Είμαι από αυτές τις μαμάδες που κάθε βράδυ προσπαθούν να χωρέσουν το κουρασμένο σώμα τους σε μονά παιδικά κρεβάτια για «κουβέντα καληνύχτας», αγνοώντας τις επ’ αυτού ψυχαναλυτικές επιταγές αλλά και τη βέβαιη τριχόπτωση από το ‒απαραίτητο για τη διαδικασία του ύπνου‒ ξεμάλλιασμα.
Και αυτό γιατί στις κουβέντες αυτές στριμώχνονται γλυκά τα νέα της ημέρας, στιγμιότυπα αστείων καβγάδων, κατορθώματα, μικρά και μεγάλα σχέδια. Μικρά και μεγάλα σχέδια για μικρά και μεγάλα ταξίδια. Μας αρέσουν τα ταξίδια οικογενειακώς. Παρά την ταλαιπωρία που συνεπάγονται, λόγω οικογενειακού πληθυσμού, τη δική μας ταλαιπωρία αλλά και αυτήν των συνταξιδιωτών μας (είμαστε μετά βεβαιότητας εκείνοι δίπλα στους οποίους οι συνταξιδιώτες μας απεύχονται να πρέπει καθίσουν…)
Ο χθεσινός νοητός γύρος του κόσμου ήταν κάπως διαφορετικός. Υποσυνείδητα άρχισα να φιλτράρω από μέσα μου τους προορισμούς ‒ αυτός είναι επικίνδυνος, εκεί δεν έχουν χτυπήσει, για εκεί πέφτουν αεροπλάνα. Και άρχισα να απολογούμαι σιωπηλά απέναντι στα τρία παιδιά μου που θέλουν να γυρίσουν τον κόσμο, θέλουν να σπουδάσουν σε ωραία πανεπιστήμια, να διαβάσουν σε μεγάλες βιβλιοθήκες, να χασομερήσουν σε μεγάλες πλατείες, να περπατήσουν ποτάμια, να μιλήσουν άλλες γλώσσες, να ερωτευτούν.
Δικές τους ή δικές μου οι επιθυμίες, μη με ρωτάτε. Μπορεί να είμαι εγώ αυτή που θα ήθελα να ζήσω άλλες δέκα ζωές για να ξαναπερπατήσω «αλλότριους» δρόμους και ποτάμια σε πόλεις όμορφες, τις οποίες οι κάτοικοί τους σέβονται και αγαπούν. Μπορεί να είμαι εγώ αυτή που θέλω να φύγω τρέχοντας από μια χώρα τρομακτικής εσωστρέφειας και συντηρητισμού, μια χώρα προσηλωμένη σε μια τραγικά αντιπαραγωγική πολιτική ορθότητα. Ναι, είμαι εγώ αυτή που θέλω να φύγω από μια χώρα που είδε την επίθεση στο Παρίσι μόνο μέσα από τα γυαλιά (για να μην πω πατομπούκαλα) επαρχιωτισμού και ιστορικής αμορφωσιάς και προσήλωσης στον κούφιο, ξύλινο ‒τάχα μου πολιτικό‒ πλήρως αναχρονιστικό λόγο των συνδικάτων. Είμαι εγώ αυτή που είμαι έτοιμη να βάλω τη γαλλική σημαία όχι μόνο στην εικόνα του προφίλ μου στο Facebook, αλλά και στο διαβατήριο, και στην ταυτότητά μου, και σε ό,τι με φέρνει πιο κοντά στην Ευρώπη.
Έχουμε νομίζω όλοι, σαν πολίτες του κόσμου, δικαίωμα να συστρατευτούμε με ό,τι μας αρέσει, με ό,τι μας εκφράζει, με ό,τι διδαχθήκαμε. Ο Διαφωτισμός έχει τρία χρώματα: μπλε, λευκό και κόκκινο, ο αγώνας για τα δικαιώματα των γυναικών επίσης, και τι να κάνουμε που και οι δύο αυτές πηγές σκέψης και διεκδικήσεων βρίσκονται χωροταξικά στην καρδιά της Δύσης; Αν, όπως έχει πολλές φορές ακαδημαϊκά λεχθεί, κάθε ιστορικό τραύμα και καταστροφή επανασυγκροτεί και ενισχύει το αίσθημα συλλογικής ταυτότητας, νομίζω πως αυτή η πληγή με έκανε περισσότερο Ευρωπαία ‒ ευτυχώς.
Υγ.: Μια σκηνή δεν θα ξεχάσω ποτέ: περπατώ με τα παιδιά μου στο St Germain όπου διασταυρωνόμαστε με παρέες πολύ μικρών παιδιών που επιστρέφουν από το σχολείο μόνα τους. Με πατίνια ή με τα πόδια. Τραγουδώντας, μαλώνοντας, παίζοντας. Τα παιδιά μου τους κοιτούν με απορία και θαυμασμό και είναι η πρώτη φορά σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού που σταματούν να μου κρατούν τόσο σφιχτά το χέρι.
