Στην αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών, ο μικρός Μπίλι Έλιοτ δραπετεύει από τη σκληρή καθημερινότητα της οικονομικής κρίσης στην Αγγλία του ’80… χορεύοντας. Λιλιπούτειος κάτοικος μιας επαρχιακής κωμόπολης ανθρακωρύχων, ακολουθεί την κλίση του σε πείσμα των προσδοκιών ενός περιβάλλοντος γεμάτου τεστοστερόνη. Και τα καταφέρνει. Γίνεται μεγάλος χορευτής. Παραμένει, όμως, άντρας και ο σκηνοθέτης το κάνει κάθε άλλο παρά σαφές, στην τελευταία σκηνή της ταινίας.
Τι γίνεται με όσους και όσες θέλουν να «αλλάξουν ρούχα» στην πορεία της ζωής τους; Με όσους και όσες δεν θέλουν να διαλέξουν το αναμενόμενο πιόνι στο παιχνίδι της κοινωνικής κατασκευής του φύλου; Μπλε για τα αγοράκια, ροζ για τα κορίτσια, ποδόσφαιρο για τα μεν, μπαλέτο για τα δε. Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα… Ή, μάλλον, όχι· μόνο εμείς καλύτερα. Οι «άλλοι» είναι στη βαθιά συντηρητική Ελλάδα τού σήμερα στο περιθώριο. Και όταν λέω οι «άλλοι», δεν εννοώ τα χαμηλών τόνων και συμβατικά ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Εννοώ τις απανταχού Κοντσίτες. Χτύπημα στην αισθητική του Έλληνα. Αυτοί και μόνο αυτοί. Όχι οι θηριώδεις και αποψιλωμένες κεφαλές των χρυσαυγιτών, που στον ελεύθερο χρόνο τους σκοτώνουν και κανέναν άνθρωπο. Όχι τα παραμορφωμένα από τις προσθετικές επεμβάσεις γυναικεία πρόσωπα και σώματα. Όχι οι παχύσαρκοι γονείς που μπουκώνουν τα παιδιά τους θερμίδες για να γίνουν και αυτά ομοίων διαστάσεων.
Ο απόηχος της Γιουροβίζιον ξεσκέπασε για άλλη μια φορά το αυτιστικό προφίλ των Ελλήνων. Οι κοινωνίες αλλάζουν. Οι συμβολισμοί επίσης. Οι ταυτότητες είναι πλέον αντικείμενο επιλογής. Βάζοντας τη διαφορετικότητα στο περιθώριο, μπαίνουμε τελικά μαζί της και όλοι εμείς. Η λέξη-κλειδί στη σημερινή ρευστή πραγματικότητα είναι μία: αποδοχή. Αν δεν την υιοθετήσουμε, θα κάνουμε γενναία βήματα προς τα πίσω.
Ο φετινός διαγωνισμός της Γιουροβίζιον γέμισε πολλούς γονείς με αμηχανία. Για το τι θα πουν στα παιδιά τους… Λες και αυτό ήταν το μοναδικό αμφιλεγόμενο συμβάν της σαθρής ελληνικής καθημερινότητας που θέλει εξηγήσεις. Προσωπικά, επιθυμώ τα παιδιά μου να κοιτούν και να δέχονται, να συνυπάρχουν. Χωρίς έκπληξη και απορία. Να θέλουν και να μπορούν κι αυτά να είναι διαφορετικά. Να μπορούν να ενοχλούν καμιά φορά το σύμπαν…

Do I dare
Disturb the universe?
In a minute there is time
For decisions and revisions which a minute will reverse

(Τ.S. Elliot, 1920)