα του θα του πω «σ’ αγαπώ».
–     Γιατί τα ισοπεδώνεις όλα; Εμένα τρελαίνεται στη σκέψη ότι θα ξυπνήσει την Πρωτοχρονιά και κάτω από το δέντρο θα την περιμένει το δώρο της.
–     Πάλι καλά που δεν το περιμένει μέσα στην κάλτσα.
–     Μα είναι μια παράδοση. Μια γλυκιά ιστορία που κάνει καλό στα παιδιά. Αυτή η αναμονή τούς δίνει χαρά. Μπαίνουν σε ένα πνεύμα γιορτινό. Τα κάλαντα, το δέντρο, ο Άγιος Βασίλης. Όλα αυτά μας κρατάνε δεμένους. Σαν οικογένεια. Σαν λαό. Σαν έθιμο.
–   Δεν είναι δικό μας έθιμο, ούτε ελληνική παράδοση ο Αϊ-Βασίλης στον οποίο αναφέρεσαι. Ο δικός μας Άγιος Βασίλης, ο πρωτοχρονιάτικος, που έρχεται από την Καισαρεία φέρνει τύχη και την ευλογία του. «Βαστάει κόλλα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι» και προσφέρει τη γνώση για δώρο. Όχι τα ράφια των παιχνιδάδικων. Μεταφέρει την αγάπη των ημερών. Η αγάπη δεν χρειάζεται δώρα. Ούτε φανταχτερό περιτύλιγμα.
–   Μα στα παιδιά αρέσουν τα δώρα. Θέλεις να μου πεις πως στον γιο σου δεν παίρνεις δώρα; Χαίρονται με αυτά, έτσι δεν είναι; Μόνο που σκέφτομαι πως θα βγω στα μαγαζιά για να της πάρω αυτά που ζήτησε από τον Άγιο Βασίλη εκστασιάζομαι. Τρελαίνομαι από τη χαρά μου. Σκέφτομαι το πρωινό της Πρωτοχρονιάς που θα την έχω αγκαλιά, και θα τα ανοίγει και θα δω το ανόθευτο χαμόγελο της ευτυχίας στα μάτια της όταν κρατήσει τις αγαπημένες της βαμπιροκούκλες και γεμίζω ευτυχία. Αυτό και μόνο μου αρκεί για να της λέω πού και πού ένα αθώο ψεματάκι. Πού είναι το κακό;
–    Μίλησα εγώ για κακό; Απλώς δεν θέλω το παιδί μου να πιστεύει σε κάτι που όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά του δημιουργεί μια εντελώς στρεβλή εικόνα για το τι σημαίνει αγάπη, γιορτές, χαρά και οικογένεια. Ένα πρότυπο που εκμεταλλεύονται σωρηδόν όλες οι μάρκες και τα προϊόντα για να πλουτίσουν. Αν ο καημένος ο Άγιος Βασίλης τα έπαιρνε χαμπάρι όλα αυτά, θα έβγαινε στη σύνταξη. Δηλαδή οι οικογένειες που ζουν στην ανέχεια και δεν έχουν λεφτά ούτε για γκι, δεν δίνουν αγάπη τώρα τα Χριστούγεννα; Αν δεν έχουμε τζάκι δηλαδή και δέντρο, τέρμα, τέλος; Γιορτές δεν κάνουμε; Χαρά δεν δίνουμε;
–   Είναι μια απλή συνθήκη όλο αυτό. Ένα σκηνικό ωραίο και εντυπωσιακό για να τοποθετήσουμε το έργο των Χριστουγέννων. Μια αφορμή. Για τα παιδιά. Εσύ του δίνεις διαστάσεις που δεν έχει.
–     Αντιθέτως. Εσύ το μεγαλοποιείς. Για μένα είναι απλό: δεν λέω ψέματα για κανέναν λόγο στο παιδί μου.
–     Θέλεις να μου πεις ότι δεν του διαβάζεις παραμύθια;
–   Παραμύθια του διαβάζω, αλλά του εξηγώ πως δεν υπάρχουν δράκοι, τέρατα και ο κακός λύκος. Όλα αυτά τα στερεότυπα που δεν τον βοηθούν ούτε στην ενεργοποίηση της φαντασίας του ούτε στο να δημιουργεί ορθή εικόνα για τον κόσμο.
–     Ενώ αν πιστεύει στον Αϊ-Βασίλη σ’ τα χαλάει όλα αυτά; Νομίζω πως υποχρεώνεις το παιδί σου να ΜΗΝ πιστεύει σε κάτι επειδή εσύ δεν το θέλεις, όχι επειδή μπορεί να μην του κάνει καλό όπως ισχυρίζεσαι. Εσύ μικρή πίστευες στον Αϊ-Βασίλη;
–     Όχι, δεν είχαμε τέτοια εμείς. Στολίζαμε στο χωριό ένα κλωνάρι από κυπαρίσσι και αυτό ήταν όλο.
–     Τώρα εξηγούνται όλα.
–     Άσε την ψυχανάλυση για άλλη ώρα. Ακόμα κι αν μικρή πίστευα, πάλι την ίδια στάση θα κρατούσα τώρα στο παιδί μου.
–      Και ο μικρός τι λέει για όλα αυτά;
–      Ο μικρός πιστεύει. Πρόλαβε ο πατέρας του και του μίλησε και έγραψαν και γράμμα και όλα τα συνεπακόλουθα αυτού του μύθου. Πήγαν και στο ταχυδρομείο να ρίξουν το γράμμα.
–     Χα χα, πάλι καλά που υπάρχει ένας λογικός άνθρωπος σπίτι σου. Ο άντρας σου εννοώ.
–     Ναι, πολύ λογικός, τι να σου πω; Αυτός πιστεύει μέχρι και στον Superman.
–      …