Από το φετινό καλοκαίρι μια εικόνα θα μείνει στο μυαλό μου χαραγμένη. Περίπου ένα μήνα πριν ανοίξουν τα σχολεία –ο συνειρμός καθόλου τυχαίος– σε ονειρεμένη παραλία ελληνικού νησιού, κάτω από την μπροστινή ομπρέλα, η ίδια σύνθεση: πατέρας, μόνος «απολαμβάνει» τις διακοπές του στην Ελλάδα με τους δύο γιους του. Ο ένας ζωηρός και αρτιμελής. Ο άλλος ικανός να κουνήσει μόνο το κεφάλι του. Κι όμως, ήταν κάθε μέρα κάτω από την ίδια ομπρέλα, δίπλα στην κλειστή αναπηρική καρέκλα του και σε μια φουσκωτή βαρκούλα. Ο πατέρας του τον έπαιρνε αγκαλιά και τον έβαζε μέσα στο νερό, τυλίγοντάς τον με ένα λίγο πιο διαφορετικό «μακαρόνι» από αφρολέξ και κολυμπούσε μαζί του με τις ώρες. Δεν ξέρω τι ήταν σε θέση να καταλάβει ή να απολαύσει το αγόρι, έτσι όπως λίκνιζαν ήρεμα το σώμα του τα κύματα, έμοιαζε πάντως να αισθάνεται πως πετάει.
Τους σκέφτηκα να ξεκινάνε από τη χώρα τους, θα έλεγα ας πούμε Γερμανία, να μπαίνουν στο αεροπλάνο, να προσγειώνονται, να παίρνουν το καράβι για να φτάσουν στο νησί. Με έπιασε κανονικός πανικός. Απορία. Αν ήμουν στη θέση του; Θα έκανα όλο αυτό το ταξίδι μόνη μου για να τον δω να χορεύει με το πορτοκαλί μακαρόνι του στα γαλάζια κύματα; Θα τον κουβαλούσα κάθε μέρα στην πλάτη μου; Ναι. Σίγουρα. Και νομίζω ότι αυτό που θα με βασάνιζε δεν θα ήταν όλα όσα θα έκανα γι’ αυτόν, αλλά όλα αυτά που δεν θα μπορούσα κάποια στιγμή να κάνω. Γιατί αυτός θα μεγάλωνε, και εγώ θα μίκραινα και κάποια στιγμή θα εξαφανιζόμουν. Αυτός θα ήταν ο καημός μου, νομίζω.

Ο ωκεανός της αγάπης για τα παιδιά μας είναι αστείρευτος, και εμείς οι γονείς κολυμπάμε με ανεξάντλητη δύναμη. Ή τουλάχιστον μπορούμε. Και ταυτόχρονα πνιγόμαστε σε μικρά κουταλάκια με γλυκό νερό. Το παιδί μας δεν κάνει καλά γράμματα, δεν είναι ο καλύτερος μαθητής, γράφει ακόμη το είμαι με ι και ε, δεν του αρέσει το ποδόσφαιρο –μα εμείς θέλουμε να τον κάνουμε επαγγελματία–, δεν είναι τόσο όμορφο, δεν του αρέσουν τα σωστά κορίτσια (ή τα κορίτσια γενικά), δεν του αρέσει η σωστή δουλειά, του αρέσει να βάφει τους τοίχους ή να μαγειρεύει, ή ό,τι δεν αρέσει σε μας τέλος πάντων. Η αγάπη σημαίνει πρώτα και πάνω από όλα αποδοχή. Αναγνώριση και αποδοχή. Ας είναι αυτό το δικό τους μακαρόνι από αφρολέξ. Και ας έχουμε αυτές τις δύο λέξεις στο μυαλό μας τη στιγμή που θα αφήνουμε τα παιδιά μας στην πόρτα του σχολείου. Αν θέλουμε να επιστρέφουν σε μας. Με χαμόγελο και αγάπη.