Η Λίνα Σωτηροπούλου είναι μια νέα συγγραφέας για παιδιά που τα τελευταία χρόνια, αθόρυβα, αλλά σταθερά έχει ξεχωρίσει και έχει ήδη προλάβει να αφήσει το στίγμα της στο χώρο της παιδικής λογοτεχνίας.
Ομολογώ πώς ό,τι δικό της διάβαζα, με εντυπωσίαζε! Μάλιστα, από το καλοκαίρι και έπειτα έχει κυκλοφορήσει τέσσερα βιβλία, για διάφορες ηλικίες, το ένα καλύτερο από το άλλο. Το τελευταία δε είναι χριστουγεννιάτικο, μέσα στο πνεύμα των ημερών! Για τους προαναφερθέντες, λόγους, λοιπόν, θέλησα να την γνωρίσω λίγο καλύτερα και έκανα μαζί της μια όμορφη συζήτηση.
Καλησπέρα Λίνα, καταρχάς πες μας λίγα λόγια για σένα. Ποια είσαι, τι κάνεις και κυρίως πώς και πότε πρωτοασχολήθηκες με το παιδικό βιβλίο; Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στον Πύργο Ηλείας όπου και πέρασα μια πολύ ωραία παιδική ηλικία με πολύ παιχνίδι και πολλούς φίλους. Η συγγραφή δεν ήταν παιδικό μου όνειρο, πάντα νόμιζα ότι θα γίνω σπουδαία τερματοφύλακας, αλλά τελικά το ποδόσφαιρο με έχασε μεγαλώνοντας. Η συγγραφή μού καρφώθηκε στο μυαλό αφού διάβασα τα «88 ντολμαδάκια» του Ευγένιου Τριβιζά, και πολύ ζήλεψα που δεν είχα εγώ πρώτη αυτή την ιδέα! Και κάπως έτσι, περίπου το 2012, μπήκα και εγώ σε αυτό τον μαγικό κόσμο του παιδικού βιβλίου. Συνεχίζω βέβαια να βιοπορίζομαι ως λογίστρια.
Θέλεις να μας πεις ποια βιβλία έχεις γράψει και ποιο από αυτά είναι το αγαπημένο σου; Αν έχεις αγαπημένο… Μέχρι τώρα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ τα βιβλία «Εγώ και η αδερφή μου», «Η μαμά μου η μάγισσα», «Αποστολή κρυμμένος θησαυρός», «Όταν το σύμπαν συνωμοτεί», η διασκευή της Οδύσσειας στη σειρά «Η πρώτη μου λογοτεχνία» και «Ένα χριστουγεννιάτικο όνειρο». Αγαπημένο μου είναι, εκτός από το «Εγώ και η αδερφή μου» που είναι το πρώτο μου βιβλίο, το «Όταν το σύμπαν συνωμοτεί».
Πρόσφατα διασκεύασες την Οδύσσεια για παιδιά, στο πλαίσιο της σειράς των εκδόσεων ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ «Η πρώτη μου λογοτεχνία». Γιατί θεωρείς ότι βοηθάει τα παιδιά μια πρώιμη επαφή με κλασικά κείμενα, προσαρμοσμένα για την ηλικία τους; Η σειρά «Η πρώτη μου λογοτεχνία» έχει σχεδιαστεί με τρόπο που μπορεί να απευθυνθεί σε παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Επομένως, δίνει τη δυνατότητα μιας πρώτης επαφής με την κλασική λογοτεχνία, στην οποία αργότερα το παιδί θα ανατρέξει ως γνώριμο ανάγνωσμα μεν αλλά με την ωριμότητα του μεγαλύτερου ηλικιακά αναγνώστη.
Στο -επίσης πρόσφατο- βιβλίο σου «Όταν το σύμπαν συνωμοτεί» διαπραγματεύεσαι την ανταγωνιστική σχέση μητέρας-κόρης και τη μανία του γονέα να πιέζει το παιδί ώστε να πρωτεύσει. Γιατί επέλεξες αυτό το, ομολογουμένως, δύσκολο θέμα για να το επικοινωνήσεις στα προ-εφηβάκια; Μπορεί να τα θωρακίσει το βιβλίο σου και να κάνουν μια μικρή επανάσταση απέναντι στον Καταπιεστικό Γονιό; Η σχέση –ειδικά από την προεφηβεία και μετά– μεταξύ γονιών και παιδιών είναι το ίδιο δύσκολη και για τα δύο μέρη. Ελπίζω το βιβλίο μου να κάνει τα παιδιά να αναγνωρίσουν τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους και φυσικά να τη διατηρήσουν. Δεν χρειάζεται καμία μεγάλη επανάσταση ούτε από τα παιδιά ούτε και από τους γονείς, μόνο να ακούσουμε τα παιδιά πιο προσεκτικά και θα καταλάβουμε τι πρέπει να κάνουμε ως γονείς. Ας δοκιμάσουν τα παιδιά να εκφράσουν τους προβληματισμούς τους και τις επιθυμίες τους. Αυτό θέλω να τους δείξω με το βιβλίο. Ίσως τελικά τα πράγματα δεν είναι τόσο δύσκολα όσο πιστεύουμε.
Πάμε τώρα στο τελευταίο και πιο επίκαιρο, λόγω των Χριστουγέννων που έρχονται, βιβλίο σου, ένα παραμύθι για μικρά παιδάκια. Τι σε οδήγησε να γράψεις το «Ένα χριστουγεννιάτικο όνειρο» και γιατί επέλεξες (όπως και στην Οδύσσεια, αλλά εκεί… δικαιολογείται εύκολα) έμμετρο λόγο; Με το «Χριστουγεννιάτικο όνειρο» ήθελα να περάσω στα παιδιά το μήνυμα της προσφοράς και ελπίζω να τα κατάφερα. Ο έμμετρος λόγος μού αρέσει πολύ όταν απευθύνεται σε μικρά παιδιά. Τους κρατά το ενδιαφέρον και πιστεύω πως τους είναι πιο ευχάριστο ως άκουσμα.
Τα σημερινά παιδιά είναι άπληστα και μάλλον δεν φταίνε αυτά, αλλά το ενήλικο περιβάλλον τους, που, παρά την οικονομική κρίση, συνεχίζει να τους παράσχει όσα περισσότερα υλικά αγαθά μπορεί. Μου έκανε εντύπωση ότι όσο η μικρή σου πρωταγωνίστρια ζητούσε (αν και κατά βάθος είχε καλό σκοπό), η μαμά γκρίνιαζε, αλλά επέτρεπε… Γιατί, λοιπόν, εμείς οι μεγάλοι γκρινιάζουμε, αλλά εν τέλει επιτρέπουμε; H αλήθεια είναι ότι όσο και να γκρίνιαζε η μαμά στο παραμύθι, το κοριτσάκι κατάφερε να μαζέψει όσα δώρα ήθελε γιατί πολύ απλά εκτός από τους γονείς υπάρχουν και οι υπόλοιποι συγγενείς και φίλοι που «κακομαθαίνουν» το παιδί. Όλοι οι μεγάλοι, λοιπόν, γκρινιάζουμε, αλλά εξακολουθούμε να επιτρέπουμε έχοντας βέβαια από τα παιδιά την απαίτηση πολλές φορές να φέρονται πιο ώριμα χωρίς εμείς όμως εμείς να έχουμε βάλει όρια. Το λάθος είναι δικό μας, τουλάχιστον ας το παραδεχτούμε.
Το χριστουγεννιάτικο βιβλίο σου υμνεί τη χαρά της προσφοράς και τη γενναιοδωρία. Πιστεύεις ότι κάθε παιδί κρύβει εν δυνάμει μέσα του έναν Άγιο Βασίλη; Κι αν ναι, πώς μπορούμε να του τον… καλλιεργήσουμε ώστε να είναι πάντα παρών και όχι μόνο τις γιορτινές ημέρες; Ναι, τα παιδιά κρύβουν μέσα τους έναν Άγιο Βασίλη. Ο τρόπος για να τον καλλιεργήσουμε έτσι ώστε να είναι πάντα παρών στη ζωή τους και στην ψυχή τους είναι να φαίνεται στη συμπεριφορά μας. Εμείς οι μεγάλοι είμαστε ο καθρέφτης τους, οπότε πρέπει να μάθουμε να ζούμε και να συμπεριφερόμαστε έτσι όπως θα θέλαμε να συμπεριφέρεται το παιδί μας τώρα, αλλά και στην ενήλικη ζωή του.
Τέλος, τι θα απαντούσες σε ένα παιδί που θα σε ρωτούσε αν υπάρχει Άγιος Βασίλης; Η αλήθεια είναι ότι τώρα τελευταία ακούω κάτι «φήμες» ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Αλλά αν είναι έτσι, τότε ποιος τρώει τα μπισκότα που αφήνω κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο; Όταν τα παιδιά μου κάποια στιγμή μού έκαναν αυτή την ερώτηση στην ηλικία περίπου των 7-8 χρονών, τα άφησα να αποφασίσουν τα ίδια αν υπάρχει ή όχι Άγιος Βασίλης. Φυσικά επέλεξαν ότι Άγιος Βασίλης υπάρχει και πολύ καλά έκαναν!
