Το Θέατρο του Νέου Κόσμου για 15η χρονιά συνεχίζει τη δράση του Θεάτρου αλληλεγγύης για παιδιά, δηλαδή της κινητής του μονάδας θεάτρου για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία και ιδρύματα ή ανήκουν σε άλλες ευαίσθητες ομάδες.

Για την περίοδο 2016-2017 παρουσιάζεται το έργο “Στη χώρα του Βασιλιά των Κλόουν”, σε μια παράσταση… χωρίς γλώσσα και ο Παντελής Δεντάκης, ο σκηνοθέτης της παράστασης, μιλάει στο Τaλκ για όλη αυτή την προσπάθεια.

• Κύριε Δεντάκη, καλησπέρα. Φέτος, σκηνοθετείτε στο θέατρο του Νέου Κόσμου την παράσταση “Στη χώρα του βασιλιά των Κλόουν”, στο πλαίσιο του θεάτρου Αλληλεγγύης για παιδιά. Μιλήστε μας για αυτό το θεσμό, αλλά και για τις ιδιαίτερότητες της φετινής σας παράστασης. Το θέατρο Αλληλεγγύης για παιδιά είναι ίσως η πιο ουσιαστική δράση του Θεάτρου μας. Εδώ και 15 χρόνια έχουμε δημιουργήσει μια κινητή μονάδα θεάτρου που παίζει σε παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία, που φιλοξενούνται σε ιδρύματα ή ανήκουν σε ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες. Φέτος φτιάξαμε μια παράσταση που οι ήρωές της είναι άνθρωποι από διαφορετικούς τόπους, μιλούν διαφορετικές γλώσσες και συναντιούνται στην Χώρα του Βασιλιά των Κλόουν, όπου μέσα από το παιχνίδι και τη συνεργασία καταφέρνουν να ξεπεράσουν αυτά που τους χωρίζουν και να έρθουν κοντά ο ένας στον άλλο.

• Τις Κυριακές η παράσταση παίζεται στο θέατρο. Ποιο κοινό καλείτε να τη δει εκεί; Τις Κυριακές η παράσταση παίζεται στο θέατρο για… το κοινό. Γι’ αυτούς που έχουν να πληρώσουν το εισιτήριό τους, αλλά κυρίως για κείνους που λόγω της “οικονομικής εξόντωσης” αδυνατούν. Είναι πάρα πολύ σημαντικό για μας να βλέπουν την παράσταση οικογένειες που δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε θέατρο. Απλώς έρχονται στο ταμείο και δηλώνουν πως θα ήθελαν να δουν την παράσταση με “ελεύθερη είσοδο”.

• Καθημερινά, η παράστασή σας περιοδεύει. Θέλετε να μας πείτε πού πηγαίνετε και ποια παιδιά τη βλέπουν; Η παράσταση παίζεται σε νοσοκομεία, ιδρύματα, πλατείες, κέντρα φιλοξενίας προσφύγων, σε απομακρυσμένα χωριά, δηλαδή σε παιδιά που είτε βραχυπρόθεσμα, αλλά είτε και μονιμότερα δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στο θέατρο.

• Τι θέλετε να πετύχετε μέσα από το θέατρο αλληλεγγύης για παιδιά; Το γνωρίζει ο κόσμος; Ποιοι σας στηρίζουν; Κάθε δράση, κάθε κίνηση όπως αυτή που κάνουμε εδώ και τόσα χρόνια στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, εντάσσεται στο όραμα για έναν καλύτερο, πιο όμορφο και πιο δίκαιο κόσμο. Σ’ έναν κόσμο που η τροφή, η παιδεία, ο πολιτισμός θα είναι αγαθά στα οποία πρόσβαση θα έχουν όλοι ανεξαιρέτως. Δεν κάνουμε αυτή τη δράση για να την μάθει ο κόσμος, για να “διαφημίσουμε” την ανάγκη μας για αλληλεγγύη. Προσπαθούμε να έχουμε αρωγούς σ’ αυτή την προσπάθεια. Υπάρχει πολύς κόσμος που προσπαθεί, έστω και με τις ελάχιστες οικονομικές του δυνατότητες, να στηρίξει την δράση μας. Υπάρχουν επίσης, κοινωφελή ιδρύματα, μεγάλες εταιρείες, θεσμοί που κατά καιρούς μας έχουν στηρίξει όλα αυτά τα χρόνια.

• Ο κόσμος έχει συνειδητοποιήσει πόσο ζωτική είναι σήμερα η ανάγκη για θέατρο; Το θέατρο στα χρόνια της κρίσης πάει καλά. Ο κόσμος έχει ανάγκη από ποιοτική έξοδο όταν βγαίνει από το σπίτι του. Έχει ανάγκη να “συναντηθεί” επί της ουσίας, να επικοινωνήσει, να διασκεδάσει, να ψυχαγωγηθεί. Το θέατρο του δίνει αυτή τη δυνατότητα και αρκετά οικονομικότερα, απ’ ό,τι στο παρελθόν.

• Πόσο δύσκολο αλλά ταυτόχρονα καθαρτικό είναι για τους συντελεστές της παράστασης να παίζουν για αυτά τα ιδιαίτερα παιδικά κοινά; Μάλλον είναι τόσο καθαρτικό, που οι δυσκολίες ξεπερνιούνται.  

• Τι εισπράττετε από τους μικρούς θεατές σας και τους συνοδούς τους; Νομίζω πως είναι πολύ σημαντικό γι’ αυτά τα παιδιά – αλλά και γι εκείνους που τα συντροφεύουν – το ότι εμφανιζόμαστε ξαφνικά και παίζουμε εκεί, στο χώρο που τον συνδέουν συνήθως με κάποια δυσκολία της ζωής. Νιώθουν σαν να λαμβάνουν ένα μεγάλο, φανταχτερό δώρο.

• Μπορεί, κατά τη γνώμη σας, το θέατρο να έχει έναν ουσιαστικό κοινωνικό ρόλο και να παρέμβει ουσιαστικά στην κοινωνία, με τις δυσκολίες που εν γένει αντιμετωπίζει αυτή στην Ελλάδα του 2016; Το θέατρο και γενικότερα η Τέχνη πάντα συμμετέχει ουσιαστικά και καίρια στις ζυμώσεις μιας κοινωνίας. Είναι ένα κομμάτι του ρόλου της. Νομίζω πως και σήμερα, η Τέχνη προσπαθεί να αρθρώσει λόγο γι’ αυτά που συμβαίνουν και θα συμβούν. Δεν ξέρω αν το κάνει με ουσιαστικό τρόπο, αλλά αυτό εντάσσεται στο συνολικό “μούδιασμα” των ανθρώπων στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.  

• Σκηνοθετικά πόσο δύσκολο είναι να στηθεί μια παράσταση όταν αλλάζει συνέχεια χώρους και όταν δεν γνωρίζουν οι ηθοποιοί το κοινό τους; Είναι πολύ δύσκολο για τους ηθοποιούς, αλλά ταυτόχρονα και απίστευτα απελευθερωτικό. Είναι σπουδαίο για τον ηθοποιό να καλλιεργεί την ικανότητά του να προσαρμόζεται συνεχώς σε καινούργιους χώρους και διαφορετικές συνθήκες.

• Με βάση την εμπειρία σας, τα παιδιά είναι ρατσιστές; Κι αν ναι, πώς γίνονται; Και ποιος ο ρόλος του θεάτρου στη διαμόρφωση μελλοντικών δημοκρατικών πολιτών; Τα παιδιά είναι σκληρά, από τη φύση τους. Αλλά ρατσιστές είναι μόνο όταν είναι και το περιβάλλον τους, πχ οι γονείς τους, οι δάσκαλοί τους.

• Μέσα από την εμπειρία σας, έχετε σίγουρα αρκετές συγκινητικές ιστορίες να μας αφηγηθείτε. Είναι κάποια που θα θέλατε να μοιραστείτε με το κοινό μας; Δεν θα ξεχάσω ποτέ το έκπληκτο, γεμάτο δέος βλέμμα ενός κοριτσιού, σ’ ένα πυρόπληκτο απομακρυσμένο χωριό της Ηλείας, που έβλεπε πρώτη φορά στη ζωή του θέατρο. Κι ένα άλλο κορίτσι που νοσηλευόταν σε νοσοκομείο, που πλησίασε τους ηθοποιούς μετά το τέλος της παράστασης και τους είπε: “ευχαριστώ πολύ που ήρθατε”.

• Τέλος μιλήστε μας για τους συνεργάτες σας στο θέατρο αλληλεγγύης για παιδιά! Το θέατρο αλληλεγγύης είναι όπως είπα και στην αρχή, απ’ τα πολυτιμότερα πράγματα που κάνουμε στον Νέο Κόσμο. Όλοι προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερό μας για να συνεχιστεί αυτή η δράση και να συνεχιστεί με ποιοτικές παραστάσεις.

• Συγχαρητήρια και καλή συνέχεια στο έργο σας! Ευχαριστώ κι ευχαριστούμε!