Στο Πόρτο Λίλι όπου, όπως λέει το τραγουδάκι της Λιλιπούπολης, συναντιούνται οι παλιοί φίλοι, ο γραμματέας της ΚΟ της ΝΔ Κώστας Τασούλας μοιράζεται μαζί μας αλήθειες όχι για την πολιτική, αλλά για τα παιδικά του χρόνια.
«Γεννήθηκα το 1959 στα Γιάννενα. Θυμάμαι την τεράστια βιβλιοθήκη του σπιτιού μας και τα Ηπειρώτικα Παραμύθια του Χρηστοβασίλη που μου διάβαζαν… Αν μελαγχολώ; Πιστεύω πως ο μόνος παράδεισος από τον οποίο κανείς δεν μπορεί να σε διώξει είναι οι αναμνήσεις σου. Γιατί συνεπώς να μελαγχολώ, ιδιαίτερα σήμερα που μάλλον μας παρηγορούν αυτοί οι παράδεισοι των αναμνήσεων;»
Ήσασταν ένα παιδί με ένα βιβλίο στο χέρι; Ήμουν ένα παιδί με μια μπάλα στο χέρι! Μάλιστα, σε ηλικία 12-15 ετών κόντεψα να πιστέψω πως θα γίνω ποδοσφαιριστής! Είχαμε ήδη φύγει από τα Γιάννενα, μεσολάβησε η Κρήτη, και ζούσαμε στην Κηφισιά. Είχαμε μεγάλο έρωτα με τη ΧΑΝ, στα γήπεδα της οποίας ξημεροβραδιαζόμαστε. Μια συζήτηση, όμως, με τον πατέρα μου με ταρακούνησε και άρχισα, κάπως καθυστερημένα, στα 16, να σοβαρεύομαι και να μελετώ. Με στόχο τη Νομική.
Δύσκολα χρόνια; Ακόμη και όταν υπήρξαν περίοδοι δυσκολίας για τους γονείς, εμείς δεν το πολυκαταλαβαίναμε. Γενικά, όμως, δεν πέρασα δύσκολα χρόνια. Ανήκω στις πιο τυχερές γενιές Ελλήνων. Καμία σχέση με τις δυσκολίες των γονέων…
Τι θέλετε να ξεχάσετε; Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτε! Ακόμη τουλάχιστον! Απεναντίας, θέλω να θυμηθώ περισσότερα? γι’ αυτό, με αφορμή αυτήν τη συνέντευξη, θα επιδιώξω να συναντήσω παλιούς φίλους. Σας ξαναείπα, ανήκω στη γενιά που ισχύει το «όταν οι θεοί ευλογούσαν». Σήμερα πρέπει να αποτρέψουμε το «όταν ξεχνούσαν οι θεοί».
Η πρώτη ανάμνηση; Ο Τσόρτσιλ στο σπουδαίο βιβλίο του για τα νεανικά του χρόνια μιλά για την πρώτη του ανάμνηση. Νομίζω αφορά την γκουβερνάντα του. Σημασία συνεπώς δεν έχουν οι αναμνήσεις, αλλά για τις αναμνήσεις ποίων μιλάμε. Και φοβάμαι πως, παρά τη διάθεσή σας, καμία σημασία δεν έχουν αυτά όσον με αφορά.
Το χιούμορ το είχατε από παιδί; Σας βοήθησε στη ζωή σας; Χιούμορ έχουν αυτοί που γελάνε με τα αστεία μας. Συνεπώς δεν με έχει βοηθήσει καθόλου. Στη χώρα μας το χιούμορ είναι περισσότερο δείγμα «ελαφρότητας» και σε απομονώνει, γιατί η σοβαροφάνεια δεσπόζει. Παρά ταύτα, επιμένω, γιατί νομίζω πως πολλές αλήθειες μπορείς να τις λες μέσω του σαρκασμού ή και του αυτοσαρκασμού. Ο αυτοσαρκασμός είναι κάτι σαν τον μαραθώνιο. Σε λαχανιάζει και οι περισσότεροι τον αποφεύγουν.
Πώς ήταν η σχέση σας με τους γονείς σας; Ρωτούσατε αυτά που θέλατε; Διδαχθήκατε από αυτήν για τη σχέση που αναπτύξατε με τα παιδιά σας; Ήμουν πάντα εκτός εποχής, θα έλεγα ντεμοντέ. Περιέργως θεωρούσα πως εμείς καταπιέζαμε τους γονείς μας, που ανήκαν στους πρωταθλητές της υλικής προσφοράς προς τα βλαστάρια τους. Δεν θυμάμαι να ένιωθα απόσταση προς τους γονείς μου, ιδίως προς τον πατέρα μου, που ήταν πιο αυστηρός. Μια φορά, 6 ή 7 ετών, είχα χάσει ένα εικοσάρικο και έτρεχα όλη μέρα να το βρω γιατί δεν ήξερα πώς να το πω. Μια άλλη φορά είχα ρωτήσει τον πατέρα μου να μου πει μία σοβαρή ερώτηση για μεγάλους (βιαζόμουν προφανώς να μεγαλώσω) και θυμάμαι πως μου είχε πει: «Ποια η γνώμη σου για την εξωτερική πολιτική του Μπενελούξ;» και βάλαμε τα γέλια. Γι’ αυτά που ντρεπόμασταν, ρωτούσαμε τους φίλους μας. Θυμάμαι πόσο άπληστα διάβασα, νωρίς, τον Πρωτάρη! Ασφαλώς έχω επηρεασθεί από τη συνεχή φροντίδα της μητέρας μου και από τη σοβαρή και αυστηρή στοργή του πατέρα μου.
Ποια ήταν η πιο επαναστατική πράξη που είχατε κάνει ως παιδί; Μεγάλωσα στην Κρήτη, όπου ο πατέρας μου υπηρέτησε ως νομάρχης στο Λασίθι και στο Ηράκλειο. Επαναστατική πράξη; Κήρυξα τον πετροπόλεμο στα παιδιά της διπλανής γειτονιάς και ηγήθηκα της επίθεσης. Ασπίδες από σκληρό χαρτόνι, κράνη από λυγισμένη λαμαρίνα. Συνηθισμένα πράγματα τότε, αδιανόητα σήμερα ακόμη και για μένα. Επεμβαίνετε στις επιλογές των παιδιών σας;
Ο γιος μου είναι ήδη πρωτοετής στο Μαθηματικό Αθηνών. Η κόρη μου είναι στη δευτέρα λυκείου. Βεβαίως και υπάρχει κατανόηση και συναναζήτηση του προσανατολισμού. Περισσότερο με τη μητέρα τους, το ομολογώ.

Οι ψυχολόγοι λένε πολλά για τις σχέσεις των παιδιών με τους γονείς.Αφιερώνετε χρόνο στα παιδιά σας;
Δεν ξέρω τι λένε οι ψυχολόγοι, εγώ αγαπούσα τη μητέρα μου και θαύμαζα τον πατέρα μου. Ασχολούμαι με την πολιτική χρόνια, ζω στην Κηφισιά και πολιτεύομαι 430 χιλιόμετρα βορειότερα, στα Γιάννενα. Συνεπώς, χωρίς αναστεναγμούς, συνδυάζω πολλά, όπως κάνει ένα σωρό κόσμος. Έχω ένα παράπονο ωστόσο από τον γιο μου. Δεν με ακολούθησε ποτέ στο ποδόσφαιρο!
Τι είναι πιο δύσκολο: να είσαι γονιός ή παιδί;
Ασφαλώς το πρώτο, γιατί εγώ έχω την ευθύνη. Θυμίζω πως η ευθύνη στη χώρα μας θεωρείται κατάρα. Το βλέπετε παντού. Κανείς δεν τη θέλει και όλοι τη φορτώνουν κάπου. Η κρίση που περνάμε ίσως συμβάλει στην επιστροφή της ευθύνης στη ζωή μας. Για το καλό όλων.