H oμάδα ΝΤΟΥΘ απαρτίζεται από 4 άτομα: τη Μυρτώ Μακρίδη, την Ιωάννα Ραμπαούνη (ηθοποιούς), το Δημήτρη Τάσαινα (μουσικό) και τη Βάσια Ατταριάν (σκηνοθέτη). Γύρω από μας βέβαια έχει αρχίσει να σχηματίζεται και μια ομάδα μόνιμων συνεργατών όπως ο φωτιστής μας Τάσος Παλαιορούτας, η χορογράφος μας Έλενα Γεροδήμου, η σκηνογράφος και ενδυματολόγος μας Αλεξία Χρυσοχοίδου, η φωτογράφος μας Ευτυχία Βλάχου κ.α. Αφορμή για την ίδρυση της ομάδας ήταν η πρώτη παράσταση που κάναμε όλοι μαζί το 2013 στο θέατρο 104 “Πατατατί” (ένα παραμύθι για τη φιλία και την αλληλεγγύη) μετά από την οποία αποφασίσαμε να φτιάξουμε αυτή την ομάδα που να ασχολείται με το παιδικό θέατρο (και όχι μονο) κάθε χρόνο. Ύστερα ήρθε η συνεργασία με το Skorw theater και η ομάδα παρουσίασε εκεί πέρσι τη δεύτερη δουλειά της, τον “Ονειροφάγο” (ένα παραμύθι για τα όνειρα και τους εφιάλτες βασισμένο στο κλασικό παραμύθι του Μίκαελ Έντε) και φέτος την τρίτη της δουλειά, το “Κάτι-σαν- Κομμάτι” (ένα έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη μοναξιά, το ταίριασμα και την ολοκλήρωση). Η ομάδα αποφάσισε να ασχολείται με το παιδικό θέατρο γιατί όλα της τα μέλη πιστεύουμε στη σημασία που έχει η τέχνη του θεάτρου για την παιδεία, την ψυχαγωγία και την εξέλιξη των παιδιών. Πάνω σε αυτή την κοινή βάση, και όντας φίλοι απο πριν μεταξύ μας, αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί και να αναπτύσσουμε σιγά σιγά έναν κοινό κώδικα, κοινούς στόχους και αισθητική.

Μιλήστε μας για τη φετινή σας παράσταση, το Κάτι-σαν- Κομμάτι! Πώς αποφασίσατε να μεταφέρετε στη σκηνή το παραμύθι του Shel Silverstein; Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται η παράστασή σας; Περιμένετε από όλα τα παιδιά να εισπράξουν με τον ίδιο τρόπο ό,τι βλέπουν, ανεξάρτητα από την ηλικία τους; 

To “Κάτι-σαν-Κομμάτι” είναι ένα έργο εμπνευσμένο από το γνωστό παραμύθι του Shel Silverstein “Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο”. Αφηγείται την ιστορία ενός παράξενου ήρωα, ενός… κομματιού που δεν μπορεί να κυλήσει από μόνο του και αναζητά κάποιον να ταιριάξει ώστε να κυλήσουν μαζί. Συναντά διάφορους άλλους αλλόκοτους ήρωες (σχήματα με διαφορετικές ελλείψεις ή ανάγκες) μέχρι να συναντήσει και τον κύκλο που θα του δώσει την ιδέα “Βάλε τις γωνίες σου να δουλέψουν”. Ο ήρωάς μας, έτοιμος πια μετά από τόσες συναντήσεις και εμπειρίες καταλαβαίνει πως υπάρχει κι άλλος τρόπος να κυλήσει πρώτα και να ταιριάξει αργότερα… Όπως και το παραμύθι του συγγραφέα που μας ενέπνευσε, έτσι και η παράσταση είναι μια αλληγορία για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη μοναξιά και το ταίριασμα. Η επιλογή του έργου έγινε όπως κάθε φορά. Αναζητούσαμε ένα θέμα, μια ιστορία που να μας συγκινεί και τους 4, να μας αφορά και να μας εμπνέει στην παρούσα χρονική στιγμή. Το βιβλίο όλοι το είχαμε ήδη διαβάσει και ο καθένας μας έκανε τη δική του ξεχωριστή ανάγνωση, συνδεόταν προσωπικά και συναισθηματικά με την ιστορία. Συμφωνήσαμε εξ αρχής πως το θέμα μπορεί να αφορά και να συγκινεί οποιαδήποτε ηλικία. Ότι όπως αγγίζει εμάς τους ίδιους, έτσι θα άγγιζε και τα παιδιά (πράγμα που συμβαίνει και με το ίδιο το βιβλίο). Έτσι ξεκίνησε μια δημιουργική διαδικασία για το χτίσιμο μιας παράστασης που απευθύνεται τελικά σε κάθε ηλικία, απο 2,5 χρονών μέχρι και τους ενήλικες. Σίγουρα, η κάθε ηλικία, αλλά και το κάθε παιδί, ο κάθε θεατής το προσλαμβάνει διαφορετικά, όπως άλλωστε συνέβη και με εμάς τους ίδιους και όλους τους συντελεστές του έργου.

Εμείς οι μεγάλοι, βάζουμε ποτέ τις… γωνίες μας να δουλέψουν για να ολοκληρωθούμε ή πάντα ψάχνουμε κάπου να ταιριάξουμε; Με άλλα λόγια, μήπως πάντα ψάχνουμε την ολοκλήρωση μέσω κάποιου άλλου; Κι αν ναι, τι κόστος μπορεί να έχει αυτό; 

Το θέμα που πραγματεύεται τόσο το βιβλίο όσο  και η παράσταση είναι η προσωπική πορεία και η τάση προς την ολοκλήρωση του καθενός μας μέσα στη ζωή. Ανεξαρτήτως ηλικίας, πάντα ο άνθρωπος ψάχνει περιβάλλοντα και ανθρώπους που να μπορεί να επικοινωνήσει και να ταιριάξει. Οι εμπειρίες, τα ερεθίσματα και η επεξεργασία αυτών είναι τα μέσα για να εξελιχθούμε. Οι άνθρωποι μαζί και ο ένας πλάι στον άλλον προοδεύουν, αλλά αυτό διαφέρει απο το να εναποθέτουμε τις προσδοκίες για την προσωπική μας ολοκλήρωση στους άλλους. Αυτό που χρειάζεται πάντα είναι η δική μας πρόθεση και ανάγκη για πρόοδο και εξέλιξη.

Τι εισπράττετε από τους λιλιπούτειους θεατές που παρακολουθούν την παράστασή σας; 

Οι μικροί θεατές ακολουθούν τον ήρωα με έναν τρόπο φοβερά αθώο και ανοιχτό. Συμπάσχουν μαζί του παρ’όλο που είναι απλώς ένα… κομμάτι. Ενδεικτικά σκεφτήκαμε να αναφέρουμε μερικές αντιδράσεις και σχόλια που θυμόμαστε από τις παραστάσεις.

– Κάποιοι πολύ μικροί θεατές σε έναν παιδικό σταθμό φώναζαν στο τέλος της παράστασης στο “Κάτι-σαν-Κομμάτι”: “Γίνε κύκλος! Γίνε κύκλος” πριν ο ίδιος ο ήρωας το καταλάβει και συμβεί στη δράση της παράστασης. 

– Στο θέατρο, ένα άλλο παιδί σχημάτιζε έναν κύκλο με τα χέρια του και προσπαθούσε να ταιριάξει με τον ήρωα ο ίδιος, την ώρα που εκείνος είχε απελπιστεί ότι δεν ταιριάζει με κανέναν.

– Ο Νικόλας, ένας θεατής γύρω στα 6 είπε στη δασκάλα του μετά το τέλος της παράστασης: “Βάλε τις γωνίες σου να δουλέψουν”, εννοεί “βάλε το μυαλό σου να δουλέψει”.

– Και τέλος, η γενική μαζική τάση των μικρών θεατών στο τέλος της παράστασης είναι η εξής: Όταν το Κάτι-σαν-Κομμάτι καταφέρνει να κυλήσει και να λυτρωθεί, τα παιδιά σηκώνονται απο τις καρέκλες τους και έχουν την τάση να τον ακολουθήσουν, να “κυλήσουν” μαζί του. 

Γιατί θα προτείνατε σε ένα γονέα να φέρει το παιδί του στο Skrow;

Θα προτείναμε σε ένα γονιό να πάει το παιδί του στο θέατρο και σε κάθε άλλη μορφή τέχνης όσο περισσότερο μπορεί. Ο Φίλιπ Πούλμαν, ο νομπελίστας έχει πει κάτι με το οποίο συμφωνούμε πολύ: ”Τα παιδιά χρειάζονται τέχνη, μουσική, ζωγραφιές, ιστορίες και ποιήματα όσο χρειάζονται αγάπη, φαγητό, καθαρό αέρα και παιχνίδι. Αν δεν δώσεις σε ένα παιδί τροφή, η ζημιά γίνεται γρήγορα ορατή. Αν δεν αφήσεις ένα παιδί να έχει καθαρό αέρα και παιχνίδι, η ζημιά είναι επίσης ορατή, αλλά όχι τόσο γρήγορα. Αν δεν δώσεις σε ένα παιδί αγάπη, η ζημιά μπορεί να μην είναι φανερή για μερικά χρόνια, αλλά είναι μόνιμη. Αλλά αν δεν δώσεις σε ένα παιδί μουσική, ζωγραφιές, ιστορίες και ποιήματα, η ζημιά δεν είναι τόσο εύκολα ορατή. Είναι εκεί όμως. Τα σώματα τους είναι αρκετά υγιή, μπορούν να τρέξουν και να πηδήξουν και να κολυμπήσουν και να φάνε λαίμαργα και να κάνουν πολύ θόρυβο, όπως έκαναν πάντα τα παιδιά, αλλά πάντα κάτι λείπει”. Κι ύστερα, θα λέγαμε σε ένα γονιό να μη φοβηθεί να πάει το παιδί του σε και μια μικρή θεατρική σκηνή όπως το Skrow. Το Skrow είναι μια απλή μικρή αντισυμβατική σκηνή μέσα στην οποία εμείς προσπαθούμε να δημιουργήσουμε τη μαγεία του περιβάλλοντος μιας θεατρικής παράστασης με απλά μέσα. Ανήκουμε θεατρικά στην αρκετά μεγάλη πια κατηγορία των ομάδων και των καλλιτεχνών που πιστεύει ότι έτσι δίνεται στα παιδιά ο χώρος για να λειτουργήσει η φαντασία, απόδειξη πως η γοητεία που προσφέρει σε ένα παιδί το θέατρο, δεν χρειάζεται πάντα τη φαντασμαγορία και την υπερβολή αλλά τη δημιουργικότητα  και τη διάθεση.

Τι ετοιμάζετε για την επόμενη σεζόν; Έχετε κάτι που μπορείτε να μας αποκαλύψετε;

Μπορούμε σίγουρα να μιλήσουμε για την επιθυμία μας να εκδώσουμε τα τρία ήδη υπάρχοντα έργα μας. Έχουμε ήδη μπει σε αυτή τη διαδικασία μιας και κάθε χρόνο γράφουμε από την αρχή (με τη βοήθεια φυσικά και των υπόλοιπων ηθοποιών στην πρόβα) ένα θεατρικό έργο είτε αυτό εμπνέεται από ένα ήδη υπάρχον παραμύθι είτε όχι.Επίσης, έχοντας αναλάβει την παιδική σκηνή του Skow Theater και για την επόμενη σεζόν, είμαστε ήδη σε αναζήτηση του επόμενου έργου, στο πρώτο στάδιο της δημιουργικής μας διαδικασίας που είναι οι ιδέες, οι θεματικές, τα βιβλία και οι ιστορίες που εν δυνάμει θα μας ενδιέφερε να αποτελέσουν τη βάση του επόμενου έργου. Φυσικά παράλληλα τόσο το “Κάτι-σαν-Κομμάτι” όσο και ο “Ονειροφάγος” είναι δύο παραστάσεις ενεργές, πάνω στις οποίες δουλεύουμε, προσπαθούμε να διορθώνουμε όντας σε άμεση επικοινωνία με το κοινό και τις παρατηρήσεις του, ακούγοντας προσεκτικά τα σχόλια των μικρών μας θεατών, γονιών, εκπαιδευτικών ή και συναδέλφων.