Διαβάζεις τον τίτλο την ώρα που κάνεις διάλειμμα από την προαναφερθείσα δουλειά.

Ψιλοφοβάσαι να το ανοίξεις γιατί σκέφτεσαι ότι θα διαβάσεις ένα κατεβατό από παράπονα παραμελημένων παιδιών που «θέλουν απλώς τη μαμά τους/τον μπαμπά τους».

Το ανοίγεις και το διαβάζεις στο επόμενο διάλειμμα από την προαναφερθείσα δουλειά.

Εκτός από τα (απολύτως φυσιολογικά) παράπονα, διαβάζεις ένα θησαυρό από κωδικοποιημένες πληροφορίες για το πώς εισπράττουν τα παιδιά αυτά που τους λες, αυτά που δεν τους λες, αυτά που αισθάνεσαι, αυτά που κάνεις, αυτά που πιστεύεις ότι δεν καταλαβαίνει κανείς.

Περνάς το υπόλοιπο της ημέρας εντελώς μπερδεμένος/η, ανακουφισμένος/η, αποφασισμένος/η.

Κάνεις μια λίστα από τα ηθικά και πρακτικά διδάγματα μιας εντελώς απλής ερώτησης (εντάξει, εγώ).

1. Τα παιδιά αισθάνονται και πιστεύουν για τις δουλειές μας πάνω κάτω ό,τι αισθανόμαστε και πιστεύουμε κι εμείς γι’ αυτές.

2. Μπροστά σ’ αυτό που φοβόμαστε (ότι απλώς τη μισούν επειδή μας παίρνει μακριά τους) οι τρόποι με τους οποίους επηρεάζονται και αλληλεπιδρούν μ’ αυτό που κάνουμε κάθε μέρα είναι άπειροι και πολύ πιο σύνθετοι και εποικοδομητικοί.

3. Τα περισσότερα πράγματα τα μαθαίνουν από μας τη στιγμή που δεν προσπαθούμε να τους μάθουμετίποτα.

4. Καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απ΄’ ό,τι πιστεύουμε, ακόμα και για πράγματα που δεν είναι μπροστά για να δουν.

5. Ο τρόπος με τον οποίο τους μιλάμε για τη δουλειά (τη δική μας) είναι και ο τρόπος που θα μιλάνε αργότερα στον εαυτό τους για τη δική τους δουλειά.

6. Τα παιδιά είναι το φίλτρο μέσα από το οποίο μπορείς να δεις τις λεπτομέρειες της ζωής σου όπως δεν τις είδες ποτέ. Και να πάρεις έμπνευση για να τις αλλάξεις.

Η Στέλλα Κάσδαγλη είναι δημοσιογράφος, μεταφράστρια, συγγραφέας και blogger και μεταξύ άλλων τη βρίσκετε στο stellakasdagli.com, όπου και πρωτοδημοσιεύτηκε το παρόν άρθρο!