Ανεργία, κρίση, ξενοφοβία, προκαταλήψεις, έλλειμμα παιδείας συνθέτουν ένα μεγάλο γκρίζο σύννεφο πάνω από τα λιλιπούτεια κεφαλάκια των παιδιών και οι γονείς ανοίγουν την…ομπρέλα τους. Μέχρι πότε θα μπορούν να την κρατούν προστατεύοντας όνειρα και ελπίδες;
Λίγες μέρες πριν από μια εξαιρετικά σημαντική εκλογική αναμέτρηση, το Ταλκ συνομιλεί με έναν νέο, αυτοδημιούργητο εργαζόμενο και πατέρα δύο παιδιών, τον Κωνσταντίνο Γκράβα, που αποφάσισε να δει το ποτήρι μισογεμάτο και να γίνει φορέας του αναγκαίου…καλού, σε μια χώρα που αξίζει να ζει κανείς. Εξηγεί στο Ταλκ τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να είναι συμμετέχει ενεργά στις ερχόμενες εκλογές με Το Ποτάμι.
Πώς αποφασίσατε να μπείτε ενεργά στην εκλογική διαδικασία; Νομίζω ότι είναι ο χαρακτήρας του κινήματος αυτός που έπαιξε ρόλο στην απόφασή μου. Το Ποτάμι ξεκίνησε σαν ένα απόλυτα ανοιχτό πολιτικό σχήμα, το οποίο κάλεσε τους πολίτες να συμμετάσχουν στην διαμόρφωση των θέσεων. Είχα λοιπόν την ευκαιρία, πρωτίστως σαν οικονομολόγος, αλλά και ως πατέρας, να διαμορφώσω μια πρόταση για το χρέος με βασικό στόχο τη δημιουργία ευκαιριών και καλύτερων συνθηκών διαβίωσης για τις επόμενες γενιές.
Από πού πιστεύετε ότι θα έρθει πρώτα το αναγκαίο καλό που Το Ποτάμι προαναγγέλει; Θα ακουστεί κλισέ, αλλά είναι η αδιαμφισβήτητη αλήθεια: από τη παιδεία. Και όταν μιλάμε για παιδεία, δεν πρέπει νασκεφτόμαστε μόνο τα Πανεπιστήμια ή την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στην παιδεία αρχίζουν από τα δημοτικά και από τα νηπιαγωγεία. Η προσχολική αγωγή, οι παιδικοί σταθμοί, τα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά, αποτελούν τα σημαντικότερα στάδια σε μια ουσιαστική αγωγή του ανθρώπου και μια ουσιαστική μεταρρύθμιση. Οι άνθρωποι διαμορφώνονται σε αυτά τα πρώτα και καθοριστικά στάδια της ζωής τους. Εμείς στο Ποτάμι πιστεύουμε ότι από εκεί πρέπει να ξεκινήσει κανείς. Αν θέλουμε να αλλάξουμε την ζωή μας και την ζωή των παιδιών μας, αν θέλουμε η επόμενη γενιά να αποτελείται από σκεπτόμενους ανθρώπους και όχι από ανθρώπους της μάζας και του «lifestyle», αν θέλουμε μια κοινωνία με ήθος, κριτική αντίληψη, αξίες, δημιουργικότητα, όραμα, τότε το σημαντικότερο βάρος σε κάθε σημερινή και αυριανή πολιτική πρέπει να πέσει στην παιδεία.
Αυτό το μήνα, το έντυπο Τaλκ μας είναι αφιερωμένο στους εφήβους. Η αλήθεια είναι ότι μια από τις αγωνίες τους είναι οι πανελλαδικές εξετάσεις. Τι προτείνει Το Ποτάμι ώστε να πάψει να λειτουργεί η δευτεροβάθμια εκπαίδευση σαν προπαρασκευαστήριο για την είσοδο των παιδιών στα πανεπιστήμια; Σκοπός της παιδείας πρέπει να είναι η ολόπλευρη ανάπτυξη και καλλιέργεια σκεπτόμενων ανθρώπων. Δεν είναι ούτε η αποστήθιση, ούτε το αναμάσημα της «διδακτέας ύλης». Τα κριτήρια εισαγωγής στα πανεπιστήμια πρέπει να αλλάξουν. Το σύστημα εξετάσεων θα πρέπει να επιβραβεύει την κριτική ικανότητα, τις δυνατότητες και τις κλίσεις των μαθητών και όχι την απομνημόνευση «αχρείαστης» εν πολλοίς γνώσης. Η εισαγωγή στα πανεπιστήμια θα πρέπει να γίνει ζήτημα των πανεπιστημίων. Σε πανεπιστήμια βεβαίως αυτοδιοίκητα και απαλλαγμένα από τις κρατικές και κομματικές ασθένειες.
Η δική μας παιδική ηλικία ήταν περισσότερο πλήρης προκαταλήψεων απέναντι στους «ξένους». Ενδεχομένως, ως παιδιά να μην είμασταν τόσο εξοικειωμένοι με την παρουσία μεταναστών στη χώρα μας. Πιστεύετε πως αυτό έχει αλλάξει στις μέρες μας; Πως μπορούν τα παιδά μας να διαμορφώσουν έναν χαρακτήρα ανοχής και αλληλεγγύης απέναντι στους μετανάστες; Η Ελλάδα για πολλά χρόνια ήταν μια χώρα «κλειστή» και η μόνη επαφή με τους «άλλους», τους ξένους, ήταν μέσω των τουριστικών συναλλαγών. Δεν ήμασταν όπως για παράδειγμα οι χώρες τις κεντρικής Ευρώπης που οι εθνότητες αναμειγνύονται καθημερινά, ή η Αμερική που εγγενώς αποτελείται από ποικιλομορφία εθνοτήτων. Λόγω αυτής της «κλειστότητας» η Ελλάδα έγινε φοβική προς τους μετανάστες, και ξέχασε ότι ο Ελληνισμός ταξίδεψε το προηγούμενο αιώνα σε ολόκληρο τον κόσμο και έφτιαξε την ελληνική ομογένεια, τα επιτεύγματα της οποίας μας κάνουν σήμερα περήφανους. Η Ευρωπαϊκή ταυτότητα της Ελλάδας και η γεωγραφική της θέση, την έχουν κάνει τις τελευταίες δεκαετίες πέρασμα ή προορισμό προσφύγων και μεταναστών που αναζητούν ένα καλύτερο αύριο. Η Ελλάδα δεν πρέπει να είναι φοβική σε αυτό το φαινόμενο και πρέπει να το αντιμετωπίσει με υπευθυνότητα. Και φυσικά όχι μόνη. Το πρόβλημα της μετανάστευσης είναι πρόβλημα κυρίως της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όχι πρόβλημα της Ελλάδας. Όσον αφορά τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που θέλουν να παραμείνουν στην χώρα μας και να αποτελέσουν ενεργό μέρος του κοινωνικού μας ιστού θα πρέπει να δημιουργήσουμε ορισμένες προϋποθέσεις. Για παράδειγμα θεωρώ απαραίτητη την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας και την εξοικείωση με τις βασικές αρχές και αξίες του ελληνικού και δυτικού πολιτισμού. Οι μετανάστες που θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα πρέπει να μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα σε δημόσια σχολεία και να αποδέχονται τις οικουμενικές αξίες και τα θεμελιώδη δικαιώματα που διέπουν την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα παιδιά των μεταναστών που ζουν και μεγαλώνουν στην Ελλάδα μπορούν να πάρουν, εάν το επιθυμούν, την ελληνική υπηκοότητα. Αυτό θα πρέπει να γίνεται με την εξέταση συγκεκριμένων ουσιαστικών και τυπικών προϋποθέσεων.
Και στο άγχος και την απογοήτευση των νέων απέναντι στα τεράστια ποσοστά ανεργίας, τι απαντάει Το Ποτάμι; Η νεανική ανεργία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην σημερινή εποχή της κρίσης. Δεν είναι υπερβολή αν χαρακτηρισθεί σαν ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια τόσο της οικονομίας, όσο και της κοινωνίας. Τα ποσοστά ανεργίας για τους νέους κάτω των 25 ετών έχουν εκτοξευθεί, ενώ παράλληλα ο αριθμός των γεννήσεων στη χώρα μας συνεχώς μειώνεται. Η γήρανση του πληθυσμού καθιστά ιδιαίτερα κρίσιμη την ένταξη των νέων στην αγορά εργασίας, τόσο για την προσωπικής τους ευημερία, όσο και ως για την ανάπτυξης της οικονομίας, την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και την συνεκτικότητα του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού. Η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό νεανικής ανεργίας στην Ευρωζώνη. Επιπλέον, υφίσταται συνεχή διαρροή έμψυχου δυναμικού. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει τώρα.
Η κρίση έχει δημιουργήσει έναν φαύλο κύκλο: Περισσότεροι νέοι αδυνατούν να ολοκληρώσουν τη δευτεροβάθμια ή να συνεχίσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αναζητούν ευκαιριακή απασχόληση χαμηλών προσόντων δίχως μεσο-μακροπρόθεσμη προοπτική. Επιπλέον, δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν κανένα οικογενειακό προγραμματισμό. Σε αυτά προστίθενται οι ψυχολογικές επιπτώσεις της υποτίμησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η αποθάρρυνση, αλλά και η χαλάρωση των αντιστάσεων προς ακραίες και δημαγωγικές πολιτικές ρητορικές.
Οι πολιτικοί του παρελθόντος έχουν αποδειχθεί ανεπαρκείς. Έχουν γίνει περίγελος στα μάτια των νέων και ορισμένοι από αυτούς δικαίως «αγανακτισμένοι» έχουν γίνει δεκτικοί στα φαινόμενα εξτρεμισμού, υποσκάπτοντας τη δημοκρατική δομή και κουλτούρα της κοινωνίας. Πρέπει να σταθούμε δίπλα στους νέους, να διορθώσουμε άμεσα τις αδικίες που δημιούργησαν οι προηγούμενοι πολιτικοί και να αλλάξουμε τη ζωή τους. Να αλλάξουμε όχι μόνο τη ζωή των νέων αλλά και τη δική μας ζωή.
Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΚΡΑΒΑΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΜΕ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΣΤΗΝ Β’ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΘΗΝΩΝ.
