Στην εποχή μας, τα πάντα έχουν μελετηθεί, για τα πάντα υπάρχει ένα manual, ένα εγχειρίδιο που μας λέει πως λειτουργεί τούτο, εκείνο, το άλλο.  Για όλα, εκτός…

…από την ανατροφή των παιδιών μας, για την οποία δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης, δεν υπάρχει ο εύκολος δρόμος, ούτε κανόνες που να μπορούν να εφαρμοστούν σε όλες τις περιπτώσεις.

Η ανατροφή ενός παιδιού συγκαταλέγεται ανάμεσα στους δυσκολότερους, αλλά και δημιουργικότερους “άθλους” μας. Θα θέλαμε βέβαια να υπάρχει “οδηγός ανατροφής παιδιού”, όπως θα θέλαμε να υπάρχει και ένας οδηγός για το πως να ζήσουμε τη ζωή μας, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένας και μοναδικός, ούτε για όλες τις περιπτώσεις ο ίδιος. Ο μόνος φάρος που μπορούμε να έχουμε σ’ αυτό το ταξίδι, με προορισμό τη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου ανθρώπου, είναι η αγάπη.

Όλοι έχουμε την επιθυμία να γίνουμε ο τέλειος πατέρας και η αψεγάδιαστη μητέρα για τα παιδιά μας, αλλά αυτό απέχει από την πραγματικότητα. Στην ουσία, η εικόνα του “τέλειου” πρόκειται απλά για μια προσδοκία, μια κατασκευή του νου, που μόνο να μας αγχώσει μπορεί και είναι εντελώς ανώφελη όταν μιλάμε για ανθρώπους.

Αν θα θέλαμε ένα moto πιο κοντά στην πραγματικότητα, αυτό θα ήταν το “κάνω το καλύτερο που μπορώ τη δεδομένη στιγμή” και αν θα θέλαμε ένα γνώμονα θα ήταν, όπως καταλαβαίνουμε τις σωματικές και κοινωνικές τους ανάγκες, έτσι να προσπαθούμε να κατανοήσουμε και τις ψυχικές.

Όπως η τροφή είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξή τους, έτσι και η συναισθηματική τροφή είναι καίριας σημασίας για την εξέλιξη και την ωρίμανσή τους. Ο πυλώνας αυτής της συναισθηματικής τροφής είναι η αναγνώριση της μοναδικότητάς τους, δηλαδή να τα σεβόμαστε για αυτό που πραγματικά είναι, να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πως αισθάνονται και πως βλέπουν τον κόσμο, να τα ενθαρρύνουμε να βιώσουν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.

Παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον συναισθηματικής στέρησης, είναι καταδικασμένα να επιζητούν συνεχώς την αγάπη που δεν παίρνουν.  Για να το πετύχουν πολλές φορές αναπτύσσουν ένα ψεύτικο εαυτό, ο οποίος φαινομενικά λειτουργεί αφενός σαν αντίδραση στις απογοητεύσεις που δέχονται και αφετέρου τους δίνει την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να παραμερίζουν κάθε συναισθηματική ανάγκη. Μακροπρόθεσμα όμως, οι ανάγκες αυτές, θα συνεχίσουν να αναζητούν έκφραση και εκπλήρωση και θα μεταφερθούν σε άλλα πρόσωπα, όπως ο ερωτικός σύντροφος.

Ένα παιδί μπορεί πραγματικά να εκφράσει τα συναισθήματά του, μόνο αν νοιώθει ότι έχει κάποιον δίπλα του, που το κατανοεί και κυρίως το αποδέχεται χωρίς όρους, μέσα σε ένα υποστηρικτικό περιβάλλον. Όσο περισσότερη αγάπη θα παίρνει, δηλαδή, όσο περισσότερο χώρο θα του δίνουμε, τόσο θα ξεδιπλώνει ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του εαυτού του, θα μπορεί να αναπτύσσεται συναισθηματικά και να εξελίσσεται σε μια υγιή και αυθεντική προσωπικότητα.

Καλόν είναι επίσης να θυμόμαστε τι σημαίνει αγάπη.  Αγάπη είναι να φροντίζω το παιδί μου, με όλα τα μέσα που έχω στη διάθεσή μου, να παίρνω δύσκολες αποφάσεις όταν χρειάζεται και να του επιτρέπω να είναι αυτό που επιλέγει να είναι, χωρίς να έχω προσδοκίες για το πως εγώ θα ήθελα να είναι. Στόχος μου και φιλοδοξία μου είναι να γίνω φορέας της ελεύθερης ανάπτυξής του και όχι να το χρησιμοποιώ σαν αντανάκλαση των φόβων μου και των ανεκπλήρωτων επιθυμιών μου.

H Ελένη Αϋφαντή είναι σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης (Life Coach), εκπαιδευμένη στη Συστημική Ψυχιατρική και τη Διαχείριση Αρνητικών Καταστάσεων.