Ο Χρήστος Θηβαίος αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα καλλιτέχνη μαζικής αποδοχής, που δεν αρέσκεται να ζει σε «δοξασμένη γυάλα», αλλά να φιλτράρει μέσα από την τέχνη της τραγουδοποιίας τα αέναα εσωτερικά ανθρώπινα προβλήματα αλλά και τα εξέχοντα κοινωνικά ζητήματα για να τα επικοινωνεί άμεσα με το κοινό. Ωστόσο, πέρα από τη δουλειά του, δηλώνει πρωτίστως πατέρας, που προσπαθεί να βρίσκεται σε συνεχή εγρήγορση για την αποφυγή μιας ενδεχόμενης ήττας του κατά το μεγάλωμα των παιδιών του.
«Έχω τη μεγάλη τύχη να ζω την πραγματικότητα του μεγάλου γιου μου, ο οποίος είναι δώδεκα ετών, και του μικρού που είναι δύο», λέει στο Τaλκ, «έχω ένα αρκετά ευρύ ηλικιακό φάσμα, το οποίο πρέπει να το διαχειριστώ ως πατέρας, ανάμεσα στην περίεργη ισορροπία του συναισθηματισμού απέναντι στα παιδιά μου και της αυστηρότητας που πρέπει να έχω ως πατέρας»

Τα σημερινά παιδιά ακούνε τη μουσική που τους αξίζει;
Από τη βρεφική ηλικία γινόμαστε ένα αμάλγαμα σύμφωνα με τη δεδομένη κοινωνική και χρονική περίοδο στην οποία ζούμε. Τα μικρά παιδιά πρέπει να ακούν μουσική, η οποία μπορεί να τα εκπαιδεύσει. Δυστυχώς διαφημίζονται και αναπαράγονται συνεχώς «τραγούδια» φτιαγμένα με μόνο στόχο το εμπορικό κέρδος. Αλλά αυτά τα «τραγούδια» είναι τόσο ευτελή και αισχρά που, όταν φτάνουν στα αυτιά των παιδιών μας, μετατρέπονται σε προϊόντα παιδικής πορνείας. Γι’ αυτό και είμαι αντίθετος με τη μουσική που βάζουν στα περισσότερα παιδικά πάρτι.
Μου είχε τύχει όταν ο μεγάλος γιος μου ήταν μικρότερος και τον πήγα σε παιδότοπο να αναγκαστώ να πω στον ιδιοκτήτη «σας παρακαλώ, δεν θέλω να επιβάλλετε στο παιδί μου τέτοιου είδους ευτελή μουσική». Επίσης, πρόσφατα πήγα τον μικρό γιο μου σε κάτι βαφτίσια όπου όλα τα άλλα μωρά διασκέδαζαν με αυτά τα «Μαζού εν δε Ζου», αλλά ο γιος μου δεν συμμετείχε, γιατί δεν ήξερε τι είναι αυτό που άκουγε. Δεν ήταν απομονωμένος, απλώς δεν θέλησε να μπει στο μπούγιο, διότι έχει εμμονή με τη μουσική που ακούμε συνεχώς στο σπίτι. Προσπαθεί από τώρα να μάθει τα λόγια από μουσική πράξη του Μπρεχτ ή του Σταυρού του Νότου, επειδή έχει και ιδιαίτερη λατρεία στον παππού του, τον Θάνο Μικρούτσικο.

Ωστόσο, δεν νομίζω ότι έχει ο κάθε γονιός το θάρρος σας ή την καλλιτεχνική ευαισθησία σας να πει δημοσίως στοπ σε ευτελή παιδικά ακούσματα.
Το οφείλει στο παιδί του! Οι γονείς έχουν ταυτίσει το ευτελές με το παιδικό. Τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν παρουσιάσαμε στο Μέγαρο Μουσικής το μουσικό παραμύθι για παιδιά που ήταν βασισμένο σε ποίηση Νίκου Καββαδία, μερικοί διατείνονταν ότι η παράσταση θα έχει δύσκολη μουσική φόρμα και δύσκολο λεξιλόγιο για τα παιδιά. Τότε η χορογράφος της παράστασης Σεσίλ Μικρούτσικου είπε κάτι πολύ σοφό: «Κι εγώ, όταν ήμουν παιδί, δεν ήξερα τι σημαίνει μαλάρια, αλλά ρώτησα κι έμαθα». Τα παιδιά πρέπει να ακούνε κάτι σημαντικό το οποίο δεν ξέρουν, ώστε να ρωτήσουν τι σημαίνει και να διευρύνουν τις γνώσεις τους.

Ο μεγάλος γιος σας τι ακούει;
Ήρθε κάποια στιγμή και μου είπε ότι του αρέσουν καλλιτέχνες που εμένα δεν μου αρέσουν καθόλου. Του απάντησα: «Παιδί μου, εμένα δεν μου αρέσουν. Εάν θέλεις, μπορώ να σου εξηγήσω τον λόγο. Ωστόσο εσύ μπορείς κάλλιστα να τους ακούς». Τώρα, βέβαια, έχει πάρει τον δρόμο του, μαθαίνει πιάνο, κιθάρα, τα ακούσματά του είναι ροκ. Το θέμα είναι ότι χρειάζεται διαρκής παρουσία και προσπάθεια από τη μεριά του γονιού. Το πιο εύκολο είναι να παρκάρουμε τα παιδιά μπροστά στην τηλεόραση. Το καταλαβαίνω, το έχω κάνει κι εγώ. Απλώς προσπαθώ να μην το κάνω.

Τι μουσική προτείνετε για παιδιά της πρώτης σχολικής ηλικίας και με ποιον τρόπο;
Κλασική μουσική. Για παράδειγμα βάζω στον μικρό μου γιο και βλέπει το έργο Φαντασία του Ντίσνεϊ, το οποίο μπορεί να εισάγει το παιδί με ελκυστικό τρόπο στην κλασική μουσική. Επίσης οι γονείς μπορούν να έχουν ένα μουσικό όργανο στο σπίτι με το οποίο να ασχολείται το παιδί, στην αρχή εξερευνώντας το. Ένα μικρό κλαβιέ, για παράδειγμα, που βγάζει ήχους σαν πιάνο. Επίσης υπάρχουν εκπαιδευτικά προγράμματα σε ωδεία. Ο 2χρονος γιος μου πηγαίνει κάθε Σάββατο σε ωδείο και κάνει μουσικοκινητική εκπαίδευση.

Είπατε στην αρχή ότι προσπαθείτε να διατηρείτε την αυστηρότητα που πρέπει να έχει ο γονιός απέναντι στο παιδί του. Δεν θέλετε να είστε φίλος με τα παιδιά σας;
Παρότι λατρεύω και τα δύο παιδιά μου, δεν είμαι φίλος τους, είμαι ο πατέρας τους. Από μένα εισπράττουν το πρώτο «όχι» και τον περιορισμό και, αν κάνουν κάτι ερήμην μου, θα με βρουν αντιμέτωπο.