Τα δικά μου παιδικά καλοκαίρια ήταν απλά και υπέροχα. Ξεκινούσαν στις 15 Ιουνίου, όταν ο πατέρας μου έβαζε εμένα, την αδερφή μου, τη μητέρα μου και τον σκύλο στο αυτοκίνητο, μας μετέφερε στην Εύβοια, παρακολουθούσε με θαυμασμό τη μαμά να στήνει την τεράστια σκηνή μας κάτω από το ίδιο δέντρο κάθε χρόνο, και μας αποχαιρετούσε για να πάει στη δουλειά του. Εκεί μας περίμενε πάντα η ίδια παρέα, οι ίδιες μυρωδιές. Καρπούζι ανακατεμένο με φιδάκι, μακαρονάδα στο γκαζάκι, σεντόνια γεμάτα άμμο και αλάτι, ΕΒΓΑ παγωτό ξυλάκι, σταυρόλεξα, μανίνες-κατερίνες και βραχιολάκια από κλωστές. Οι μαμάδες πασαλείβονταν με μπίρα (;) και κάθονταν στον ήλιο για να μαυρίσουν κι εμείς τις ρωτούσαμε κάθε πέντε λεπτά αν χωνέψαμε για να κολυμπήσουμε ξανά. Και ξενυχτούσαμε τα βράδια στην άμμο με το κασετόφωνο.
Απλά και υπέροχα λοιπόν. Και διαρκείας. Διότι ο μπαμπάς μάς μάζευε δύο μέρες πριν ξεκινήσουν τα σχολεία. Ίσα ίσα για να προλάβουμε να ψωνίσουμε τσάντα (κάθε δύο χρόνια) και τα σχολικά. Τα βιβλία μάς περίμεναν στο προαύλιο –σε ντάνες–, παίρναμε ένα από την κάθε μια μέχρι να ολοκληρώσουμε το απαιτούμενο σύνολο. Και γυρνούσαμε σπίτι για να τα ξεφυλλίσουμε με προσμονή και αγωνία. Η σχολική χρονιά κυλούσε και αυτή απλά και υπέροχα. Θυμάμαι τα γέλια και τα πειράγματα, το κουλούρι στο διάλειμμα, τα απογευματινά ραντεβού στο φροντιστήριο των αγγλικών και στο γήπεδο της γειτονιάς για να δούμε τα αγόρια να παίζουν μπάλα. Θυμάμαι και την πρωινή διαδρομή προς το σχολείο, ξεκινούσα μόνη μου, περνούσα να πάρω τη Σοφία, για να πάμε να πάρουμε την Κατερίνα, να περάσουμε από τη Θεοδώρα και τελικά να κάνουμε αγώνα δρόμου να μη χάσουμε την «πρώτη ώρα», πράγμα που σπάνια καταφέρναμε. Αυτά θυμάμαι, από τα βιβλία μου και τα τετράδιά μου οι εικόνες είναι αμυδρές και συγκεχυμένες… και όχι άδικα.
Μετά από πολλά πολλά χρόνια στα θρανία και λίγες μέρες πριν ο Γιώργος ξεκινήσει τη θητεία του ως πρωτάκι, συνειδητοποιώ ότι τέτοια απλά και υπέροχα είναι και όσα θα του μείνουν από το σχολείο. Οι ζαβολιές, οι φίλοι, η διαδρομή προς το σχολείο. Τα βιβλία και τα τετράδια θα είναι πάντα σε δεύτερη μοίρα. Δεν λέω πως έτσι θα έπρεπε να είναι, απλά έτσι είναι τα πράγματα στην Ελλάδα εδώ και χρόνια. Δάσκαλοι και μαθητές παγιδευμένοι σε μια αέναη δίνη εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων που καταλήγουν πάντα σε κάποιο αρτηριοσκληρωτικό μοντέλο βασισμένο στον ίδιο –στην ουσία– άξονα: σωστό-λάθος. Ο ήλιος είναι κίτρινος, η θάλασσα μπλε, τα αγοράκια έχουν κοντά μαλλάκια και γίνονται συνήθως μηχανικοί και στα κορίτσια αρέσει το ροζ και γίνονται δασκάλες. Σωστό.
Οδηγεί όμως αυτή η υποστήριξη και η αναπαραγωγή του σωστού σε κάτι πρωτότυπο; Βοηθά τα παιδιά να ανακαλύψουν κάτι καινούργιο; Όχι, απαντά ο Ken Robinson. Το «λάθος» στιγματίζεται και τα ιδιαίτερα ταλέντα ακρωτηριάζονται στον βωμό της –αβέβαιης, το μόνο σίγουρο– επαγγελματικής αποκατάστασης. Το μέλλον μάς καλεί να επαναξιολογήσουμε την ανθρώπινη δημιουργικότητα και εμείς οι Έλληνες γονείς και εκπαιδευτικοί δεν είμαστε καν εκεί να απαντήσουμε. Πριν τα παιδιά μας ξεκινήσουν και πάλι το μεγάλο τους σχολικό ταξίδι, πριν καν προσπαθήσουμε να χωρέσουμε στις σελίδες της ατζέντας μας το φορτωμένο πρόγραμμά τους, πριν προλάβουμε να χαρακτηρίσουμε την παραμικρή εκτροπή τους από το «σωστό» σαν την «τάδε μαθησιακή δυσκολία» ας (ξανα)δούμε την ομιλία του Ken Robertson (ted.com) για το πώς τα σχολεία μπορούν να καταστρέψουν την παιδική δημιουργικότητα. Μια ομιλία απλή και υπέροχη.Όπως τα παιδιά μας.
Καλή σχολική χρονιά λοιπόν με πολλά πολλά «λάθη».