Πριν από λίγες ημέρες είδα Το Δωμάτιο. Ωραία, αλλά καταθλιπτική, αγχωτική, θλιβερή, ήταν μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που είχα ακούσει από όσους φίλους και γνωστούς είχαν προλάβει να δουν την ταινία.

Διαφωνώ κάθετα (και όχι επειδή είμαι φύσει αντιδραστική…). Το Δωμάτιο είναι η πιο αισιόδοξη ταινία που μπορεί να δει μια μαμά. Αρκεί να τη δει από τα μάτια του μικρού πρωταγωνιστή. Εν ολίγοις η υπόθεση: Ένας άνδρας κρατά παγιδευμένη σε ένα δωμάτιο για επτά χρόνια μια γυναίκα και το πεντάχρονο αγόρι που εκείνη γέννησε στο μεταξύ. Για το αγόρι, ο κόσμος είναι ό,τι περιέχεται σε εκείνο το δωμάτιο. Τα λιγοστά έπιπλα, τα αυτοσχέδια παιχνίδια, οι ήρωες που ξεπηδούν τσαλακωμένοι από την οθόνη μιας μικρής τηλεόρασης και φυσικά… η μητέρα του.

Όσο κυλούσαν τα λεπτά της ταινίας, η υποψία μου επιβεβαιωνόταν. Το αγόρι ήταν ευτυχισμένο, ναι ευτυχισμένο, η ευτυχία του χωρούσε στα ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα που εκείνο νόμιζε για κόσμο. Η περίεργη σχέση που είχε με το Δωμάτιο, ακόμη και όταν κατάφερε με τη μητέρα του να δραπετεύσει από αυτό, δεν ήταν, κατά τη γνώμη μου, αποτέλεσμα της «ιδρυματοποίησης», όχι. Για τον μικρό το Δωμάτιο είχε όλα όσα ήθελε, όλα όσα ήξερε.

Είμαστε εμείς οι γονείς εκείνοι που πρώτοι από όλους ξεχνάμε τα βασικά, κυνηγώντας τα μεγάλα και εφήμερα. Στην κούρσα της ανατροφής τρέχουμε καθημερινά με αντίπαλο τον εαυτό μας – τον γονιό που έχουμε φαντασιωθεί, τον γονιό που δεν είχαμε, τον γονιό που διαβάζουμε σε βιβλία και εγχειρίδια. Μήπως το φαγητό που τους ετοιμάσαμε δεν είναι αρκετά καλό, μήπως το κολατσιό δεν είναι αυστηρά βιολογικό, μήπως το βιβλίο που διαβάσαμε δεν είναι τόσο ποιοτικό, μήπως πρέπει να μάθει και πιάνο; Πόσες θεατρικές παραστάσεις πρέπει να δει; Πόσους πύργους από τουβλάκια πρέπει να φτιάξουμε μαζί;

Εξαντλημένοι πια, στο τέλος της ημέρας ζητάμε σιωπηλά από εκείνο να μας απονείμει το βραβείο της καλής μαμάς, του καλού μπαμπά. Κι αν δεν το κάνει, δεν πειράζει· κάποτε θα μας ευγνωμονεί για όσα του προσφέραμε.Ή μήπως τελικά θα μας θυμάται κουρασμένους και αγχωμένους να προσπαθούμε να του προσφέρουμε πράγματα που ποτέ δεν ζήτησε;

Κάποια στιγμή, στη διάρκεια της ταινίας, η μητέρα –που δυσκολεύεται να διαχειριστεί τη νέα πραγματικότητα της ελευθερίας τους– λέει στον γιο της κλαίγοντας πως «δεν είναι αρκετά καλή μαμά». Μα είσαι Η μαμά της απαντάει εκείνος. Και αυτό αρκεί.

Ας χαλαρώσουμε λοιπόν λίγο εμείς οι γονείς. Είμαστε τυχεροί. Η αγάπη των παιδιών μας είναι μάλλον δεδομένη. Αυτή θα μας βοηθήσει να σχεδιάζουμε πόρτες και παράθυρα στο κοινό μας Δωμάτιο. Και να τα ανοίγουμε μαζί.