Από καιρό ήθελα να γνωρίσω λίγο καλύτερα τον Σπύρο Γιαννακόπουλο, μιας και μέσα στην τελευταία διετία διάβασα και τα τέσσερα βιβλία του και το ένα ήταν καλύτερο από το άλλο. Επιτέλους, λοιπόν, λίγο πριν από τις καλοκαιρινές μας διακοπές, είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε από κοντά!

1. Καλησπέρα, αγαπημένε Σπύρο. Νομίζω ότι, μετά από τέσσερα (υπέροχα) βιβλία για παιδιά μέσα σε δυο χρόνια, ήρθε η ώρα για μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη! Αλλά πριν περάσουμε στα γραπτά σου, πες μας λίγα ή πολλά πράγματα για σένα, ώστε να σε γνωρίσουμε καλά! Ξέρω ότι, όπως και στη Μαφάλντα, δεν σου αρέσουν οι σούπες (κακώς), ότι σου αρέσει το ποδόσφαιρο, τα βιβλία, η μουσική, τα σουβλάκια και τα κόμικς (καλώς), αλλά θα ήθελα να μάθω και περισσότερα. Για λέγε, λοιπόν!

Μου αρέσει ακόμη να γράφω ιστορίες, να πηγαίνω  βόλτες με τους φίλους μου, να πίνω μπίρες, να κοιτάω το ταβάνι. Μου αρέσει να οδηγώ σε επαρχιακούς δρόμους. Μου αρέσει η πλατεία της γειτονιάς μου. Μου αρέσουν τα καμένα ανέκδοτα. Μου αρέσουν τα καφενεία, τα ορίτζιναλ, αυτά με τους παππούδες. Μου αρέσει η ακαταστασία μου, το γραφείο μου, η βιβλιοθήκη μου, το σπίτι μου. Μου αρέσουν τα γεμιστά της μαμάς μου. Μου αρέσει να χαζεύω στα βιβλιοπωλεία και να αγοράζω βιβλία κι ας στοιβάζονται στα αδιάβαστα. Μου αρέσει να ταξιδεύω για συναυλίες.

2. Ας δούμε ένα ένα τα βιβλία σου, αρχής γενομένης από τον “Τρύφωνα από τη Δρακολανδία”, έναν καθωσπρέπει δράκο, εντελώς διαφορετικό από τους συμπολίτες του. Θες να μας μιλήσεις λίγο για αυτόν; Πότε τον συνάντησες για πρώτη φορά, τι σου είπε και γιατί αποφάσισες να τον κάνεις βιβλίο;

Είχα πάει ένα ταξίδι στη Σκοτία. Το πρώτο μου ταξίδι. Ήμουν ακόμη φοιτητής. Είδα τα κάστρα και τα σπαθιά, είδα το Λοχ-Νες. Γύρισα, και, επηρεασμένος από τα όσα είδα, έγραψα το πρώτο μου διήγημα. Ήταν η ιστορία ενός δράκου που ζει δίπλα σε μια λίμνη –ένα άλλο Λοχ Νες- και χάνει την πυρωμένη του ανάσα. Το έστειλα στους Ερευνητές της Καθημερινής και είχα την χαρά να το δω να δημοσιεύεται. Αυτό το 2004. Ακολούθησαν κι άλλα διηγήματα για παιδιά, δημοσιευμένα πάντα στο ίδιο έντυπο. Πάντα όμως με βασάνιζε εκείνο το πρώτο μου διήγημα και το πρόβλημα του δράκου με την πυρωμένη του ανάσα στο οποίο, η λύση που έδινα δεν ήταν λυτρωτική: ο δράκος στο τέλος του διηγήματος απλώς αποδεχόταν το πρόβλημά του. Θεώρησα πως υπάρχει ζουμί εδώ και πως μπορεί να συνεχιστεί η ιστορία σε μεγαλύτερη φόρμα. Ανέπτυξα σενάριο, πλοκή, χαρακτήρες, καλούς και κακούς. Και έγινε το πρώτο μου παιδικό μυθιστόρημα!

3. Στη συνέχεια, ας ξεδιψάσουμε με μια “Πορτοκαλάδα με ανθρακικό”. Τι μπορεί να… πάθει ένα μικρό παιδί αν οι γονείς του το στείλουν για διακοπές στον παππού και στη γιαγιά; Οι… αχαΐρευτοι θείοι είναι όντως κακή επιρροή; Ή μια καλοκαιρινή περιπέτεια είναι απαραίτητη, ακόμα κι αν ο μπαμπάς και η μαμά διαφωνούν;

Διακοπές με γονείς: «βάλε αντηλιακό», «φόρα καπέλο», «πάρε ζακέτα», «μη βουτάς, έχουμε φάει», «το μεσημέρι να κάνεις ησυχία, θέλουμε να κοιμηθούμε», και το απαράμιλλο, το αξεπέραστο, το απίθανο: «όχι στα βαθιά παιδί μου!». Μηδενική πιθανότητα για περιπέτεια. Σκέφτηκα να στείλω ένα δεκάχρονο διακοπές με  έναν μποέμ θείο, που μοιάζει με τον Τζακ Μπλακ από τον School of Rock. Για να υπάρχει η ανάλογη αναστάτωση. Οι γονείς βέβαια του μικρού κόντεψαν να πάθουν εγκεφαλικό μόλις έμαθαν τι συνέβη.

4. Παραμένουμε σε καλοκαιρινό μουντ και τώρα βρισκόμαστε παρέα με «Το κορίτσι με το ξύλινο σπαθί», που ονομάζεται Νεφέλη και βαριέται, βαριέται πολύ… Αλλά τελικά, η βαρεμάρα της τη βοηθάει! Μας λες εν συντομία πώς η Νεφέλη έφτασε σε έναν κόσμο πολύ μακριά από τον δικό της και έζησε μια απίθανη περιπέτεια;

Η Νεφέλη βαριέται, βαριέται πολύ, και είναι πρόθυμη να πιστέψει οτιδήποτε ξορκίσει τη βαρεμάρα της. Μια μέρα παίζοντας συνάντησε κάποιον που της είπε πως είναι πρίγκιπας και τον ακολούθησε σε έναν κόσμο φαντασίας.

5. Στο τέταρτο βιβλίο σου, πρωταγωνίστρια είναι η “Νάνσι”, μια πριγκίπισσα που του δίνει μάλιστα και το όνομά της! Εδώ τι γίνεται; Έχουμε κακό δράκο, αθώα πριγκιποπούλα, καλό ιππότη, όλα δηλαδή τα συστατικά για ένα κλασικό, παραδοσιακό παραμύθι, αλλά όχι ένα κλασικό παραδοσιακό παραμύθι. Πώς, λοιπόν, αποφάσισες να το αποδομήσεις;

Η Νάνσι ξεκινά ως ένα κλασικό εικονογραφημένο παραμύθι. Στη συνέχεια πάμε στο μυθιστόρημα. Ήθελα να δω πίσω και πέρα από το παραμύθι. Να ανατρέψω στερεότυπα. Στη Νάνσι έχουμε πριγκίπισσα που σώζει ιππότη από δράκο.

6. Πώς φαντάζεσαι τον ιδανικό αναγνώστη των βιβλίων σου;

Φανατικό οπαδό της Μπαρτσελόνα.

7. Πέτυχες τον γιο μου. Και Μπαρτσελονικό και Σπυρογιαννακοπουλικό! Ας περάσουμε και πάλι σε σένα. Πώς κατάφερες να αποκτήσεις τόσο πλούσια φαντασία. Είναι έμφυτη, ταλέντο, ή επίκτητη χάρη σε τρόπους που βρήκες να την καλλιεργήσεις; Και το χιούμορ σου; Υπήρχε παιδιόθεν ή το απέκτησες μεγαλώνοντας και πώς;

Η φαντασία αποκτήθηκε μάλλον διαβάζοντας. Και ως συγγραφέας έμαθα να την οργανώνω. Χιούμορ δεν υπήρχε παιδιόθεν. Δεν ήμουν χαρούμενο παιδί. Είχα θέματα υγείας. Αλλά δεν μου αρέσει να μιλάω για αυτό δημόσια. Το χιούμορ ήρθε όταν αυτά τα θέματα υγείας λύθηκαν.

8. Ως παιδί, στο σχολείο, ποια θέση είχε η φαντασία στη ζωή σου; Έγραφες καλές εκθέσεις ή εντελώς εκτός του εκπαιδευτικού πλαισίου;

Η φαντασία με βοηθούσε να ξεφύγω από την πραγματικότητα, την ήθελα. Η έκθεση ήταν το χειρότερό μου. Μια φορά την απόλαυσα, όταν ήταν να γράψουμε για τον Αστερίξ. Εκεί είχα δώσει πόνο.

9. Ξύλινο σπαθί είχες ή σου έλειπε και γι’ αυτό το έδωσες στη Νεφέλη;

Είχα ξύλινο σπαθί. Μιλάμε για επικές μάχες με τα ξαδέρφια μου στο χωριό.

10. Εκτός από πολεμιστής, έχεις υπάρξει πρίγκιπας; Στην καθημερινότητά σου; Κι αν ναι, τι χρώματος;

Δεν νομίζω ότι έχω υπάρξει πρίγκιπας. Πιο πολύ κηπουρός.

11. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ήρωας και ποια η αγαπημένη σου ηρωίδα; Αυτοί που σε έχουν εμπνεύσει περισσότερο… Ποιους θα ήθελες να ζωντανέψεις, ώστε να πιείτε μια μπυρίτσα παρέα!

Αγαπημένος ήρωας είναι πάντα ο Αστερίξ. Ξύπνιος και καταφερτζής, ανήσυχος και ταξιδιάρης, χωρατατζής, πρώτος στις πλάκες, αλλά όταν το απαιτούν οι περιστάσεις είναι τζέντλεμαν- θυμήσου τον μπροστά στην Κλεοπάτρα. Είναι και στο μπόι μου. Κάποτε με φώναζαν Ασπυρίξ. Αγαπημένη ηρωίδα είναι η Μαφάλντα. Απίθανο κορίτσι, οξυδέρκεια, χιούμορ, ευαίσθητο, σκεπτόμενο, προβληματισμένο. Θα ήθελα πολύ να βρεθώ σε ένα από τα τρικούβερτα τραπεζώματα που γίνονται στο τέλος κάθε περιπέτειας του Αστερίξ.

12. Έχεις μπροστά σου ένα γονιό και θες να τον πείσεις να αγοράσει στο παιδί του τα βιβλία σου. Τι του λες;
    

Να μην τα ανοίξει.

     13. Υπερβάλλεις. Εγώ τα άνοιξα κι αμέσως τα έδωσα στον Δημήτρη. Μην σου πω κιόλας ότι του τα επέβαλα. Τώρα η τετριμμένη, αλλά ουσιαστική ερώτηση. Τι να περιμένουμε μελλοντικά, στο εγγύς και στο απώτερο μέλλον, από τον Σπύρο; Τι έχεις στα σκαριά;

Έχω δύο βιβλία έτοιμα, ένα είναι το σίκουελ της Πορτοκαλάδας με Ανθρακικό. Και το άλλο είναι Κθούλου για παιδιά.

14. Ασταμάτητος, αλλά δεν μας χαλάει! Περιμένουμε, λοιπόν! Και κάτι τελευταίο. Πού θα πας διακοπές (εκτός αν θες να παραμείνεις incognito) και ποια βιβλία θα πάρεις μαζί σου;

Θα πάω στην Αντίπαρο. Θα έχω μαζί μου το τρίτο του «Ρίκο και Όσκαρ» του Αντρέας Στάινχεφελ, το «A Drifting Life» του Yoshihiro Tatsumi, τον «Ανθρωπάκο από το Αρχαγγέλσκ» του Ζορζ Σιμενόν, το «Σμεκ κατεβαίνει για πρόεδρος» του Άνταμ Ρεξ. Θα έπαιρνα και το «Μετρόπολις» της Thea von Harbou, αλλά πρόλαβα και το διάβασα πριν το βάλω στη βαλίτσα.

Τα βιβλία του Σπύρου Γιαννακόπουλου “Ο Τρύφωνας από την Δρακολανδία”, “Πορτοκαλάδα με ανθρακικό”, “Το κορίτσι με το ξύλινο σπαθί” και “Νάνσι”, απευθύνονται σε παιδιά από 8 ετών και κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη.