Σε μια καστροπολιτεία κάπου μακριά, τότε που οι Δράκοι και οι ιππότες ζούσαν ανάμεσα στους ανθρώπους χωρίς αυτό να φαίνεται παράξενο σε κανέναν…ένας Δράκος είχε εγκατασταθεί μόνιμα εδώ και χρόνια. Ήταν χωρίς αμφιβολία αυτός που όριζε τις τύχες όλων των κατοίκων της. Ο αδιαμφισβήτητος αφέντης της. Και σιγά σιγά οι άνθρωποι της πολιτείας τον συνήθισαν. Δεν τους τρόμαζε όπως στην αρχή. Άλλωστε δεν απαιτούσε και πολλά…μόνο κάθε τόσο να τρώει μια κοπέλα που οι κάτοικοι του πρόσφεραν σε αντάλλαγμα για την ασφάλεια και την προστασία που τους παρείχε από τα υπόλοιπα δεινά που μπορεί να τους απειλούσαν…
Αυτόν τον καιρό, στο θέατρο Πόρτα παίζεται η παράσταση «Ένας δράκος, μια ποιος δράκος», μια διασκευή του «Δράκου» του Γιεβγκένι Σβάρτς από την Ξένια Καλογεροπούλου και το Θωμά Μοσχόπουλο, για παιδιά 6-16 ετών. Οι δυο θεατράνθρωποι, βάζοντας την δική τους γνώριμη πινελιά, διασκευάζουν το γνωστό αριστούργημα του εικοστού αιώνα, δημιουργώντας μια σκηνική σύνθεση για μικρούς- αλλά και όχι μόνο- θεατές, με καυστικό χιούμορ, παιγνιώδεις ανατροπές που μπλέκουν το παραμύθι, την παραβολή και τη σάτιρα μέσα από έντονη θεατρικότητα.
Το Τaλκ συνάντησε την Ξένια, τον Θωμά και τους περισσότερους εκ των ηθοποιών και ρώτησε απλά «Ένας δράκος, μα ποιος δράκος»; Ας δούμε τι μας απάντησαν!
Ξένια Καλογεροπούλου: Ποιος είπε πως τώρα πια δεν υπάρχουν δράκοι; Υπάρχουν και παραϋπάρχουν, αλλά είναι πονηροί και κρύβονται. Κι αυτοί που καταφέρνουν να κρύβονται είναι οι πιο επικίνδυνοι.
Θωμάς Μοσχόπουλος:: Ο Δράκος στο έργο του Γιεβγκένι Σβαρτς, που είναι η αφετηρία του δικού μας έργου, είναι η συμβολική μορφή της τυραννίας και της αυταρχικής εξουσίας που αλλάζει διαρκώς μορφές και μ’ αυτόν τον τρόπο εμφανίζεται πιο φιλική και εξανθρωπισμένη, ενώ στην ουσία διαβρώνει τις ψυχές των ανθρώπων που της επιτρέπουν να εισχωρήσει πολύ βαθύτερα στην καρδιά και στο νου τους, απ’ ότι αν διατηρούσε την στερεοτυπική «τερατώδη» και φοβιστική μορφή της. Κι εν τέλει, όσο κι αν νομίζεις ότι εξολοθρεύτηκε, αυτός μπορεί να ξαναγεννηθεί, όταν οι ψυχές χάσουν την ευαισθησία τους και τη ζεστασιά τους. Οι Δράκοι που εγώ μάχομαι είναι οι Δράκοι της διάσπασης. Όλοι αυτοί οι μηχανισμοί που μας αποξενώνουν από την έννοια της ανθρωπιάς και της ενσυναίσθησης, της ικανότητάς μας να μπαίνουμε στη θέση του άλλου και μας εγκλωβίζουν στις άμυνές μας και στην οχύρωση στα αυστηρά προσωπικά μας όρια και επιδιώξεις. Στην άρνηση του Άλλου και του διαφορετικού. Δράκος είναι ό, τι διαιρεί αντί να ενώνει.
Παντελής Βασιλόπουλος: Αλήθεια, ποιος είναι ο Δράκος της δικιάς μας ιστορίας; Ο Δράκος που υπάρχει και τον γνωρίζουν όλοι; Κάποιος άλλος που δεν φαίνεται ή μήπως όλοι κρύβουμε ένα Δράκο μέσα μας; Αυτό είναι κάτι που μάλλον όλοι πρέπει να το σκεφτούμε. Κάθε άνθρωπος, κάθε πολίτης αυτής της μικρής πόλης (μιλώντας για το έργο) τάσσεται ή αντιδρά απέναντι σε κάτι που θα του εξασφαλίσει την προσωπική του ηρεμία, φιλοδοξία, εξέλιξη ή θα του ικανοποιήσει τα προσωπικά του θέλω. Κάποιοι θα το κάνουν με έντονο τρόπο και άλλοι με πιο ήπιο. Καθένας με τον τρόπο του θα ξεχωρίσει. Ή στην χειρότερη περίπτωση θα κρυφτεί πίσω πίσω από τους φόβους του. Όταν όμως του δοθεί η ευκαιρία, θα την αρπάξει εξυπηρετώντας τον προσωπικό του στόχο. Η ιστορία που θα αφηγηθούμε επί σκηνής είναι μια αφορμή για να θέσουμε στους εαυτούς μας το ερώτημα για το ποιος είναι αυτός ο Δράκος. Ο προσωπικός μας Δράκος. Γιατί όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν και πρέπει να τον διαχειριστούμε. Τώρα σε σχέση με τον δικό μου προσωπικό Δράκο, μάλλον είναι ακόμη πολύ τρομακτικός και δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω. Ίσως και να μην θέλω…
Ελένη Βλάχου: Πίσω από τον «Δράκο» βλέπω τον εγωισμό που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο μάλλον από τη γέννησή του. Το πιο ύπουλο και επικίνδυνο και επίμονο ανθρώπινο στοιχείο. Ο αγώνας για να τον πολεμήσεις είναι δύσκολος και δε σταματά ποτέ όμως η άλλη επιλογή είναι να μετατραπείς σε κάτι πολύ τρομακτικό, σε έναν Δράκο ας πούμε από τους γνωστούς: πολλά κεφάλια, φωτιές από το στόμα και που κάθε χρόνο τρώει και από μία κοπέλα της περιοχής. Υπάρχουν στην παράστασή μας, υπάρχουν και στην καθημερινότητά μας, Δράκοι που χειραγωγούν και φοβερίζουν. Έγραψε κάποιος: “εκείνος που δίνει την εξουσία στον άνθρωπο, την παραδίνει σε θηρίο”. Δεν έχει άδικο.
Μάνος Γαλανής: Υπάρχουν πολλών ειδών Δράκοι, αλλά ο δικός μας, μας κάνει καμιά φορά την τιμή και γίνεται κι αυτός λίγο άνθρωπος και περνάει έτσι να μας δει… Όπως αποδεικνύεται δεν είναι ο μόνος… «Ευτυχώς» υπάρχουν και οι ιππότες, οι οποίοι είναι πάντα διατεθειμένοι να μας «σώσουν» ακόμα και με το ζόρι… Οι ιππότες μας σώζουν και οι δράκοι συνεχίζουν να γίνονται λίγο άνθρωποι και περνούν να μας δουν σαν παλιοί φίλοι που είναι…
Τιμόθεος Θάνος: Στην παράστασή μας υπάρχει ένας δράκος… ή και πολλοί…Μορφοποιείται στο πρόσωπο του δράκου η κάθε μορφή εξουσίας, δίνοντας όλα αυτά τα αρνητικά χαρακτηριστικά που μπορεί να προκαλέσει ένας δράκος στον εκάστοτε άρχοντα ή κυβερνήτη της πόλης του παραμυθιού μας. Δράκος είναι για μένα τα ανεξερεύνητα μονοπάτια μας. Η προσωποποίηση των φόβων μας και η προβολή τους σε άλλους ανθρώπους, σε άγνωστες καταστάσεις ή ακόμα και σε δικούς μας γνωστούς χωρίς αυτό να γίνεται πάντοτε επί τούτου.
Μιχάλης Μιχαλακίδης: Ζώντας στο σήμερα και κοιτάζοντας το χθες βλέπουμε ότι διαχρονικά υπήρχαν και υπάρχουν δράκοι. Όχι από τους κλισέ που πετάνε φωτιές και κλέβουν πριγκίπισσες, αλλά από τους άλλους. Είτε αυτούς που αγωνίζονται να κρατηθούν στην εξουσία με νύχια και με δόντια είτε τους εν δυνάμει σωτήρες που διεκδικούν την εξουσία. (Δεν ξέρω ποιοι είναι πιο κλισέ βέβαια). Δράκος μπορεί να καταλήξει να γίνει ο καθένας από μας, κουβαλάμε όλοι το μικρόβιο. Ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι δεν παίζουμε σε αυτό το παιχνίδι. Και στην παράστασή μας αυτό γίνεται, ο δράκος εμφανίζεται με κάθε είδους μορφή μέσα στη μικρή κοινωνία της πόλης. Κάθε χαρακτήρας χτίζει ένα διαφορετικό προφίλ δράκου που είναι όμως τόσο γνώριμο στον καθένα μας.
Σωκράτης Πατσίκας: Ο δράκος της παράστασής μας είναι ένας δράκος που πάνω του έχει χτιστεί όλο το οικοδόμημα της κοινωνίας των ανθρώπων. Η δύναμή του δημιουργεί ασφάλεια και η απειλή του για οτιδήποτε καινούργιο ή παράτολμο σταθερότητα! Μου θυμίζει όλους αυτούς τους δράκους- λύκους που οι γονείς και οι παππούδες γεμίζουν τις σκοτεινές γωνιές και τα επικίνδυνα σημεία της παιδικής καθημερινότητας, για να μην κινδυνέψουν. Έτσι μάθαμε από μικροί την ατολμία μας να την καλύπτουμε βάζοντας μπροστά μας ένα τέρας! Και τώρα που είμαστε μεγάλοι; Ακόμη και τώρα προτιμάμε τον δράκο που ξέρουμε! Αλλά ποιος ιππότης μπορεί να μας σώσει από αυτόν; Κανείς άλλος!
Ένας δράκος, μα ποιος δράκος;
Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Διασκευή: Ξένια Καλογεροπούλου, Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου
Επιμέλεια κίνησης: Χρήστος Παπαδόπουλος
Με τους: Παντελή Βασιλόπουλο, Ελένη Βλάχου, Μάνο Γαλανή, Τάσο Δημητρόπουλο, Τιμόθεο Θάνο, Μιχάλη Μιχαλακίδη, Ειρήνη Μπούνταλη, Σωκράτη Πατσίκα
Κάθε Σάββατο στις 17:00 και Κυριακή στις 11:00
Θέατρο Πόρτα, Μεσογείων 59, Αθήνα, 210 77 11 333
