Η Μαριέττα Κόντου, που εμφανίστηκε πρόσφατα στον χώρο της παιδικής λογοτεχνίας, έκανε αμέσως αίσθηση με τα ξεχωριστά κείμενα και το ταλέντο της γραφής της.
Άλλωστε, τα δύο βιβλία που κυκλοφόρησαν πέρυσι από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο, «Τα μαγικά χέρια του τσαγκαράκου», παραμύθι που ανήκει στη σειρά Μικρές Καληνύχτες, σε εικονογράφηση Γιώργου Δημητρίου, και «Ο φίλος μου ο Γκρεγκουάρ», για παιδιά από 9 ετών και άνω, σε εικονογράφηση Αιμιλίας Κονταίου, ήταν και τα δύο υποψήφια στις βραχείες λίστες της Ελληνικής IBBY, για το Βραβείο «Πηνελόπη Μαξίμου» σε συγγραφέα βιβλίου αφήγησης βραχείας φόρμας για παιδιά και για το Βραβείο «Φανή Αποστολίδου» σε συγγραφέα εκτενούς αφηγήματος, για παιδιά μεγάλων τάξεων δημοτικού και γυμνασίου, αντίστοιχα! Στις 2 Απριλίου 2016, Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου και ημέρα απονομής των βραβείων, ο «Τσαγκαράκος» της, με τα μαγικά του χέρια, ήταν ο νικητής στην κατηγορία του! Ας δούμε, λοιπόν τι έχει να μας πει η συγγραφέας.
Κυρία Κόντου, κατ’ αρχάς μιλήστε μας με λίγα λόγια για εσάς, ώστε να σας γνωρίσουμε καλύτερα! Μμμ, αμήχανα που νιώθω όταν πρέπει να μιλήσω για μένα. Τι να πω; Είμαι μαμά. Πολύ. Και έπειτα ψυχολόγος και θεραπεύτρια. Βοηθώ τους ανθρώπους να ισιώνουν το τιμόνι στα ταξίδια τους και να μπορούν να ταξιδεύουν με όλους τους καιρούς. Α, και να ονειρεύονται. Κυρίως αυτό!
Ασκείτε το επάγγελμα της ψυχολόγου. Πώς ασχοληθήκατε και με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων; Πιστεύετε ότι επηρεάζεστε από τη δουλειά σας; Πολλές ιστορίες στο μυαλό μου, πολλά χρώματα, πολλές λέξεις απαιτητικές που με πείσμα ζητούσαν καταφύγιο. Από επισκέπτρια έγινα μουσαφίρισσα γιατί κάποια μέρα, μου άνοιξαν τα παιδιά μου την πόρτα και μου είπαν ότι εκτός από την πόρτα, θα μπορούσα να μπω και από το παράθυρο. Και μπήκα.
Ήσαστε υποψήφια στις βραχείες λίστες της ελληνικής IBBY με δύο βιβλία σας, σε δύο διαφορετικές κατηγορίες! Το περιμένατε; Πώς αισθανθήκατε όταν μάθατε τις υποψηφιότητές σας; Και πώς όταν ο «Τσαγκαράκος» σας κέρδισε τελικά το βραβείο; Δεν το περίμενα, αλλά δεν το έχω πολυπιστέψει κιόλας ακόμα. Έχω μερικές φορές την εντύπωση ότι τα πράγματα κινούνται γύρω μου ερήμην μου. Χαρά ένιωσα πολλή και έκπληξη περισσότερη και ευθύνη ακόμα περισσότερη που ο πήχης ανεβαίνει… Όταν έμαθα ότι βραβεύτηκα, αισθάνθηκα πραγματικά τυχερή! Που το «ευχαριστώ» στους παππούδες μου ταξίδεψε σε τόσο πολλά παιδικά χεράκια και κρεβάτια, που αγαπήθηκε και τιμήθηκε και κυρίως που αυτήν τη μέρα της βράβευσης είχα εκεί φίλους από τον χώρο, πολύτιμους, να το μοιραστώ…
«Ο φίλος μου ο Γκρεγκουάρ», με τον παράξενο τίτλο, είναι, τουλάχιστον σε μια πρώτη ανάγνωση, μια πασχαλινή ιστορία με πρωταγωνιστές ένα αγόρι και… ένα πρόβατο. Επομένως, λόγω των ημερών, επανέρχεται στην επικαιρότητα! Γιατί θα προτείνατε σε ένα παιδί να τη διαβάσει; Ένας λόγος είναι γιατί έτσι εξιλεώνομαι εγώ για το δικό μου πρόβατο που κάποτε δεν κατάφερα να σώσω, αλλά κυρίως γιατί είναι μια ιστορία μικροεφηβικής επανάστασης, μια τρυφερή ιστορία εφηβικής ηθικής και κώδικα αδιαπραγμάτευτου για το σωστό και το λάθος, ιδωμένη μέσα από τα μυωπικά γυαλιά της ήβης, και η ιστορία στην πορεία της αλλάζει χρώματα και διευρύνεται και κλείνει μέσα της κι άλλες ιστορίες, για συμμαχίες ιερές που ίσως δεν φαίνονται πάντα με γυμνό μάτι και για «θυσίες» ακόμα πιο σπουδαίες που ανοίγουν δρόμους για πολύτιμες «αναστάσεις» και μεγαλώματα…
Πιστεύετε πραγματικά, όπως συμβαίνει στα «Μαγικά χέρια του τσαγκαράκου», ότι η αγάπη μπορεί να κάνει τα μεγάλα μικρά και τα μικρά μεγάλα; Κι αν ναι (και τώρα σας ρωτάω ως ψυχολόγο), πώς αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό σε εμάς τους ενήλικες, που ξεχνάμε να αγαπάμε κι όλο παραπονιόμαστε ότι κάτι μας λείπει; Πιστεύω αθεράπευτα πως η αγάπη αλλάζει τα μεγέθη και τα τοποθετεί στη διάσταση που η καρδιά επιλέγει. Εμείς οι ενήλικες κουβαλάμε τα κενά μας στις βαλίτσες μας και τα πηγαινοφέρνουμε από σταθμό σε σταθμό. Πάντα. Για να τα γεμίσουμε πρέπει να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας με το «τότε» και να ελαφρύνουμε τις βαλίτσες μας για να μπορέσουν να χωρέσουν καινούργια ρούχα. Συνήθως όμως τον εαυτό μας, με τα μάτια του «τότε» τον κοιτάμε και όχι του δυνατού, ενήλικου και σοφού τωρινού εαυτού μας.
Τι σας εμπνέει για να γράψετε ένα νέο βιβλίο; Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο τώρα; Κυρίως τα μικρά με εμπνέουν, τα «ψιλά» γράμματα, εκεί που στέκεται το μάτι και χαζεύει κατά λάθος, αλλά που ίσως να μην είναι και τόσο λάθος, τα παραμελημένα, τα αόρατα αλλά παρόντα, τα ρετρό, τα παλιομοδίτικα αλλά τόσο σύγχρονα, τα ανείπωτα, τα σοβαρά με επικάλυψη χαμόγελου, τα παράδοξα. Αυτά με εμπνέουν. Στο μυαλό μου όλα είναι καινούργια και δελεαστικά. Πολλές ιδέες, αρκετές ήδη τελειωμένες. Θα δούμε…
Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο ως παιδί; Και από τα τρία παιδικά βιβλία που έχετε γράψει εσείς, έχετε κάποιο που προτιμάτε; Ο κόσμος μας, σε κείμενα της Αγγελικής Βαρελλά και εικονογράφηση του Beniamino Bondini. Φρέσκο, αγαπημένο, σαν γραμμένο για μένα ειδικά. Και τα τρία τα δικά μου αγαπημένα και αξεχώριστα. Το καθένα με την κρυφή του ιστορία, την αναφορά του και την εκκρεμότητά του από την παιδική μου ηλικία, τα συγγνώμη του και τα ευχαριστώ του.
Διασκέδαση ή εκπαίδευση; Τι πρέπει να έχει κατά νου ένας συγγραφέας όταν γράφει για παιδιά; Στο μυαλό μου δεν υπάρχει τέτοιο δίπολο. Δεν πιστεύω στον διδακτισμό που «βγάζει μάτι» ούτε και σ’ ένα βιβλίο που γράφεται επί τούτου. Αν ήμουν παιδί, θα το βαριόμουν. Πιστεύω στα γνήσια, πηγαία, με χιούμορ βιβλία, σε αυτά που «φυτεύουνε» φτερά στις παιδικές πλάτες, που ανοίγουν διάπλατα πόρτες και παράθυρα για ονείρεμα και κυρίως σε αυτά που σε αφήνουν ελεύθερα να καταλάβεις ό,τι θες, όσο θες, όπως θες, χωρίς σηκωμένο δάχτυλο. Είναι αυτά που διαβάζεις ξανά και ξανά κι ας ξέρεις το τέλος και κάθε φορά είναι σαν την πρώτη…
Πιστεύετε ότι η λογοτεχνία μπορεί να λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά σε μικρούς και μεγάλους; Η λογοτεχνία είναι συναισθηματικός και ψυχικός θηλασμός, τροφή μεγάλη και υπόσχεση πως μόνο καλύτερο μπορεί να σε κάνει, σε όποια ηλικία, ποτέ το αντίθετο.
Έχετε δύο γιους στο κατώφλι της εφηβείας. Ποια είναι η πιο μεγάλη αγωνία σας, το μεγαλύτερο άγχος σας ως μητέρα; Να μην ξεχνώ τη μαγική συνταγή, να τους εξασφαλίζω γερά παπούτσια για να περπατάνε τους δικούς τους δρόμους και να τους δίνω να βαστούν πετραδάκια στην τσέπη για να βρίσκουν τον δρόμο να γυρίζουν. Είναι δική τους δουλειά να ευτυχήσουν και δική μου να τους μάθω τον τρόπο. Και σε αυτό το προνόμιο θέλω να φανώ αντάξια…
