Όσο μακριά κι αν εγκαταλείψουμε το πιτσιρίκι μέσα μας, η ανάμνηση των Αποκριών της παιδικής μας ηλικίας είναι αδιαπραγμάτευτα ισχυρή: το μασκάρεμα, η ιεροτελεστία της επιλογής της στολής, τα πάρτι, η μαγική μεταμόρφωση. Το Taλκ ζήτησε από τρεις γνωστούς καλλιτέχνες –μια  μουσικό, μια ηθοποιό και έναν συγγραφέα– να μας δώσουν μια φωτογραφία τους με αποκριάτικη αμφίεση και να μας μιλήσουν για τις Αποκριές της παιδικής τους ηλικίας.  

Οι Αποκριές της Sadahzinia (Γιολάντα Τσιαμπόκαλου) 

«Θυμάμαι, μικρή, οι Αποκριές έσερναν πάντα την άνοιξη απ’ το μανίκι, να ’ρθει μια ώρα αρχύτερα. Τις έχω συνδυάσει με τούρτες γενεθλίων, χρωματιστές φόδρες, τούλια και καπέλα χάρτινα, με ένα πακέτο σερπαντίνες όλο κι όλο για να το ξοδέψω με σύνεση και δυο δαχτυλιές χρυσόσκονη στο πρόσωπο. Κατεβαίναμε κοντά στην Πλάκα, μπροστά από τους στύλους του Ολυμπίου Διός και μπλεκόμασταν με τον κόσμο που περίμενε να δει τα άρματα της παρέλασης και τον βασιλιά Καρνάβαλο. Ποτέ δεν κατάφερνα να δω λόγω της πολυκοσμίας ούτε και να καταλάβω τα πολιτικά υπονοούμενα που παριστάνονταν στα άρματα. Μόνο θυμάμαι που μου τσάκιζε τα νεύρα αυτό το αταίριαστο σπορ μπουφάν που ήμουν αναγκασμένη να φοράω για να μην κρυώσω. Oλάκερη στολή με φουρό, πέπλα και δεν συμμαζεύεται πήγαινε στράφι…
Η μικρή μου κόρη βλέπω έχει την ίδια ακριβώς αγωνία. Μη χρειαστεί να βάλει το άσχετο πανωφόρι και χαλάσει το νεραϊδένιο συνολάκι της! Ωστόσο, παρ’ όλες τις παιδικές αναμνήσεις ποτέ δεν με ενθουσίαζαν οι Αποκριές και η ανάγκη να κρυφτώ πίσω από μια μάσκα. Μπορεί να φταίει που δεν μεγάλωσα σε κάποια από τις επαρχιακές πόλεις ή τα χωριά όπου έχουν πλούσια παράδοση και συγκεκριμένα έθιμα τον καιρό της Αποκριάς. Εδώ που τα λέμε, η Αθήνα άργησε πολύ να διαμορφώσει δικά της έθιμα και συνήθειες. Μια ή δυο φορές θυμάμαι ότι είχα βρεθεί τέτοιες μέρες στο χωριό –έξω απ’ τη Θήβα όταν είχαμε ‘‘τα καρναβάλια’’– όπως τα λένε εκεί. Και ενθουσιαζόμουνα που έβλεπα τους μεγάλους να ντύνονται με ό,τι παλιά ρούχα είχαν. Έφτιαχναν καμπούρες και κουκούλες και ουρές με ντενεκέδες και όταν νύχτωνε γυρνούσαν τα σπίτια με χαρά μικρού παιδιού, και χτυπούσαν τις πόρτες. Σαν καλικάντζαροι… Περνούσαν το κατώφλι και κάθονταν άλλοτε ακίνητοι, άλλοτε έκαναν πειράγματα στον νοικοκύρη ή την κυρά του, ώσπου να τους καταλάβουν.
Άχνα δεν έβγαζαν, μόνο κουνούσαν τα κεφάλια και τα χέρια τους, που τα είχαν καλύψει με γάντια, τσιμπούσαν τα μάγουλα των πιτσιρικάδων και σήκωναν τις φούστες των γυναικών για πείραγμα. Αυτό που θυμάμαι ακόμα είναι η κλασική ερώτηση ‘‘εσύ τι θα ντυθείς φέτος;’’ Αντηχεί στ’ αυτιά μου όπως το ‘‘πόσα παγωτά έφαγες;’’ και ‘‘πόσα μπάνια έκανες;’’ Ανάλογα την έμπνευση της στιγμής ή ανάλογα το απωθημένο, ντυνόμασταν κάθε χρόνο και κάτι. Όχι εγώ. Επιμελώς το απέφευγα αφότου τελείωσα το δημοτικό. Και φορώντας μια περούκα αστεία έβγαινα απ’ τον κόπο να γίνω κάτι άλλο, ενώ έτσι εξασφάλιζα την είσοδο στα πάρτι! Δυσκολεύομαι να προτείνω κάποια στολή στα πιτσιρίκια να ντυθούν. Σίγουρα όχι όλες αυτές τις στάνταρ τυποποιημένες που κυκλοφορούν στα μαγαζιά με την τσουρούτικη χρωματιστή φόδρα τρίτης ποιότητας. Πας σε παιδικό πάρτι και όλα τα παιδιά είναι ντυμένα πάνω-κάτω τα ίδια… Ξέρω πως η μικρή μου θέλει κάτι μακρύ και, αν προλάβω, θα της γεμίσω ένα μπαουλάκι υφάσματα και ζώνες, μαντίλια και φο μπιζού και μικρά χνουδωτά ρετάλια για να τα στερεώσει πάνω της όπως παλιά στο χωριό της γιαγιάς της. Σίγουρα θα την κάνουν να χαμογελάσει».

 Η Sadahzinia είναι στιχουργός και τραγουδίστρια, βασικό μέλος του συγκροτήματος Active Member. Έχει γράψει πάνω από 10 βιβλία για παιδιά –το τελευταίο ήταν «Ο Τζακ κι η Φασολάδα»– που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Είναι επίσης μαμά δύο μικρών παιδιών. 

Οι Αποκριές του Αύγουστου Κορτώ (ή Πέτρου Χατζόπουλου, όπως τον γνωρίζετε από τα παιδικά παραμύθια)

«Πιο έντονα θυμάμαι το γλέντι, το ξεφάντωμα και το ξενύχτι, τη μουσική που έπαιζε στη διαπασών ενώ στο σαλόνι μας, μικροί και μεγάλοι, ξαδέρφια, φίλοι και συγγενείς, ξεσαλώναμε με χορό και πειράγματα μέχρι το πρωί πολλές φορές. Η αγαπημένη μου στολή ήταν μια μάσκα του Αϊνστάιν (τόσο σπασίκλας), κυρίως γιατί δεν ήθελε πολλή προετοιμασία: κοτλέ παντελόνι, πουκάμισο-πουλόβερ, μάσκα, και ήμουν έτοιμος. Στοιχεία των Αποκριών που έφερα αναλλοίωτα  στο σήμερα είναι το κέφι και η λαχτάρα για ξεσάλωμα. Πέρυσι ντύθηκα υδραυλικός, όπως και πρόπερσι: μπλε φόρμα με τιράντες και εργαλεία στις τσέπες, λίγο φούμο στα μούτρα από τα πατάρια και καλά, και μολύβι του μάστορα στο αυτί. Θα συμβούλευα τους μικρούς αναγνώστες του Τaλκ, αντί για τις φαντασμαγορικές στολές υπερηρώων που λιμπίζονται, να διαλέξουν απλώς ένα επάγγελμα –μάγειρας, γιατρός, νοσοκόμα κ.λπ.– καθώς θα βρουν πολύ πιο εύκολα και περισσότερα αξεσουάρ που να συνοδεύουν τη στολή».  

Ο Αύγουστος Κορτώ έχει γράψει διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, κείμενα για το θέατρο, ένα κινηματογραφικό σενάριο και πολλά βιβλία για παιδιά, τα οποία υπογράφει ως Πέτρος Χατζόπουλος. Το 2004 τιμήθηκε με το Ελληνικό Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου. Όπως λέει κι ο ίδιος: «Ο Πέτρος Χατζόπουλος γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1979. Η μαμά του, που γεννήθηκε στις 2 του Απρίλη –την ίδια μέρα με τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν– του διάβαζε πολλά παραμύθια. Έτσι τα αγάπησε. Κι όταν μεγάλωσε, αποφάσισε να γράψει κι εκείνος ένα. Γιατί το παιδί είναι ο κάθε φοβισμένος άνθρωπος, ο κάθε θλιμμένος, ο κάθε ένας που κουβαλά κάτι ευαίσθητο, και εύθραυστο και οξύθυμο, και δεν το αφήνει να πληγωθεί».

Οι Αποκριές της Ευγενίας Δημητροπούλου 

«Θυμάμαι με χαρά τα παιδικά πάρτι που διοργάνωνε η φίλη μου η Ασπασία κάθε χρόνο στο σπίτι της. Τα κορίτσια να καμαρώνουμε ντυμένες πριγκίπισσες και τα αγόρια ζορό η νίντζα. Α, και φυσικά, την αγωνία όλων των μαμάδων να μην κρυώσουμε φορώντας μόνο τη στολή, γι’ αυτό και το dress code επίτασσε πάνω από το  φουρό να φοράς και το χοντρό μπουφάν ή, στην καλύτερη, να σε παραγεμίζουν μέσα από τη στολή όπως είναι εμφανές και στη φωτογραφία. Θυμάμαι να ντύνομαι αρκετές φορές βασίλισσα της νύχτας, μια φορά τρελή αγελάδα σε μια στολή που σχεδίασα εγώ και υλοποίησε πρόθυμα η θεία μου, και φυσικά να ντύνομαι νίντζα με αγορίστικη στολή και να μη με καταλαβαίνει κανείς! Αυτή είχε επιτυχία! Στοιχεία από το παρελθόν που έφερα αναλλοίωτα στο σήμερα είναι η διάθεσή μου να μπαίνω σε ‘‘παπούτσια’’ άλλων. Νομίζω το μαρτυρά το επάγγελμά μου. Από τότε που έγινα ηθοποιός δεν θυμάμαι να έχω ντυθεί. Μάλλον αυτό εκτονώνεται στο θέατρο, γιατί εκεί γίνεσαι κάποιος άλλος κάθε μέρα. Αν πρέπει να πάω κάπου σήμερα περιορίζομαι σε μια μάσκα ή ένα καπέλο. Θυμάμαι σε ένα πάρτι του πανεπιστημίου μία κοπέλα είχε ντυθεί σταφύλι. Με ένα κολάν, ένα μπλουζάκι και άπειρα φουσκωμένα μπαλονάκια που δεν της επέτρεπαν να καθίσει, να χορέψει με παρτενέρ και τα οποία έσπαγαν κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Ήταν όμως υπέροχη! Ακόμα απορώ πώς έφτασε στον χώρο· μάλλον με τα πόδια».

Η Ευγενία Δημητροπούλου είναι ηθοποιός. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια στον Πύργο Ηλείας κι έχει έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Θοδωρή, και μία μικρότερη αδελφή, την Αμαλία. Έχει αποφοιτήσει από τη Νομική Σχολή Αθηνών και από την Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης Νέου Ελληνικού Θεάτρου του Γιώργου Αρμένη. Έχει εμφανιστεί σε πολλές τηλεοπτικές παραγωγές («10η εντολή» «Κρυφά Μονοπάτια» κ.ά.) και σε  άφθονες παραστάσεις στο θέατρο («Άμλετ», «Οι τρεις βασιλοπούλες που λιώναν τα γοβάκια τους» κ.ά.). Ο ρόλος που την έκανε ευρύτερα γνωστή ήταν αυτός της μικρής αδερφής στην τηλεοπτική επιτυχία «Το Νησί».