«Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια στον Χολαργό. Θυμάμαι το μεγάλο δέντρο στο απέναντι σπίτι, που παίζαμε όλα τα παιδιά μαζί κάτω από τον ίσκιο του το καλοκαίρι, και κάναμε πλάκα στον Παναγιώτη που διάβαζε κόμικ και γελούσε μόνος του. Θυμάμαι το κυπαρίσσι στο άδειο οικόπεδο πίσω από το σπίτι μας, εκεί που ήταν το ‘‘γήπεδό μας’’, που σκαρφάλωσα στην κορφή και μετά δεν μπορούσα να κατέβω. Θυμάμαι μυρωδιές από χόρτα και το χώμα που γεμίζαμε από το παιχνίδι στα άδεια οικόπεδα»
O πρώην υφυπουργός Εξωτερικών Σπύρος Kουβέλης έκλεισε  τον κύκλο του στο Κοινοβούλιο ως ανεξάρτητος βουλευτής και είναι αποφασισμένος να κρατήσει, τουλάχιστον για ένα διάστημα, αποστάσεις από την ενεργό πολιτική σκηνή. Παίρνει… «περιβαλλοντολογικές» ανάσες και προσπαθεί να κερδίσει περισσότερο χρόνο για τις δύο κόρες του που ζουν στη Νότια Γαλλία με τη μητέρα τους.

Οι δύο κόρες σας ζουν τον περισσότερο καιρό μακριά, σας λείπουν;
Το καλό είναι ότι έχουμε πολύ ζεστή και στενή σχέση αγάπης, εμπιστοσύνης, ανάλαφρη. Και δεν χάνουμε ευκαιρία να είμαστε μαζί. Ποτέ βεβαίως δεν είναι αρκετά συχνά ή για αρκετές μέρες. Με κάνουν όμως υπερήφανο όπως μεγαλώνουν. Και ξέρουν κι αυτές ότι είναι «οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στον κόσμο» όπως τους λέω. Ξέρουν πως έτσι είναι για μένα πάντα, νιώθουν ασφαλείς για τη σχέση μας, δεν αγωνιούν για αποδείξεις.

Πώς μάθατε να είστε πατέρας;
Με βοήθεια; Αυτά τα μαθαίνεις όλη σου τη ζωή. Έμαθα με την αγάπη και τη στοργή, ήξερα τι να κάνω. Άλλωστε τα ίδια τα παιδιά σού λένε πολύ εύγλωττα τι χρειάζονται, αρκεί να είσαι ήρεμος και να θέλεις να παρατηρήσεις τις αντιδράσεις τους. Βοήθεια ζήτησα όταν χώρισα – μίλησα πολύ με παιδοψυχολόγο για να μη γίνει κάτι με τρόπο που θα τους άφηνε τραύματα, αγωνίες και σκοτάδι στην ψυχή τους. Νομίζω αυτό βοήθησε πολύ και στη σημερινή καλή σχέση που έχω μαζί τους, έκανε όμως και σε εμένα καλό, γιατί δεν αντιμετωπίζεις ποτέ κάτι κοιτάζοντας μόνο προς τα έξω, πρέπει να στραφείς και μέσα σου.

Δύσκολη απόφαση ο χωρισμός;
Πιστεύω ότι αν κάποιος δεν είναι ευτυχισμένος, δεν μπορεί να κάνει και κανέναν άλλον ευτυχισμένο γύρω του. Αλλά το να χωρίζει κανείς μόνο και μόνο επειδή δεν περνάει καλά είναι λάθος. Είναι πιο εύκολο να προσπαθήσεις να διορθώσεις αυτά που δεν δουλεύουν, παρά να τα παρατήσεις και να τα αναζητήσεις αλλού. Γιατί όταν χωρίζεις δεν διαγράφεις την προηγούμενη ζωή σου, ιδίως τα παιδιά – εκτός κι αν είσαι κτήνος. Τα πράγματα δεν γίνονται πιο απλά όταν χωρίζει κανείς? πιο περίπλοκα γίνονται. Κάτω από αυτό το πρίσμα θα έπρεπε οι άνθρωποι να αποφασίζουν αν χρειάζεται να αλλάξουν τη ζωή τους. Βέβαια, αν πρέπει πραγματικά, τότε δεν είναι καλό να διστάσουν.

Μαθαίνετε από τις κόρες σας;
Μαθαίνω τη δύναμη της αγάπης, του γέλιου, της χαράς. Είναι σαν να ξαναμεγαλώνω κι εγώ μαζί τους. Μου μαθαίνουν ποια είναι τα όρια σε μια τόσο στενή σχέση, πού τελειώνει ο κοινός χώρος κι αρχίζει η προσωπικότητα που χρειάζεται τον δικό της χώρο. Ε, μου μαθαίνουν και καλύτερα γαλλικά επίσης, και μου κάνουν καζούρα όταν κάνω λάθη!

Ποιο ήταν το αγαπημένο σας παιδικό παιχνίδι;
Τι παιχνίδια παίζετε με τις κόρες σας; Μου άρεσε πολύ να διαλύω παιχνίδια για να δω πώς δουλεύουν, «μαστροχαλαστή» με φώναζαν. Με τις κόρες μου έχουμε περάσει τις φάσεις των διδακτικών παιχνιδιών για τη γλώσσα, τις τέχνες, την κίνηση, έχουμε περάσει φάσεις επιτραπέζιων, και τώρα μπαίνουμε στη φάση των πιο «εγκεφαλικών» πραγμάτων. Α, και παίζουμε και μουσικές, αυτές φλάουτο και πιάνο κι εγώ κιθάρες. Μεγάλη πλάκα!

Όταν ήσασταν παιδί λέγατε «αυτό δεν θα το κάνω ποτέ όταν θα γίνω γονιός»;
Nαι. Όχι όμως επειδή το έκαναν οι δικοί μου γονείς, αλλά επειδή το έβλεπα από γονείς άλλων παιδιών. Αναίτιες απαγορεύσεις («Μη λερώσεις τα ρούχα σου!», «Μην τρέχεις!»), αυστηρότητα που απομάκρυνε τα παιδιά από τους γονείς και «κλειστά» σπίτια…

H σχέση σας με το σχολείο;
Με το σχολείο δεν είχα καλή σχέση. Ήταν αναγκαστική συνύπαρξη μάλλον. Κάποτε ένας καθηγητής Φυσικής είπε στους γονείς μου: «Ο Σπύρος δεν διαβάζει με πάθος, διαβάζει με μίσος». Ήξερε πόσο με εκνεύριζε το βλακώδες εκπαιδευτικό σύστημα που με ανάγκαζε να μαθαίνω πράγματα χωρίς ποτέ να μου δείχνει τη χρησιμότητά τους.

Ποιος σας βοήθησε να βρείτε τον επαγγελματικό σας δρόμο;
Mε τράβηξε σαν μαγνήτης η σχέση που είχα με τη φύση. Έπαιξαν ρόλο και φίλοι στα φοιτητικά χρόνια που με εισήγαγαν στην έννοια του περιβάλλοντος σαν πολιτική και όχι απλώς ως φυσιολατρία, και βέβαια η οικογένειά μου, που όταν τους είπα ότι παρατάω την καριέρα μου στα επιχειρηματικά οικονομικά για να ασχοληθώ με τα περιβαλλοντικά οικονομικά –με πολύ χαμηλότερες αμοιβές, με πιο αχαρτογράφητη επαγγελματική προοπτική, μακριά από το γιάπικο πρότυπο που τότε μεσουρανούσε– δεν μου είπαν ότι είμαι τρελός και να ξαπλώσω μέχρι να μου περάσει, αλλά με στήριξαν.

Για την πολιτική τι σας λένε τα παιδιά σας;
Παρόλο που ζουν μακριά, στενοχώριουνται με αυτά που ακούν επειδή νιώθουν πολύ Ελληνίδες. Προσπαθώ να μην τις φορτώνω υπερβολικά. Ποτέ δεν μου έκρυψαν την κριτική τους στάση απέναντι σε ορισμένες πλευρές της πολιτικής. Όταν άκουγαν για τις πολιτικές μικρότητες που χαρακτηρίζουν την πολιτική σκηνή έκαναν πολλές ερωτήσεις και αυστηρή κριτική. Ξέρουν, βέβαια, ζώντας σε άλλη χώρα, ότι αυτό δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό «προνόμιο». Σήμερα νομίζω ότι εγκρίνουν απόλυτα την απόφασή μου να πάρω μιαν απόσταση από την κεντρική πολιτική σκηνή, αν και έχουν καταλάβει ότι το μικρόβιο της πολιτικής δεν βγαίνει με τίποτε.