Αυτόνομα σύμπαντα πλασμένα προσεχτικά και κομμάτι το κομμάτι με την πρώτη ύλη που φτιάχνονται τα όνειρα με βορειοευρωπαϊκές αναφορές στο στιλ και με καθοριστικό το στοιχείο της κομψότητας.
Η εικονογράφος Έφη Λαδά ξεχωρίζει μέσα στον διαρκώς αυξανόμενο χώρο των Ελλήνων εικονογράφων. Ξεχωρίζει για τη vintage, κλασική αισθητική της, για τα «καλλιτεχνικά» ρούχα των ηρώων που πλάθει (οι ζωγραφιές των ενδυμασιών είναι μια μικρή σχολή από μόνες τους), για τις λεπτεπίλεπτες-εύθραυστες γυναικείες φιγούρες της αλλά και για το συνολικό αιθέριο στίγμα της.
Σπούδασε σχέδιο και χρώμα στο εργαστήρι του Γιώργου Βογιατζή, έλαβε μέρος σε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί στα ιταλικά, κορεατικά, ρωσικά και κινεζικά. Από το 1991 και μετά ασχολείται αποκλειστικά με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων. Έκτοτε έχει εικονογραφήσει περισσότερα από 60 βιβλία και πολλά εξώφυλλα.
Το 2004 έλαβε μέρος στη διεθνή έκθεση παιδικού βιβλίου στην Bologna, υπό την αιγίδα του ΕΚΕΒΙ, με τίτλο «Ξυπόλυτες εικόνες». Το βιβλίο της «Τα γενέθλια της Ινφάντας»(εκδ. Πατάκη) μεταφράστηκε στα ιταλικά και στα κορεατικά. To 2006 το βιβλίο της«Τις Κυριακές στο πάρκο…» προτάθηκε για το Κρατικό Βραβείο εικονογράφησης (στη βραχεία λίστα). Το 2009 έλαβε το Βραβείο Εικονογράφησης από το ελληνικό τμήμα τηςΙΒΒΥ (Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου) για το βιβλίο «Η βροχή των αστεριών» ενώ ήταν υποψήφια και στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων και των βραβείων του περιοδικού «Διαβάζω».Ήταν υποψήφια για το βραβείο Hans Christian Andersen το 2012.
Η τελευταία δουλειά της έντυσε το όμορφο και μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια φροντισμένο παραμύθι της Μαρίας Παπαγιάννη «Είχε απ’ όλα και είχε πολλά » (εκδόσεις Πατάκη). Οι εικόνες της σε αυτό το παραμύθι δίνουν με αριστοτεχνικό τρόπο ζωή στην άπληστη διάθεση ενός βασιλιά να μαζεύει τα υπάρχοντά του και στη ματαιότητα αυτής της συνήθειας που οδηγεί στην απομόνωση απ’ όσα έχουν αξία στη ζωή – ή αλλιώς ένα κριτικό βλέμμα ενάντια στον καταναλωτισμό δοσμένο με τρυφερή ματιά. Το Taλκ είχε μαζί της μια σύντομη κουβέντα.
Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας; Υπάρχουν στοιχεία-κλειδιά που είναι σταθερές σας αναφορές; Αντλώ την έμπνευσή μου από την ιστορία που έχω μπροστά μου κατ’ αρχάς και στη συνέχεια από τον κόσμο γύρω μου και μέσα μου. Προτιμώ τις ιστορίες που διαπραγματεύονται ανθρώπινα συναισθήματα και γι’ αυτό πολύ συχνά προσωποποιώ είτε στοιχεία της φύσης είτε συναισθήματα. Το σημείο που με γοητεύει και ίσως να χαρακτηρίζει τη δουλειά μου είναι τα ρούχα, τα σχέδια πάνω τους και η κίνησή τους.
Ποια είναι η σκέψη σας όταν εικονογραφείτε ένα παιδικό βιβλίο; Τι θέλετε να νιώσει ένα παιδί όταν θα αρχίσει να βουτάει στις εικόνες; Η σκέψη μου είναι να ενεργοποιήσω όσο το δυνατόν περισσότερο τη φαντασία των παιδιών που θα διαβάσουν το βιβλίο. Παράλληλα, θα ήθελα να νοιώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο το συναίσθημα που θέλει να μεταδώσει ο συγγραφέας με την ιστορία του.
Ποια είναι η εκπαιδευτική αξία της εικονογράφησης σε ένα παιδικό βιβλίο; Αντιστοιχεί αυτός ο σκοπός με τη σημερινή παραγωγή παιδικού βιβλίου; Δεν συμφωνώ με τη λέξη εκπαιδευτική… Η εικονογράφηση δεν εκπαιδεύει αλλά αναπτύσσει τη δημιουργικότητα και την αισθητική αντίληψη των παιδιών. Θεωρώ ότι στην εποχή μας και κυρίως στην Ελλάδα έχει εξελιχθεί πολύ η αισθητική του παιδικού βιβλίου και αντιμετωπίζεται με πολύ περισσότερη σοβαρότητα και φαντασία.
Οι νέες γρήγορες μέθοδοι εικονογράφησης σας αρέσουν; Είστε φαν του υπολογιστή ή επιμένετε να περνούν όλα από τα χέρια σας; Πολλές απ’ αυτές τις δουλειές τις γρήγορες, όπως αποκαλείτε, έχουν εντυπωσιακά αποτελέσματα και είναι αξιοζήλευτες. Τις θαυμάζω, αλλά εγώ εκφράζομαι καλύτερα με τις παραδοσιακές τεχνικές.
Τι είναι το πιο βασικό που σας έμαθε ο δάσκαλός σας, ο ζωγράφος Γιώργος Βογιατζής; Πέρα από τις τεχνικές γνώσεις για το σχέδιο και το χρώμα, αυτό που δεν θα ξεχάσω είναι η πεποίθησή του ότι «ο καθένας εκφράζεται ελεύθερα μέσα από την τέχνη».
Υπάρχουν πια παραμυθένια παραμύθια; Το παιδικό βιβλίο μοιάζει σήμερα να ακολουθεί κατά πόδας τα θέματα και τους προβληματισμούς της εποχής και τα ονειρικά σύμπαντα μοιάζουν να εκτοπίζονται. Ίσως κάποιες ιστορίες που κυκλοφορούν, να είναι λίγο σκληρές για να ονομάζονται παραμύθια. Όμως εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν παραμύθια-παραμύθια ακόμα και σήμερα και επιμένω ότι το παραμύθι πρέπει να έχει μέσα του τον «μύθο», και να σε παίρνει μακριά από τους προβληματισμούς της εποχής.
