Αυτό το μήνα, μια μαμά και ένας μπαμπάς κάνουν share την αγωνία τους σχετικά με τη χρήση κινητών και υπολογιστών από τα παιδιά

‒Καιρός ήταν να μιλήσω και εγώ για κάτι σε αυτήν τη στήλη.

‒Και βρήκες το κατάλληλο θέμα.

‒Αφού με ξέρεις τώρα, είμαι tech freak.

‒Και θέλεις να κάνεις έτσι και το παιδί μας. «Tech Freak 2, Η επιστροφή του υιού».

‒Προτιμάς δηλαδή να μείνει πίσω;

‒Προτιμώ να μπουν όρια.

‒Ε, καλά, δεν είπαμε να κάνει και δική του σελίδα στο Facebook.

‒Αυτό μας έλειπε, να ανοίξει και blog.

‒Γιατί όχι; Θα είχε πλάκα. Θα μας έλεγε τι ήθελε να γράψει και θα το γράφαμε εμείς: «Ανταλλάσσω τους γονείς μου με 50 αυτοκινητάκια Hot Wheels», για παράδειγμα.

‒Σοβαρέψου.

‒Εγώ σοβαρός είμαι. Πιστεύω πως η τεχνολογία πρέπει να είναι μέρος της ζωής των παιδιών. Σαν κάτι φυσικό. Πού είναι το κακό δηλαδή να παίζει παιχνιδάκια στο tablet ή να βλέπει βιντεάκια στο Youtube;

‒Να του πάρουμε τότε και ένα κινητό με bluetooth να το φοράει. Κανένα κακό.

‒Πας στα άκρα. Δεν γίνεται ο κόσμος να προχωράει και εμείς να μένουμε μόνο στα παραμύθια.

‒Τολμάς να συγκρίνεις τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν με τα… Ζουζούνια; Πες το μου κι αυτό.

‒Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Και τα δύο χρειάζονται. Μα πιο πολύ χρειάζεται αυτό που δεν κάνει το παιδί να νιώθει «απ’ έξω».

‒Απ’ έξω από τι; Από την τεχνολογία; Ας νιώσει εκατό φορές έξω, εάν είναι να περνάει τη ζωή του μπροστά από μια οθόνη. Τι θα στερηθεί δηλαδή εάν δεν ξέρει από τα δύο του να κάνει slide στο tablet ή στο κινητό; Ή αν δεν ξέρει να παίζει angry birds; Ενώ αν στερηθεί π.χ. το να του διαβάσουν τον Μικρό Πρίγκιπα, σίγουρα είναι σημαντικό.

‒Αυτή είναι η διαφορά μας, εγώ πιστεύω πως μπορεί να τα κάνει και τα δύο. Πως πρέπει να τα κάνει και τα δύο.

‒ Εσύ θέλεις το παιδί μας να γίνει cyborg, μου φαίνεται. Να ξέρει να χειρίζεται το κινητό και το τάμπλετ από τα δύο του, να ανοίγει τον υπολογιστή και να βάζει να δει τον Mc Queen full screen, να ξέρει τι είναι το wi-fi, και μια μέρα να γυρίσουμε σπίτι και να έχει φτιάξει κανένα app που θα μας εκτοξεύει στη στρατόσφαιρα με το που μπαίνουμε στο δωμάτιό του.

‒Θα σε πείραζε δηλαδή στο μέλλον να γίνει μια ιδιοφυία στους υπολογιστές;

‒…

‒Προφανώς και δεν θα σε πείραζε.

‒Δεν συζητάμε αυτό τώρα.

‒Συζητάμε την άνευ λόγου φοβία σου για την τεχνολογία και το παιδί.

‒Φοβάμαι πως κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Και μιλάω και κυριολεκτικά. Όχι. Αντί να παίξει ένα παιχνίδι στο τάμπλετ, θα τον πάρω να πάμε μια βόλτα στο δάσος. Αντί να δει τα άπαντα του ξέρω γω ποιου μεταλλαγμένου ήρωα στον υπολογιστή, θα τον πάω ένα θέατρο.

‒Και όταν οι συμμαθητές του στο σχολείο θα μιλάνε για αυτά, ο γιος μας θα τους μιλάει για τα πουρνάρια.

‒…

‒Απαξιείς;

‒Ναι. Όπως απαξιώ με αυτήν την επιχειρηματολογία. Λες και είναι εντάξει αποδεκτό, cool, σωστό και φρόνιμο τα παιδάκια του γυμνασίου να πηγαίνουν με κινητά στα σχολεία ή να σκάνε με τα τάμπλετ για να κάνουν επίδειξη. Επίδειξη για τι πράγμα ακριβώς; Για το τίποτα; Έχουμε γίνει αυτά που κρατάμε πια. Αυτό φοβάμαι. Μήπως αυτό μετράει πια. Το έξω μας. Και πώς αυτό το περνάς σε ένα παιδί.

‒…

‒Τι; Διαφωνείς;

‒Όχι κατέβαζα ένα παιχνίδι και δεν σε άκουγα.

‒…