Υπάρχει ένα σκίτσο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και απεικονίζει τον άγιο Βασίλη να προτρέπει ένα μικρό αγόρι να γράψει τη λίστα με τα χριστουγεννιάτικα δώρα που επιθυμεί και έπειτα το συμβουλεύει να κάτσει να σκεφτεί τι τα χρειάζεται όλα αυτά!

Τι συμβαίνει αλήθεια με τα παιδιά μας και τις επιθυμίες τους; Από πολύ μικρά ζητούν πολλά παιχνίδια και ακριβά! Ήδη από το δημοτικό ζητούν τάμπλετ, κινητά και διάφορα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Και εμείς όμως δεν πάμε πίσω… τα γεμίζουμε με παιχνίδια λες και αν δεν κρυφτεί το δέντρο από κούτες  δεν θα έχουμε γιορτάσει τα Χριστούγεννα!

Τι συμβαίνει τελικά; Ποια είναι αυτή η ανάγκη; Και κυρίως ποιανού; Σίγουρα τα παιδιά μας ζητούν ό, τι βλέπουν από τα άλλα παιδιά ή ό,τι βλέπουν στην τηλεόραση ή σε κάποιο μαγαζί! Εμείς όμως τι θέση παίρνουμε σε όλα αυτά τα θέλω τους;

Σκέφτομαι πως τις περισσότερες φορές που τους παίρνουμε κάτι περιττό ή υπερβολικό, το κάνουμε  για μας και όχι για εκείνα! Η αγωνία μας μήπως τα μικρά μας πληγωθούν αν δεν έχουν το καλύτερο και το ακριβότερο είναι άμεσα συνδεδεμένη με ένα κενό που εδρεύει μέσα μας!

Είναι μάλλον γνωστό σε όλους μας πως τα πιο πολύτιμα δώρα δεν αγοράζοντα με χρήματα!

Τα παιδιά μας κατά βάθος αυτό που χρειάζονται περισσότερο από όλα τα δώρα είναι κάποιον να μοιράζονται την ζωή τους, τα συναισθήματά τους, έναν χώρο να αναπτύσσουν δημιουργικές ώρες…

• Δεν αρκεί να τους αγοράζουμε παιχνίδια, πρέπει να έχουμε χρόνο να παίζουμε μαζί τους!
• Δεν αρκεί να τα ντύνουμε όμορφα, πρέπει να τους επιτρέπουμε να λερώνονται κιόλας και εμείς μαζί τους (ποιο παιδί δεν έχει ενθουσιαστεί παίζοντας στον κήπο, το μπαλκόνι, την παιδική χαρά, με χώματα και χαλίκια)!
• Δεν αρκεί να τους βάζουμε να δουν ποιοτικά έργα στην τηλεόραση και να διαβάζουν καταπληκτικά βιβλία! Θα πρέπει να είμαστε εκεί να συζητάμε μαζί τους και να τους δίνουμε την ευκαιρία να εκφραστούν!

…Και πάει λέγοντας!

Σκεφτόμουν τι θα έγραφαν στον Άγιο Βασίλη, τα παιδιά μας, αν στη λίστα μπορούσαν να ζητήσουν όλα όσα θα ήθελαν να κάνουν με τους ανθρώπους που αγαπούν! Θα ήταν ενδιαφέρον να σκεφτούμε το ίδιο  και εμείς!

Αλήθεια τολμάμε να γράψουμε ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη, εμείς οι ενήλικες, ζητώντας του όλα όσα θα θέλαμε να κάνουμε με τους αγαπημένους μας; Θα ήταν ενδιαφέρον να ανταλλάσσαμε ένα τέτοιο γράμμα με τους συντρόφους μας και με τα παιδιά μας, βαφτίζοντας τούς παραλήπτες “Άγιο Βασίλη της καρδιάς”!

Τα παιχνίδια και τα δώρα γενικά φέρουν τη μυρωδιά των Χριστουγέννων και αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς… Πριν, όμως, προβούμε σε υπερβολές, γεμίζοντας τα παιδιά μας με αντικείμενα (που ενδεχομένως να τα περιμένουν με λαχτάρα)  ας πάρουμε λίγο χρόνο να σκεφτούμε με πόσα από αυτά θα καταπιαστούν για πάνω από μια ώρα, κυρίως αν είναι πολλά αυτά που έχουν ζητήσει!

Ας κάνουμε μια βουτιά μέσα μας και κολυμπώντας στο παιδικό σύμπαν, ας αναλογιστούμε πόσες φορές, ένα ποιοτικό δώρο γεμάτο αγάπη κατάφερε να μας κάνει να ξεχάσουμε μια ντουζίνα δώρα!

• Ποια ήταν η πιο ωραία ανάμνηση όταν αντικρίζαμε τα δώρα κάτω από το δέντρο;
• Η χαρά μας για τα δώρα είχε να κάνει με την ποσότητά τους ή με το δώρο το ίδιο;
• Χαιρόμασταν πιο πολύ όταν υπήρχε ποσότητα; Ποιο δώρο θυμόμαστε;
• Ποιος μας το είχε αγοράσει; Το επιθυμούσαμε; Το είχαμε ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη;
• Οι γονείς μας συμμετείχαν σε όλη αυτή τη διαδικασία;

Αυτό το κείμενο δεν έχει κανένα στόχο. Δεν έχει κανέναν παραλήπτη αλλά και όλους μας… Εκφράζω απλά κάποιες σκόρπιες σκέψεις που καταλήγουν σε μια συγκεκριμένη ερώτηση… Πότε άρχισε η ποσότητα να αντικαθιστά την ποιότητα;