Ξυπνάω το πρωί…μόνος. Σηκώνομαι, βάζω καφέ στη καφετιέρα και ο γιος μου δεν είναι εκεί να πατήσει το κουμπί και να φωνάξει «Μπαμπά κοίτα, βγάζει καφέ». Μπαίνω στο μπάνιο, πλένω το πρόσωπό μου και βάζω αφρό ξυρίσματος. Δεν υπάρχει καμία φωνή να μου πει «Ωχ πώς είσαι έτσι μπαμπά; Χαχα!». Τίποτα, σιωπή.
Η τηλεόραση δεν παίζει παιδικά, παίζει ειδήσεις, Πίνω καφέ βιαστικά, ντύνομαι και βγαίνω κρατώντας τον χαρτοφύλακα στο ένα χέρι. Το άλλο χέρι δεν κρατάει τη τσάντα του παιδικού σταθμού, είναι άδειο. Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Το καθισματάκι αυτοκινήτου άδειο κι αυτό, υπάρχει για να μου θυμίζει ότι είμαι μπαμπάς. Κολλάω στη Κηφισίας, μια κυρία στο διπλανό αυτοκίνητο μιλάει στη κόρη της από τον καθρέφτη, κάτι λένε και γελάνε. Το κοριτσάκι με κοιτάει και μου χαμογελάει. «Έχω κι εγώ ένα αγοράκι, 4 είναι» θέλω να της πω αλλά δεν ακούγομαι. Χάθηκα στο πλήθος, είμαι ακόμη ένας μπαμπάς που χώρισε από το παιδί του.
Πηγαίνω στο γραφείο. Μήτινγκ, παρα-μήτινγκ, προθεσμίες, χαζολογήματα, τηλέφωνα που βαράνε, πελάτες που παραπονιούνται, καφέδες που γεμίζουν ο ένας μετά τον άλλον, γκρίνιες και πίεση. Έχει μεσημεριάσει, παίρνω τηλέφωνο τον γιο μου, βγαίνει η μαμά του. Ο μικρός δεν μπορεί να μου μιλήσει, κοιμάται λέει. Αλήθεια, ψέμματα, ποιος ξέρει; Πάει απόγευμα, παίρνω ξανά τηλέφωνο. «Έλα μπαμπά τι κάνεις;» με ρωτάει. «Τι έκανες σήμερα;» του λέω. «Σήμερα πήγαμε με τη μαμά στα μπαλάκια (στον παιδότοπο εννοεί)». «Ωωω τι ωραία! Και για πες, σου άρεσε;» «Ναι μπαμπά ωραία ήταν. Εσύ μπαμπά θα έρθεις;» «Θα έρθω…το άλλο Σαββατοκύριακο» του λέω. «Τώρα να έρθεις, τώρα» λέει και κλαίει. Με κάνει κομμάτια και κλείνω βιαστικά. Δεν μπορώ να δουλέψω. Μόλις σχόλασα. Σαν υπάλληλος, σαν πατέρας, σαν άνθρωπος.
Γυρίζω σπίτι. Τα αμαξάκια του γιού μου είναι στη θέση τους, το ίδιο κι οι ζωγραφιές του. Βάζω τη κατσαρόλα στο μάτι αλλά θυμάμαι ότι δεν θα πάρω τον μικρό σήμερα και δεν έχει νόημα να μαγειρέψω. Σβήνω το μάτι και παραγγέλνω σουβλάκια. Ανοίγω τη τηλεόραση και αλλάζω κανάλια. Βάζω Nickelodeon να παίζει κινούμενα σχέδια. Δεν θέλω να δω ειδήσεις, τσακωμούς, Champions League, θέλω να δω κινούμενα σχέδια όπως κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Έρχονται τα σουβλάκια, τρώω και κοιτάω τον τοίχο. Με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ.
Πετάγομαι στις έντεκα το βράδυ, η τηλεόραση παίζει ακόμη. «Γάλα μπαμπά, νυστάζω» θα μου έλεγε. Αλλά δεν μου λέει, μάλλον κοιμάται τώρα. Να πάρω τηλέφωνο άραγε ή θα ενοχληθεί η μαμά του; Παίρνω τηλέφωνο, το κινητό της είναι κλειστό. Ανυπομονώ να μεγαλώσει, να έχει δικό του τηλέφωνο για να τον βρίσκω όποτε θέλω, να του μιλάω όποτε θέλω, να του λέω όποτε θέλω πόσο τον αγαπώ και πόσο θα΄ θελα να ήταν εδώ. Μέχρι τότε αποφασίζει άλλος για μένα κι εγώ απλά ακολουθώ γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, παρά μόνο να μου λείπει. Σέρνομαι μέχρι τη κρεβατοκάμαρα, μια ίδια μέρα με περιμένει αύριο και μεθαύριο ώσπου να έρθει το άλλο Σαββατοκύριακο και να αλλάξει πάλι η ζωή μου. Έστω και για λίγο.
Αφιερωμένο στις μόνες μαμάδες που γκρινιάζουν ότι τρέχουν απ’ το πρωί ως το βράδυ και δεν τα προλαβαίνουν όλα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο κουραστικό από το να ξυπνάς κάθε μέρα και να κάνεις πράγματα μόνο για σένα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ψυχοφθόρο, από το να ξέρεις ότι κάπου, κάπως, ο άλλος γονιός γεμίζει κάθε μέρα του, με αυτό που λείπει συνέχεια απ’ τη δική σου!
Πηγή: singleparent.gr
Το θεωρώ μεγάλη κακία να λέμε σε κάποιον “Ας ήσουνα καλύτερος πατέρας και σύζυγος”. Ειδικά τη στιγμή που δεν ξέρουμε τι προηγήθηκε. Κάποιοι πατεράδες είναι υποδείγματα. Το γεγονός ότι μπορεί απο κάποια φάση και μετά να μην τα βρίσκανε με τη σύζυγο και να αποφασίσανε να χωρίσουνε, δεν τους καθιστά κακούς πατεράδες. Ισα ίσα μπορεί να σκέφτηκαν το καλό των παιδιών τους και να αποφάσισαν να αποχωρήσουν απο το σπίτι γιατί όπως όλοι ξέρουμε τα παιδιά καταλαμβαίνουν την ένταση στο σπίτι. Καποτέ δυστυχώς οι δρόμοι χωρίζουν γιατί έτσι πρέπει. Οπότε το γεγονός ότι κάποιοι πατεράδες νιώθουν όπως νιώθει ο αρθρογάφος οφείουμε να το σεβαστούμε και να μπούμε και λίγο στη θέση του.
Είναι τρομερή η κακία που αντιμετωπίζουν όσοι αναγκάστηκαν να αποχωριστούν το παιδί τους, όχι επειδή δεν ήταν καλοί γονείς αλλά απλά και μόνο επειδή ήταν άνδρες. Λες και σε κάθε διαζύγιο φταίει ο σύζυγος. Λες και ακόμα κι αν ήταν οι καλύτεροι σύζυγοι και πατέρες, η «μητέρα» δεν μπορεί με το «έτσι θέλω» να πάρει ότι καλύτερο έχει παραγάγει ένας γάμος. Καλό θα είναι να αφήνουμε τις προκαταλήψεις μας κατά μέρος πριν σπεύσουμε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουμε ότι και οι πατεράδες μπορούν να αναθρέψουν τα παιδιά τους, κάποιες φορές καλύτερα από ότι οι μητέρες.
Αγαπητέ αρθρογράφε, τί έκανες όταν ήσουν παντρεμένος για να μοιράζονται δίκαια τα οικογενειακά βάρη μεταξύ των συζύγων; Μήπως ήσουν κι εσύ ένας τυπικός έλληνας σύζυγος που ενδιαφερόσουν μόνο για τη δουλειά και την τηλεόραση, άντε και για λίγο παιχνίδι με τον μικρό, τη στιγμή που η σύζυγός σου έτρεχε για όλα τα άλλα; Μήπως απλώς η πρώην συζυγός σου είπε να τρέχει για δυό αντί για τρεις και γι αυτό σε χώρισε; Λέω μήπως…
ας εκανες κατι περισσοτερο να μην χωριζες…ποσο βολικο να μην κανουμε τιποτα να κρατησουμε την οικογενεια μας και μετα να παραπονιομαστε οταν αυτη διαλυεται κ εχουμε τις μετεπειτα επιπτωσεις
Ποσο βολικο αυτο που ζησαμε να το κολλαμε σαν ταμπελα σε ολους!!! Δεν ειμαστε ολοι ιδιοι. Υπαρχουν και Πατεραδες με Π κεφαλαιο και μανες που βλεπουν το παιδι ως λαφυρο εκδικησης.Και ας φτιαχνουν ενα σεναριο στο μυαλο τους να δικαιολογησουν τα αδικαιολογητα…Τα παιδια εχουν αναγκη ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ.-
Συμφωνώ με τις προλαλήσασες….
Ας φρόντιζες να ήσουν καλύτερος σύζυγος και πατέρας…