Αυτό εδώ θα μπορούσε να είναι ένα ποστ για τις ελλείψεις των δημόσιων νοσοκομείων.
Για την άρνηση ενός (και δύο και τριών) μαιευτηρίων που διαθέτουν ΜΕΝΝ να δεχτούν μία μητέρα που μπαίνει σε διαδικασία τοκετού καθώς συμπληρώνει την 24η εβδομάδα κύησης και οδεύει στην 25η. Για την έλλειψη φαρμάκων που σταματούν τις συσπάσεις. Για την αδυναμία ανάληψης ευθυνών όσον αφορά το «νόμιμο όριο» βιωσιμότητας ενός μωρού. Για εκείνους που δεν μπήκαν στη διαδικασία να το παλέψουν. Που δεν έκαναν υπερωρίες. Ή που φοβήθηκαν.
Θα μπορούσε να είναι ένα ποστ για την έλλειψη ασθενοφόρων, ελικόπτερων, νοσηλευτικού προσωπικού. Ένα κατηγορώ για όλα εκείνα τα λάθη ή τις παραλείψεις που οδήγησαν ανθρώπους στον θάνατο, στα δια βίου προβλήματα, στην κατάρρευση. Ένα γαμώτο για όλους εκείνους που έχουν την ατυχία να γεννηθούν σε λιγότερο προνομιούχα κράτη. Ή που απλώς έπεσαν στην κακή στιγμή.
Θα μπορούσε να είναι ένα ποστ για όσα παιδιά χάθηκαν τα χρόνια που δεν υπήρχαν μαιευτήρια, επιστήμονες, καισαρικές και οι γυναίκες γεννούσαν κάπως μόνες τους τρία και τέσσερα και δέκα παιδιά για να επιζήσουν μερικά από αυτά. Ή ένα ποστ για όσα πήγαν στραβά, πολλά χρόνια αργότερα, σε πανάκριβα ιδιωτικά μαιευτήρια που σκέφτονταν με το χέρι στην τσέπη.
Θα μπορούσε ακόμη να είναι και ένα ρεπορτάζ για το τι και πώς έγινε στο νοσοκομείο της Δράμας τη νύχτα που ξημέρωνε 20 Οκτωβρίου και που μια μητέρα δεν θα ξεχάσει ποτέ όσο κι αν προσπαθήσει. Και νομίζω ότι αυτό θα έπρεπε να είναι, μόνο όμως αν το ήθελε εκείνη.
Έτσι λοιπόν είναι ένα ποστ για την απελπισία. Για το απόλυτο τίποτε που έχεις να πεις σε μια μητέρα η οποία χάνει το παιδί της προτού προλάβει να το πάρει αγκαλιά. Είναι ένα ποστ για τα παιδιά που δεν είχαν μόνο την ατυχία να γεννηθούν νωρίς. Είχαν και άλλες μαζί, που άλλοτε τις μάθαμε κι άλλοτε όχι. Για να προσπαθήσουμε να τις μάθουμε. Και ίσως να τις αλλάξουμε. Είναι ένα ποστ για το 1 εκατομμύριο θνησιγενή παιδιά λόγω πρόωρου τοκετού.
Ζητώ συγνώμη αν σας φαίνεται βαρύ. Είναι όμως αληθινό. Σαν την απελπισία των μανάδων τους. Που θέλω να ξέρουν ότι αν κάποτε θελήσουν να τη μοιραστούν, υπάρχει κάποιος να τις ακούσει.
1 στα 10 παιδιά γεννιούνται πρόωρα κάθε χρόνο. Από αυτά 1 εκατομμύριο δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν.
Η Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου.
Ανεβάστε στο προφίλ σας στο facebook τη μοβ κορδέλα, αν γεννήσατε πρόωρα και θέλετε ο κόσμος να ενημερωθεί για την προωρότητα.
Η Κέλλυ Σώκου είναι δημοσιογράφος στο ΒΗΜΑ και τις περιοδικές εκδόσεις του, ενώ διατηρεί και το site 31 εβδομάδες στο οποίο πρωτοδημοσίευσε το παραπάνω κείμενο. Στις 31 εβδομάδες γράφει (κυρίως) κείμενα σχετικά με την κόρη της, τη Γιόννα, που γεννήθηκε πρόωρα, μόλις 31 εβδομάδων.
