Η κόρη μου, 2 χρόνων, είναι στη θάλασσα, στην αγκαλιά του μπαμπά της και φωνάζει “μόνη μου μόνη μου”! “Μα αγάπη μου τώρα μαθαίνεις, όταν σε αφήσω φωνάζεις αγκαλιά!”, της απαντά, απεγνωσμένος, εκείνος.
Οι Άγγλοι δεν τα λένε «terrible twos» χωρίς λόγο. Τα νήπια μας, τα τρομερά, έχουν την μαγική ιδιότητα να μας μεταμορφώνουν απο καλή νεράιδα του παραμυθιού σε κακιά μάγισσα, έτοιμη να γεμίσει με φονικό φίλτρο όλα τα μήλα του κόσμου. Χτυπιούνται κάτω στο πάτωμα σαν χταπόδια και είμαστε εμείς, οι δόλιοι οι γονείς, που βγάζουμε αφρούς. Έπειτα, με το ίδιο πάθος, ορμούν πάνω μας με μια γλυκιά φωνούλα, συνήθως αρθρώνοντας τη μαγική λέξη “μαμάκα”, “μπαμπάκα” και εμείς λιώνουμε, σαν παγωτό, σε μια ζέστη αγκαλιά. Και μετά πάλι τα ίδια απο την αρχή.
Η ζωή με ένα νήπιο είναι σκοτσέζικο ντους. Αν το αντέξουμε θα μας χαρίσει “σφριγηλό δέρμα και ευεξία”! Αν αντέξουμε και δεν υποκύψουμε στα καπρίτσια και στις τσιρίδες, αν, με ενσυναίσθηση, βάλουμε σε μια σειρά τις άναρθρες κραυγές τους και τα βοηθήσουμε να βάλουν λόγια στα συναισθήματα τους, σε αυτά τα συναισθήματα που μέχρι τώρα εκφράζονταν μονο με πράξεις, τότε θα έχουμε δίπλα μας ένα ευτυχισμένο παιδί και θα είμαστε και εμείς ακόμα πιο ευτυχισμένοι.
Το γνωρίζω καλά, αγαπητοί μου γονείς, πως η ζωή με ένα νήπιο δεν είναι, μονο, παίξε-γέλασε. Το γνωρίζω πως είναι αρκετές οι μέρες που απλά προσεύχεστε να φτάσουν στο τέλος τους και να μην ξανάρθουν. Όμως, αυτό που τελικά ξεχνάμε, πολλές φορές, είναι να ακούσουμε τα λιλιπούτεια αυτά πλάσματα. Το μυστικό κρύβεται πίσω από αυτό που κάνουν. Αυτό πρέπει να ακούσουμε και όχι αυτό που λένε. Παράλογο, θα μου πείτε; Κι όμως!
Για σκεφτείτε, πόσες φορές κλαίνε γιατί δεν θέλουν να πάνε για ύπνο, αλλά τα μάτια τους κλείνουν απο τη νύστα! Η λύση; Να τα καθησυχάσουμε πως όλα θα πάνε καλά, πως ο ύπνος είναι πολύ χρήσιμος, μιας και μας βοηθά να δυναμώσουμε ώστε να παίξουμε, ξανά, την επόμενη μέρα! Και εδώ που τα λέμε, εσείς όταν περνάτε καλά, ακόμα και αν νυστάζετε, θέλετε να κοιμηθείτε;! Ε, τα μικρά μας, περνούν κάθε μέρα υπέροχα (ή τουλάχιστον αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει).
Άλλο παράδειγμα, δεν θέλουν να φάνε ένα φαγητό (άλλο αν ποτέ δεν το έχουν δοκιμάσει) μόνο και μόνο επειδή είναι π.χ. πράσινο! Κλείνουν το στόμα, γυρνάνε το κεφάλι, κάνουν μια γκριμάτσα σαν να πρόκειται να τους δώσεις να φάνε δεν ξέρω και εγώ τι. Η λύση; Πολλές και διάφορες, εγώ επιλέγω, στην δίχρονη κόρη μου, να περιγράφω την γεύση, την διατροφική αξία και τελικά αν δεν υποκύψει (που φυσικά δεν…), της λέω πως καταλαβαίνω πολύ καλά πως κάτι δεν της αρέσει και την ενοχλεί αλλά, παρόλα αυτά, της εξηγώ πως αυτό το φαγητό έχουμε και αυτό θα φάμε αν πεινάμε. Τις περισσότερες φορές το τρώει μετά απο λίγο!
Αυτή η λύση, όπως και πολλές άλλες παρόμοιες, απαιτεί ψυχική ηρεμία, σταθερότητα και υπομονή απο τους γονείς. Πολλές φορές θα υποκύψουμε, τελικά, στις ιδιοτροπίες των μικρών μας, αλλά θα ήταν καλό να έχουμε και συνείδηση των συνεπειών στον χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους αν υποκύπτουμε συνεχώς! Θα αφήνατε μονο το παιδί σας στη θάλασσα δίχως μπρατσάκια έτσι απλά επειδή το ενοχλούν; Φαντάζομαι πως όχι! Τα μπρατσάκια είναι οι κανόνες και τα όρια που βοηθούν το παιδί να ενταχθεί στην κοινωνία. Δεν πρέπει να είναι ούτε πολύ στενά, ούτε πολύ χαλαρά. Πρέπει να είναι τόσο – όσο ώστε, όχι μόνο, να μπορεί να κολυμπά αλλά και να απολαμβάνει την θάλασσα. Όσο για εμάς, τους γονείς, Καλά μακροβούτια.
Η Σουζάνα Παπαφάγου είναι κλινική ψυχολόγος, ομαδική- οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια. Θα τη βρείτε στο http://kaleidoskopiopsychis.blogspot.gr/
