“Πότε γίνονται τα πράγματα πιο εύκολα με τα δίδυμα;”, μια φράση που βρίσκω συχνά στο διαδίκτυο όταν κάνω αναζητήσεις σχετικά με τα δίδυμα και ίσως η πιο η συχνή ερώτηση που μου κάνετε όταν μου στέλνετε τις δικές σας δίδυμες ιστορίες…
Θέλω λοιπόν να σας πω πως το πρακτικό κομμάτι της ζωής με τα δίδυμα γίνεται όλο και ευκολότερο, όσο αυτά μεγαλώνουν! Δυστυχώς δεν μπορώ να σας δώσω μια συγκεκριμένη ηλικία που ξαφνικά όλα θα γίνουν πιο εύκολα και εσείς απλά θα ξεχάσετε όλη την κούραση των πρώτων χρόνων…
Μπορώ όμως να σας πω από τη δική μου εμπειρία ότι η καθημερινότητα αλλάζει, βελτιώνεται όσο περνάει ο καιρός, θα έλεγα πως κάθε έξι μήνες από τότε που γεννιούνται τα δίδυμα, θα παρατηρείτε αλλαγές και θα βλέπετε πως κάποια πράγματα γίνονται πιο εύκολα σιγά σιγά. Παρατηρώντας αυτές τις αλλαγές, θα αρχίσετε να νοιώθετε καλύτερα, πιο ξεκούραστες και να απολαμβάνετε περισσότερο τις όμορφες στιγμές με τα δίδυμά σας!
Να ποιες ήταν οι δικές μου σημαντικές στιγμές με τα δίδυμα αγόρια μου που με ανακούφισαν και έκαναν τη ζωή μας πιο εύκολη!
- Η μέρα που γεννήθηκαν. Εκτός φυσικά από την ευτυχία που αισθάνεται κάθε μαμά που φέρνει στον κόσμο τα μωρά της, η ανακούφιση που αισθάνθηκα από μια άβολη και κουραστική εγκυμοσύνη, ήταν τεράστια!
- Τη μέρα που γνώρισα την παιδίατρό μας που έχει τρίδυμα και μου είπε ότι “αφού έχεις δύο παιδιά και δύο χέρια, θα τα καταφέρεις μια χαρά!” “Φαντάσου τι γίνεται με τα τρίδυμα”, σκέφτηκα…
- Η μέρα που ξεκίνησα να βγαίνω βόλτα μόνη μου με τα δίδυμα μωρά μου με το διπλό καρότσι και αισθάνθηκα ότι μπορώ να τα καταφέρω χωρίς να κλειστώ στο σπίτι.
- Όταν σταμάτησα το θηλασμό, και επιτέλους δεν χρειαζόταν να φοράω άλλο τα επιθέματα και τα ίδια συνεχώς μπλουζάκια με τα κουμπιά για να μπορώ ανά πάσα ώρα και στιγμή να θηλάσω.
- Όταν γνώρισα κάπου μια “μαμά” που όταν με είδε να σπρώχνω το διπλό καρότσι σε ένα πάρκο, μου είπε με περίλυπο ύφος ότι κι αυτή ήταν έγκυος σε δίδυμα, αλλά ΕΥΤΥΧΩΣ επέζησε μόνο το ένα… Τότε σκέφτηκα απλά ότι “ναι, είμαι καλά μαμά και θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ για τα παιδιά μου”.
- Όταν τα δίδυμα αγόρια μου κατάφεραν να κόψουν το ενδιάμεσο γάλα μέσα στη νύχτα και επιτέλους άρχισαν να κοιμούνται όλο το βράδυ… το ίδιο κι εμείς! Κοίτα να δεις που μπορούσαμε πάλι να φάμε βραδινό μαζί με τον άντρα μου και να δούμε μια ταινία χωρίς να κλείνουν τα μάτια μας από την αϋπνία στο πρώτο δεκαπεντάλεπτο!
- Κάθε φορά που και οι δύο γιαγιάδες και οι παππούδες άρχισαν να κάνουν από κοινού babysitting στα μωρά μας για να πάμε εμείς μια βόλτα! Πόσο τυχεροί είμαστε…
- Όταν πέρασε ο πρώτος χειμώνας, με τις ιώσεις, τη βρογχιολίτιδα τεσσάρων μόνο μηνών, το κρύο και τη μισή ώρα να ντύσουμε τα μωρά σαν κρεμμύδια για να βγούμε βόλτα!
- Τη μέρα που τα μωρά μου άρχισαν να κρατούν μόνα τους τα μπιμπερό τους και να πίνουν το γάλα τους. Τι φοβερή πρόοδος στο δρόμο προς την αυτονομία τους! Και όταν σταμάτησαν τις αλεσμένες τροφές που έπρεπε να τις ετοιμάσεις και να τις κουβαλάς μαζί σου… Ελευθερία!
- Μιας και μιλάω για αυτονομία, η χαρά όταν ολοκληρώθηκε με επιτυχία το project “πάνα”. Καλοκαίρι ήταν, ήμαστε διακοπές, και έγινε τόσο γρήγορα και πολύ πιο εύκολα απ’ ότι περίμενα. Και από τότε πηγαίναμε βόλτα και κουβαλούσα τα μισά πράγματα και δεν έπρεπε να βρω τρόπο, κρύο ή ζέστη να τους αλλάξω. Τέλειο!
- Τη μέρα που περπάτησαν (όχι ταυτόχρονα, αλλά με ένα μήνα διαφορά!) “Καλύτερα τώρα που δεν περπατάνε,”, μου έλεγαν όλοι πριν, “μετά τα τρέχεις από πίσω τους”. Όχι, ήμουν σίγουρη πως όταν θα περπατούσαν και θα άρχιζαν να ανακαλύπτουν τον κόσμο, τα πράγματα θα ήταν λίγο πιο εύκολα από το παράλληλο πολλές φορές σήκωμα και των δύο, τις αγκαλιές και τη μέση μου που είχε χτυπήσει κόκκινο καμπανάκι!
- Όταν τα δίδυμα αγόρια μου ξεκίνησαν να συζητούν το βράδυ την ώρα που έπεφταν για ύπνο. Το μόνο που ήθελαν ήταν ένα φιλί και μια καληνύχτα και λίγη κουβεντούλα αγκαλιά. Μαγικές συζητήσεις, ακόμη και σήμερα κρυφακούω έξω από την πόρτα του δωματίου τους τις κουβέντες τους…
- Όταν τα δίδυμά μου ξεκίνησαν παιδικό σταθμό. Ξαφνικά αισθάνθηκα ότι έχουν κι αυτά το δικό τους πρόγραμμα, τους φίλους τους, τις δραστηριότητές τους και ξεκίνησα να πηγαίνω πιο ευχάριστα στη δουλειά, χωρίς να νοιώθω ότι τα αφήνω πίσω στο σπίτι με κάποιον άλλον.
- Όταν τα παιδιά μου ήταν σε θέση να βάλουν μόνα τους τα παπούτσια και τα μπουφάν τους πριν φύγουμε από το σπίτι.
- Όταν ξεκίνησαν να παίζουν ευχάριστα μαζί στο σπίτι, η επικοινωνία τους ήταν πλέον διαδραστική και μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, έστω για ένα δεκάλεπτο, μέχρι να έρθει ο πρώτος καβγάς για τα παιχνίδια…
- Όταν μπορούσαμε να δούμε όλοι μαζί αγκαλιά μια ταινία από την αρχή ως το τέλος και πολλές φορές να μας πάρει ο ύπνος όλους στον καναπέ!
- Όταν τελείωσε η φάση των γνωστών terrible twos, η φάση του όχι και της επιμονής, της αντίδρασης και του θυμού. Ήταν κοντά στα τρία τους χρόνια που αρχίσαμε να επικοινωνούμε καλύτερα, να συζητάμε και να κάνουμε πράγματα με μεγαλύτερη άνεση.
Σήμερα τα αγόρια μου είναι επτάμισι χρονών και αν το πιστεύετε, κάποιες φορές μου λείπουν πραγματικά αυτές οι στιγμές. Ίσως όχι η σωματική κούραση, το κουβάλημα, οι γκρίνιες, αλλά η γλυκιά νοσταλγία της βρεφικής ηλικίας. Είμαι τυχερή που τα ξαναέζησα με το μικρό μου γιο! Νοιώθω όμως και πολλή χαρά και ενθουσιασμό για το σήμερα, περηφάνια για όσα πετυχαίνουν, ολοκλήρωση με τη χαρά τους. Ναι, πρακτικά τα πράγματα είναι πιο εύκολα πια, τώρα όμως χρειάζεται πολλή συζήτηση, εκπαίδευση, επικοινωνία.
Αν περνάτε σήμερα αυτές τις πρώτες πρακτικές δυσκολίες, κρατήσετε γερά… Περνάνε πιο γρήγορα απ’ ότι νομίζετε! Κάντε check στη δική σας λίστα και θα δείτε ότι σιγά σιγά όλα όσα καταφέρνουν τα δίδυμά σας, θα σας κάνουν να αισθάνεστε καλύτερα και να παίρνετε δύναμη για να συνεχίσετε! Και μην ξεχνάτε να ζείτε τις όμορφες στιγμές, είναι μικρές, αλλά πολύτιμες. Αυτές θα μείνουν…
Η Εύη Σταθάτου είναι η δημιουργός του site www.mytwins.gr, στο οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε το παρόν κείμενο. Είναι μαμά 3 αγοριών, εκ των οποίων τα δυο μεγαλύτερα είναι… δίδυμα! Ακολουθήστε την στο instagram και στο twitter και μοιραστείτε κι εσείς τις δικές σας δίδυμες ιστορίες στο info@mytwins.gr.
