Να ανεβάσω το δέντρο από την αποθήκη με μουσική υπόκρουση (από μέσα μου και όπως κάθε χρόνο) το γνωστό σουξέ «από του χρόνου αληθινό…»
Να λύσω τον γόρδιο δεσμό που συνωμοτικά και με πείσμα σχεδιάζουν τα λαμπάκια στον 11μηνό τους εγκλεισμό σε κουτιά ή σακούλες στο πατάρι… (δεν θυμάμαι πού τα έχω, ποτέ).
Να επανατοποθετήσω –σε μια από τις σπάνιες ψυχαναγκαστικές κρίσεις μου– τα στολίδια στις σωστές και απόλυτα συμμετρικές θέσεις, αφού κοιμηθούν τα παιδιά, που με επιτυχία κατάφεραν να στολίσουν το «κάτω αριστερά» μέρος του δέντρου (και μόνο).
Να φτιάξω κουλουράκια και μπισκοτοσπιτάκια μαζί με τα παιδιά, τα οποία συμμετέχουν –επίσης με επιτυχία– επιλεκτικά στην όλη διαδικασία, αφήνοντας τα πρώτα και τα τελευταία στάδια (ζύγισμα, μέτρημα, ξαναμέτρημα, πλύσιμο και καθάρισμα) στη μαμά τους, η οποία για 7η συνεχή
χρονιά αναρωτιέται για το κατά πόσον η κατανάλωση ωμού αυγού θα μας οδηγήσει οικογενειακώς στα επείγοντα.
Να επισκεφθώ νηπιαγωγούς και δασκάλους αγγλικών, γυμναστές και προπονητές και μετά να θυμηθώ ποιον από τους δύο να μαλώσω γιατί μιλάει συνεχώς και σε ποιον δεν αρέσει τελικά η μουσική.
Να φτιάξω τις καθιερωμένες χειροποίητες χριστουγεννιάτικες κάρτες με τα παιδιά, τις οποίες τελικά δεν θα στείλουμε ποτέ γιατί οι τόνοι γκλίτερ θα στεγνώσουν περί τα μέσα Μαρτίου – στην καλύτερη περίπτωση.
Να οραματιστώ το τέλειο χριστουγεννιάτικο τραπέζι και να σχεδιάσω το πιο ευφάνταστο χριστουγεννιάτικο μενού, για να καταλήξω να παρακαλάω την αδερφή μου να μου φτιάξει εκείνη την τυρόπιτα, καθώς ακόμη και το στέγνωμα της σαλάτας θα μου φαίνεται βουνό.
Να οργανώσω την καθιερωμένη χριστουγεννιάτικη εξόρμηση σε θέατρα και μουσεία γιατί «Χριστούγεννα είναι και πρέπει να πάμε», για να ακούσω από τα λιλιπούτεια στοματάκια τους (όταν συνέλθουν από την υπερβολική δόση τέχνης και πολιτισμού) ότι θα περνούσαν πιο όμορφα
στο σπίτι με φίλους.
Να ξυπνάω νωρίς, να τους ετοιμάζω εορταστικό πρωινό που θα αγνοήσουν μπροστά στην ακαταμάχητη γοητεία του μπολ με τα κορνφλέικς.
Να ξεκουραστώ, να γελάσω, να παίξω, να κοιμηθώ περισσότερο, να μην κοιμηθώ καθόλου, να δω φίλους, να φάω μέχρι σκασμού, να πιω μέχρι τελικής πτώσεως, να υποσχεθώ πράγματα που θα πάρω που ξέρω ότι δεν θα τηρήσω ποτέ και να περιμένω τα επόμενα Χριστούγεννα… και τα
μεθεπόμενα…
Χρόνια πολλά!