Οι ιστορίες που μοιράζονται οι μαμάδες και οι μπαμπάδες για τον ύπνο των παιδιών τους, μοιάζουν λίγο με αυτές που ακούγονται στα πηγαδάκια των αντρών για τον στρατό. Την κούραση και την ταλαιπωρία των στιγμών εξωραΐζει το αστείο της αφήγησης. Όλοι οι γονείς-ακόμα και οι τυχεροί, εκείνοι των οποίων τα παιδιά τους διατηρούν καλή σχέση με τον ύπνο-έχουν κάτι να πουν. Κλασσικές και δοκιμασμένες συνταγές ή ανορθόδοξες στρατηγικές, όλα είναι καλοδεχούμενα στην κουβέντα, αρκεί να μπορούν να υποσχεθούν έστω και λίγες ώρες ύπνου…
Η δική μου εμπλοκή με το θέμα, ξεκίνησε 7 περίπου χρόνια πριν, με τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού. Ο μικρός Γιωργάκης φρόντισε να δείξει από νωρίς την αποστροφή του για το «άθλημα ύπνος». Τις πρώιμες αϋπνίες του τις αποδώσαμε στους κολικούς αλλά και στην παλινδρόμηση που είχε διαγνώσει ο γιατρός. Τα είχαμε δοκιμάσει όλα, από το να υπερυψώσουμε την κούνια, μέχρι να τον κοιμίζουμε στο ρηλάξ τοποθετημένο πάνω στον κρεβάτι μας. Φυσικά οι κολικοί κάποια στιγμή εξαφανίστηκαν, όπως και η παλινδρόμηση, η άρνηση του Γιώργου να κοιμηθεί όμως, όχι. Κατά καιρούς δοκιμάζαμε τα πάντα, από λίκνισμα μέσα σε μεγάλα σεντόνια, πολύωρες ορθοστασίες κάτω από τον απορροφητήρα ή δίπλα στο πλυντήριο πιάτων, βόλτες με το αυτοκίνητο (όταν βαριόμασταν να μπούμε στο αμάξι βάζαμε το παιδί στο καθισματάκι και προσποιούμασταν τους ήχους της μηχανής τρέχοντας στο σπίτι) κλπ. Όταν κάπως έστρωσε η κατάσταση μετακομίσαμε, οπότε ο μικρός ξανακύλησε! Η μόδα του καινούριου σπιτιού ήταν η απαίτησή του να κάθομαι κοντά στην κούνια του και να του κρατάω το χέρι μέχρι να κοιμηθεί. Είμαι σίγουρη ότι σας έχει τύχει το ίδιο, και συγκεκριμένα να προσπαθείτε να απομακρύνετε το χέρι σας χωρίς να ξυπνήσει, και να «κυλάτε» στην κυριολεξία έξω από το δωμάτιο κρατώντας την αναπνοή σας, γιατί ξέρετε ότι και το παραμικρό τρίξιμο του παρκέ μπορεί να αποβεί μοιραίο.
Γύρω στα δύο χρόνια του, ο Γιώργος αποφάσισε να κοιμηθεί μόνος του και στο δωμάτιό του, έτσι απλά, παραδίδοντας τη σκυτάλη της αϋπνίας στον μικρό του αδερφό που μόλις γεννιόταν. Εγώ ήμουν διαβασμένη-αφού είχα κάνει μια γερή κατάθεση στο amazon γεμίζοντας τη βιβλιοθήκη μου με ότι κυκλοφορεί περί βρεφικού ύπνου, ο μικρότερος διάδοχος όμως είχε αποφασίσει να υπερασπιστεί τον τίτλο του αδερφού του και μας ανάγκασε σε απίστευτες ολονυχτίες κλάματος για μήνες, ώσπου κάποια στιγμή και αυτός ηρέμησε, με τη βοήθεια του «σωτήριου» μεταβατικού αντικειμένου. Για την ακρίβεια, ο μικρός Άγγελος υιοθέτησε ένα πανί, που τον συντρόφευε στον ύπνο (αλλά δυστυχώς και στον ξύπνιο) και που δεν αποχωριζόταν ποτέ-ακόμη και σε μεγάλες γαστρεντερίτιδες, οπότε έπρεπε να το πλύνουμε και να το στεγνώσουμε με το σεσουάρ). Το εν λόγω πανί συνοδευόταν και από την πιπίλα που έδινε την εντύπωση ότι ήταν κολλημένη με UHU στιγμής στο στόμα του. Πανί και πιπίλα συνόδευαν τον Άγγελο παντού μέχρι τα δυόμιση. Μια μέρα χάθηκε η πιπίλα και μαζί της η εμμονή για το πανί και μαζί της ο ύπνος! Άρχισαν ξανά τα πήγαιν’ έλα, τα ακροβατικά κρυφής εξόδου από το δωμάτιο κλπ κλπ μέχρι κάποια στιγμή που και ο Άγγελος αποφάσισε να κοιμάται στο κρεβάτι του, σαν να ήθελε να μας αφήσει να ξεκουραστούμε πριν την έλευση του τρίτου μέλους. Τότε εγώ αποφάσισα να εξαφανίσω τα άπαντα περί ύπνου από τις βιβλιοθήκες, να ξεχάσω όσα είχα κάνει και άλλα τόσα είχα αναποτελεσματικά εφαρμόσει και να ακολουθήσω το δικό μου ένστικτο, τις δικές μου αντοχές.
Η μικρή Ιωάννα δεν είναι και αυτή παιδί του ύπνου. Όμως δεν σηκώθηκα ούτε μια φορά μέσα στη νύχτα για να την αποκοιμίσω. Γιατί απλούστατα κοιμάται στο μεγάλο μου κρεβάτι. Από την πρώτη μέρα της ζωής σιωπηλά συμφωνήσαμε να την κρατήσουμε εκεί, παρόλο που στο δωμάτιό της την περιμένει μία όμορφη κούνια, για να κοιμάται εκεί όποτε θέλει-συγκεκριμένα από τις 8 το βράδυ μέχρι να πάμε εμείς για ύπνο, οπότε ξυπνάει μαγικά και έρχεται μαζί μας. Εμείς αποκοιμιόμαστε με τις πατούσες τις στο χέρι και ξυπνάμε με το γλυκό της χαμόγελο. Σε κάποιους ακούγεται σωστό, για άλλους μπορεί να είναι το μεγαλύτερο λάθος ανατροφής, για εμάς και τα αδέρφια της μοιάζει εντελώς φυσικό. Ξέρω ότι θα έρθει εκείνη η ημέρα που θα περάσει ολόκληρο το βράδυ στην κούνια της. Μέχρι τότε όμως…
Έχετε κι εσείς μια ιστορία ύπνου να μοιραστείτε μαζί μας; Στείλτε την στο ppapadia@talcmag.gr και θα τη δείτε δημοσιευμένη!
