Mια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που το λέγανε Μαρία. Είχε ένα ολοστρόγγυλο προσωπάκι, ένα κεφαλάκι γεμάτο κατάξανθες μπούκλες –στο χρώμα που έχουν τα στάχυα όταν λάμπουν στον καλοκαιρινό ήλιο– και δυο ματάκια γαλανά σαν τον ουρανό. Ήταν μικροκαμωμένο, πολύ μικροκαμωμένο, λεπτούλι και σχεδόν τριών χρονών. Ο μπαμπάς του το λάτρευε και του άρεσε να του κάνει συνέχεια εκπλήξεις!
Η γιορτή του Πάσχα πλησίαζε και ο μπαμπάς πάλι έψαχνε να βρει μιαν ωραία έκπληξη για τη μικρή. Σκέφτηκε, σκέφτηκε και αποφάσισε να της χαρίσει κάτι εξαιρετικό. Θα αγόραζε τρεις κοτούλες και ένα λαγουδάκι για να φτιάξει η μικρή τη δική της, μικρή επίσης, φάρμα. Καταπληκτική ιδέα!
Την είπε αμέσως στη Μαρία γιατί ήθελε να πάνε παρέα στον κύριο Ανδρέα για να αγοράσουν τα ζωάκια. Εκείνη ενθουσιάστηκε. Θα αποκτούσε κι αυτή μια μικρή φάρμα! Τι καλό μπαμπά που είχε! Αυτό που δεν ήξερε η Μαρία ήταν πως ο μπαμπάς της τής επιφύλασσε άλλη μιαν έκπληξη. Επιστρέφοντας στο σπίτι μαζί με τις τρεις κοτούλες και το λαγουδάκι της την αποκάλυψε κι αυτήν.
«Κι άλλη έκπληξη, μπαμπά;» απόρησε η Μαρία.
«Ναι», απάντησε ο μπαμπάς της, «την ημέρα του Πάσχα αυτές οι κοτούλες θα κάνουν για πρώτη φορά αυγά. Και ξέρεις τι; Τα αυγά αυτά θα είναι σοκολατένια!»
Η Μαρία τρελάθηκε από τη χαρά της. Αλήθεια θα μπορούσαν οι δικές της κοτούλες να κάνουν σοκολατένια αυγά; Οι μέρες περνούσαν και η μικρή περίμενε με ανυπομονησία το Πάσχα. Της έτρεχαν τα σάλια μόνο που σκεφτόταν τα σοκολατένια αυγά. Κάθε πρωί πήγαινε με τον μπαμπά της και ταΐζανε παρέα το λαγουδάκι και τις μυστηριώδεις κότες. Το παιδάκι λάτρευε τη μικρή του φάρμα και ο μπαμπάς έφτιαξε και ένα όμορφο κοτέτσι για τα πουλερικά και μια τρισχαριτωμένη φωλιά για τον λαγό. Περισσότερο όμως από όλα ενθουσίαζε τη Μαρία η ιδέα ότι σύντομα θα έφτανε η μέρα που θα πήγαινε να μαζέψει τα σοκολατένια αυγά.
Έφτασε, επιτέλους, η μέρα του Πάσχα και, πριν καλά καλά λάμψει ο ήλιος στον ουρανό και στα ξανθά μαλλάκια της, η μικρή πετάχτηκε από το κρεβάτι για να πάει να βρει τα ζωάκια της: τον λαγό και τις κοτούλες που θα είχαν κάνει τα πρώτα τους αυγά.
Ο μπαμπάς της είχε ξυπνήσει πολύ νωρίτερα. Και είχε κάνει και αυτός ό,τι και η κόρη του: είχε πάει γρήγορα γρήγορα στη μικρή φάρμα. Και είχε βάλει ένα σοκολατένιο αυγό κάτω από κάθε κότα. Για να ευχαριστήσει μάλιστα ακόμα περισσότερο το παιδάκι του, είχε αφήσει και ένα ακόμα σοκολατένιο αυγό στη φωλίτσα του λαγού. Το καταδιασκέδασε!
Η Μαρία έφτασε στη μικρή φάρμα της και άρχισε να ψάχνει. Πού ’ν’ τα, πού ’ν’ τα; Να τα! Αλήθεια ήταν αυτό που της είχε πει ο μπαμπάς της! Στα χέρια της κρατούσε τρία σοκολατένια αυγά… Πέταγε από χαρά! Οι κοτούλες της ήταν πραγματικά πολύ πολύ ξεχωριστές! Πήρε το σακουλάκι με τα σπόρια και άρχισε να τις ταΐζει. Μετά πήγε να δώσει και στον λαγό το πρωινό του. Ουπς! Τι ήταν αυτό μέσα στη φωλίτσα; Ένα ακόμα σοκολατένιο αυγό! Ένας λαγός που κλωσάει αυγά! Και μάλιστα σοκολατένια! Καταπληκτικό! Γύρισε σπίτι τρέχοντας και φωνάζοντας δυνατά:
«Μαμά, μπαμπά, έχω τέσσερα σοκολατένια αυγά! Τέσσερα!»
Ο μπαμπάς κοίταξε τη μαμά και της έκλεισε το μάτι. Εκείνη ήξερε πολύ καλά να παίζει και να χαίρεται παρέα με το παιδί της. «Καταπληκτικό, Μαρία! Με ποιον θα τα μοιραστείς τα αυγουλάκια; Θα μας δώσεις κι εμάς λίγη σοκολάτα;»
Τα ματάκια της Μαρίας ξαφνικά έχασαν τη λάμψη τους.
«Αχ», είπε το κοριτσάκι, «έλεγα να τα κρατήσω. Σαν αναμνηστικό. Μπορεί οι κοτούλες μου να μην ξανακάνουν σοκολατένια αυγά. Ούτε ο λαγός…»
«Δίκιο έχεις», είπε ο μπαμπάς, «Βάλ’ τα σε ένα ωραίο κουτί, κόκκινο που είναι το χρώμα του Πάσχα, και τα τρως μόλις η κοιλίτσα σου γίνει αρκετά λαίμαργη».
Η Κυριακή του Πάσχα ήταν υπέροχη! Τα ματάκια της Μαρίας δεν σταμάτησαν να λάμπουν στη σκέψη και μόνο των σοκολατένιων αυγών και η χαρά της έκανε και αυτά της μαμάς και του μπαμπά της να λάμπουν με τον ίδιο τρόπο. Έτσι είναι.Η γιορτή του Πάσχα είναι η γιορτή της αγάπης, όπως όλες οι μέρες που αγαπάς και προσφέρεις με όλη σου την καρδιά.